Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού

Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός της κρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε παραπάνω από το σύστημα οργάνωσης των μυρμηγκιών) - που είναι το ίδιο απαράδεκτος όσο και ο αρπακτικός ατομικισμός του φιλελεύθερου κεφαλαιοκράτη (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το νόμο της ζούγκλας σε οικονομικό επίπεδο). Αντ΄ αυτών, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το σύστημα που επιχειρεί την -όσο το ανθρωπίνως δυνατόν - δίκαιη κατανομή των καρπών του, στη λαϊκή κοινότητα. Οι κοινωνικές αδικίες της κεφαλαιοκρατίας είναι αυτές που ενθάρρυναν το μαρξισμό, ώστε να ισοπεδώσει με την ολέθρια και αντιανθρώπινη ψευδοφιλοσοφία του τις κοινωνίες στις οποίες επικράτησε. Ο Εθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς ως η μοναδική εναλλακτική λύση για την αποφυγή της καταστρεπτικής ακρότητος των άθλιων συστημάτων της αστικής ατομικιστικής δημοκρατίας (φιλελευθερισμού) και του μαρξιστικού κρατικού ισοπεδωτισμού (κομμουνισμού).

Savitri Devi

RV

ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΟΥΜΕ

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Μανιάτη ''Η μάχη του Βερολίνου'' 

Ο στρατηγός Μούμμερτ κάτω από τις επευφημίες των στρατιωτών του αρνείται να καταθέσει τα όπλα: 

''Θα ανοίξουμε τον δρόμο προς την Δύση με τις ξιφολόγχες", κραυγάζει. Ένας αυτόπτης μάρτυς έτσι θα περιγράψει αυτή την παράτολμη ενέργεια: 

''Μόλις η πρώτη χλωμή πρωινή ακτίνα εμφανίζεται εις τον ορίζοντα της φλεγομένης πόλεως, ηχούν τα κανόνια. Τεθωρακισμένο πεζικό, πυροβολητές και SS, ακολουθούν από πίσω τρέχοντας. Μέτρο μέτρο προχωρούν προς τη γέφυρα. Ο Μούμμερτ βαδίζει επικεφαλής. Οι Ρώσοι δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ακόμη. Ο στρατηγός γυρνά στους στρατιώτες του και με τις παλάμες γύρω από το στόμα του ουρλιάζει: 

 -Εφ΄ όπλου λόγχη. Επίθεσις. Μαρς.

Οι άνδρες ξεκινούν για την επίθεση. Ένα βουερό HURRA! αντηχεί σήμερα το πρωί στο Χάβελ. Οι Ρώσοι αιφνιδιάζονται. Για λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα τα όπλα τους απαντούν. Οι στρατιώτες της Μπούχενμπεργκ, της Νόρτλαντ, της 18ης μεραρχίας, δεν μπορούν να συγκρατηθούν περισσότερο. Αρχίζει η επίθεσις. Η επίθεσις στην γέφυρα  του Χάβελ στο Δυτικό Σπαντάου. 

Στρατιώτες κάθε βαθμού και κάθε είδους, Βαυαροί και Γερμανοί του Βορρά, Σάξωνες και Πρώσσοι της Ανατολής, Βεστφαλοί, Σιλεσιανοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Σκανδιναβοί, Λεττονοί, Ολλανδοί, γυναίκες του Βερολίνου, παιδιά, έφηβοι, κοπέλες είναι εκείνοι που την αυγή της 3ης Μαΐου επιτίθενται στις Ρωσικές γραμμές. Η γέφυρα του Χάβελ αντηχεί κάτω από τα βήματα των επιτιθεμένων. 

Χειροβομβίδες του εχθρού, εκρηκτικές ρουκέτες και τερετίσματα πολυβόλων ανοίγουν τρομακτικά κενά. Οι άνδρες πέφτουν κατά ομάδες, οι τραυματίες παραμένουν στο έδαφος, πέφτουν στο νερό, ή πατιούνται μέχρι θανάτου. Αλλά εμπρός...εμπρός...

Χάρτμαν, Ρέυνβαρτ Ραμλάου και άλλοι ευρίσκονται επικεφαλής. Κραυγάζουν καταπρόσωπα στον εχθρό τον θυμό τους, το μίσος τους, τον τρόμο τους. Κραυγάζουν, πέφτουν επάνω στις Ρωσικές προφυλακές, στην άκρη της γέφυρας. Πολυβολούν, πετούν τις τελευταίες χειροβομβίδες, μάχονται με τους υποκόπανους των όπλων. Πίσω τους έρχονται Ισπανικά και Γαλλικά SS. 

Κραυγάζουν ''Αρρίμπα Εσπάνια'', ''Βίβ λα Φράνς''. Δεν νοιάζονται πλέον για τις κραυγές των συναγωνιστών που έχουν μείνει πίσω. Ο λοχίας Vaulot πέφτει επικεφαλής της ομάδας του. Μια ρώσικη σφαίρα τον κτυπά λίγα εκατοστά ψηλότερα από τον Σταυρό του Ιππότου. 

Ο στρατηγός Μούμμερτ σκοτώνεται και αυτός, αλλά το ακατόρθωτο έχει γίνει. Χιλιάδες στρατιωτών και πολιτών έχουν φτάσει στις προφυλακές του Βενκ... 

        

Πιστοί μέχρι το τέλος

Ristorante Verona

     

CEDADE

Για την ιστορία του CEDADE θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία. Εδώ επιχειρείται μια συνοπτική παρουσίαση της πορείας του. Το όνομα αποτελείται από τα αρχικά των λέξεων Círculo Español de Amigos de Europa, που σημαίνει ''Ισπανικός Κύκλος Φίλων της Ευρώπης" και επρόκειτο για μία ισπανική Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη το 1966. 

Στο CEDADE η μοίρα επεφύλαξε να είναι μια δυνατή φλόγα που ξεπήδησε από μια σπίθα της φωτιάς του Εθνικοσοσιαλισμού, μιας φωτιάς που δεν έσβησε στις 9 Μαΐου του 1945.

Ξεκίνησε ως ομάδα μελέτης για το έργο του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Επικεφαλής τέθηκε αρχικά ο Ángel Ricote,ο οποίος σύντομα παραχώρησε τη θέση του στον  Pedro Aparicio.  

                                         Otto Skorzeny

Ιδρυτικό μέλος του CEDADE ήταν ο συνταγματάρχης των SS  Otto Skorzeny, ενώ στα ηγετικά στελέχη συγκαταλεγόταν και ο αρχηγός της  ''Λεγεώνας των Βαλλόνων" των Waffen SS, Leon Degrelle.

 Otto Skorzeny και Leon Degrelle στην Ισπανία

Ο Κύκλος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε εκδοτικό οίκο με εκδόσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Β΄Ππ. Ανέπτυξε επαφές με άλλες Εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες στην Ευρώπη και το 1969 φιλοξένησε το δέκατο συνέδριο της Nouvel Ordre Européen (Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη), με εξήντα συνέδρους από επτά χώρες. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συνέδριο απαγορεύτηκε από τον Φράνκο. 

Από το συνέδριο στη Βαρκελώνη το 1969

Το 1973 ίδρυσε γραφεία και  στη Μαδρίτη. Ένα χρόνο αργότερα, πρόεδρος του  CEDADE εξελέγη ο Jorge Mota Aras. 

O Jorge Mota Aras, επικεφαλής του CEDADE 

Η ομάδα είχε περίπου 2500 ενεργά μέλη και μετά το 1975 επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο. Το 1978 την ηγεσία αναλαμβάνει ο  νεαρός Ισπανο-αυστριακός Pedro Varela.

Ο Pedro Varela έγινε πρόεδρος του CEDADE το 1978 

Ο Pedro Varela είναι ο άνθρωπος που εστίασε περισσότερο στην εξάπλωση του κινήματος πέρα από την Ισπανία, δημιουργώντας ένα "δίκτυο" εθνικοσοσιαλιστών και σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες και Posadas), Βολιβία (Λα Παζ), Ισημερινό (Κίτο) και τη Γαλλία (Aix-en-Provence). 

Η δράση του CEDADE ήταν πολυσχιδής, αλλά κάποιες από τις δραστηριότητές του δεν είναι γνωστές, δεν αναφέρονται ούτε μπορούν να αναφερθούν σε blog. Τουλάχιστον, επί του παρόντος...

Το καλοκαίρι του 1984, για πρώτη φορά Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές επισκέφθηκαν το CEDADE: δύο έφηβοι ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Βαρκελώνη, όπου επισκέφθηκαν τα γραφεία του CEDADE, γνωρίστηκαν με τον Pedro Varela και άλλους Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές που συνάντησαν εκεί, προμηθεύτηκαν υλικό και κράτησαν επαφή.

Ο Κύκλος εξέδιδε το ομώνυμο, πολύ σημαντικό περιοδικό CEDADE τις δεκαετίες 70, 80 μέχρι την αρχή του '90. 

Εξώφυλλα του περιοδικού: 

 

 

Ως εκδοτικός οίκος, το CEDADE συνέχισε να αναπτύσσεται και σύντομα έκανε μια σειρά από εκδοτικές κινήσεις στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιώντας το όνομα Ediciones Wotan. 

1989: CEDADE, συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ με κεντρικό ομιλητή τον Pedro Varela 

Το πολύ σημαντικό ιδεολογικό έργο του CEDADE είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από εβραϊκές οργανώσεις με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατ' αυτού. 

Η σταδιακή αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ισπανία, οι διώξεις κατά του Varela, η σύλληψή του και φυλάκισή του στην Αυστρία το 1992, που αναπόφευκτα στέρησαν την οργάνωση από την ηγεσία της, οδήγησαν το CEDADE σε μια σημαντική αποκλιμάκωση των δραστηριοτήτων του και τον Οκτώβριο του 1993 ανέστειλε τη δράση του.  Θα μπορούσε εδώ να σημειωθεί ότι η Χρυσή Αυγή κατά την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας της ήταν μια προσπάθεια μίμησης του CEDADE στον ελληνικό χώρο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αναφορές της στον Εθνικοσοσιαλισμό μειώθηκαν δραματικά από το 1990 και μετά...

Βαρκελώνη, έκθεση βιβλίου το 1989 

Ο Pedro Varela δεν σταμάτησε. Συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με τον ιστορικό αναθεωρητισμό σε συνεργασία με τον Robert Faurisson, τον David Irving κ.ά.  

Pedro Varela και Daving Irving

Το 1996 κατασχέθηκαν πάνω από 20.000 βιβλία του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού του οίκου, τα οποία ρίχθηκαν στην πυρά!  Μια τεράστια ποσότητα ρεβιζιονιστικών βιβλίων και το αρχείο της οργάνωσης επίσης κατασχέθηκαν. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που (το 1998) διώχθηκε στην Ισπανία για "ρητορική μίσους" και "άρνηση του Ολοκαυτώματος".

Πάντως, ο εκδοτικός του οίκος libreriaeuropa συνεχίζει το σπουδαίο έργο του CEDADE σε πείσμα των καιρών. Και πάλι όχι χωρίς συνέπειες. Το 2010 ο εκδότης φυλακίστηκε στην Ισπανία για 15 περίπου μήνες, ενώ για ακόμη μια φορά τα βιβλία του κατασχέθηκαν! Μπορείτε να δείτε σχετικά και εδώ 

Αξίζει να επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ

Ristorante Verona

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Από το ομότιτλο βιβλίο του Θόδωρου Μανιάτη

"Στο μπούνκερ  η ατμόσφαιρα είναι καταθλιπτική. Ο Χίτλερ εμφανίζεται στις 11. Αποχαιρετά τους συνεργάτες του και παρουσία όλων βγάζει από το σακκάκι του το χρυσό σήμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και το καρφιτσώνει μέσα στη γενική σιωπή πάνω στο φόρεμα της Μάγδας Γκαίμπελς στο ύψος της καρδιάς. Χειρονομία συμβολική. Ύστατη αναγνώρισι για το δράμα που ζει μια μητέρα του Ράιχ. Ο Χίτλερ ζητά να γευματίση για τελευταία φορά μαζί με την σύζυγό του και αμέσως μετά κλείνεται στο γραφείο του. Ο καμαριέρης του Χίτλερ, Λίνγκε, -αυτόπτης μάρτυς- έτσι περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του:

              Έπειτα από λίγο εμφανίστηκε ο Γκύνσε, βοηθός του Χίτλερ ο οποίος ανέφερε ότι η κυρία Γκαίμπελς ήθελε να μιλήση για μια ακόμη φορά με τον Φύρερ. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και εγώ τον συνόδευσα. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς μάς υπεδέχθη στον προθάλαμο και είπε στον Χίτλερ:

                - Φύρερ μου γιατί δεν προσπαθείτε να βγήτε από το Βερολίνο υπό την προστασία της Χιτλερικής νεολαίας;

                        - Δόκτωρ -απάντησε ο Χίτλερ- γνωρίζετε την απόφασί μου. Δεν θα την αλλάξω. Όμως εσείς μπορείτε να αφήσετε το Βερολίνο μαζί με την οικογένειά σας.

                  Ο Γκαίμπελς αποκρίθηκε με τη σειρά του.

                   - Όχι, Φύρερ μου. Στον τελευταίο μου λόγο υπό την ιδιότητά μου σαν Γκαουλάιτερ είχα πει ότι δεν θα εγκατέλειπα το Βερολίνο, αλλά ότι θα έμενα μαζί με την οικογένειά μου. Είναι μια υπόσχεσις την οποία θέλω να κρατήσω.

                 Μετά οι δύο έσφιξαν τα χέρια σιωπηλά. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και την αποχαιρέτησε.

                      Ύστερα επέστρεψε μαζί μου. Η ώρα ήταν 3.45. Όταν φθάσαμε μπροστά από την πόρτα του δωματίου του τού είπα ότι και εγώ ήθελα να τον αποχαιρετήσω. Ο Χίτλερ μού είπε:

                        - Λίνγκε, διέταξα, όλος αυτός ο κόσμος να βγη από το Βερολίνο σε μικρές ομάδες. Ενωθήτε με μία από αυτές και προσπαθήστε να φθάσετε στην Δύσι.

                     - Φύρερ μου, τον ρώτησα, και τώρα για ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; 

                        Ο Χίτλερ μού έσφιξε το χέρι και μου είπε:

   - Für Den Kommenden Mann. -Για τον άνδρα που πρόκειται να έλθη. 

                    Στάθηκα ακίνητος στον ναζιστικό χαιρετισμό και έπειτα κατευθύνθηκα προς την έξοδο του Μπούνκερ. Δεν ήθελα πλέον ούτε να βλέπω ούτε να ακούω τίποτε".

Ristorante Verona

Ο Προμηθέας της ανθρωπότητας

«Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε για το ποια ή ποιες  φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στη συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας "ανθρωπότητα". Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο και η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. 

Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας ως σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Αρία φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και εν συνεχεία ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπο αυτού που εννοούμε με τη λέξη "άνθρωπος". 

Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που, υπό τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας, έτσι, στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. 

Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα εξαπλωνόταν επάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο».

Απόσπασμα από το «Μein Kampf» 

Ristorante Verona

Έκθεση στο Βερολίνο παρουσιάζει την πρωτεύουσα που σχεδίασε ο Χίτλερ

Τα σχέδια του Χίτλερ σε μακέτες για τη δημιουργία της πρωτεύουσας του Tρίτου Ράιχ, την οποία σκόπευε να μετονομάσει σε Γερμανία, παρουσιάζονται σε νέα έκθεση στο Βερολίνο.

Mια καινούργια πόλη, η οποία θα μετονομαζόταν σε «Γερμανία» ή αλλιώς Germania θα γινόταν η πρωτεύουσα της χώρας. Θα ήταν η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου με επιβλητικά κτήρια, τεράστιους δρόμους.

Τα σχέδια που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αποκαλύφθηκαν πλήρως στην στην έκθεση και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλειώδες του σχεδιασμού.

Από τις μακέτες ξεχωρίζει η «Αίθουσα του Λαού», ένα κτήριο ναός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με διπλάσιο μέγεθος από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, χωρητικότητας 180.000 ατόμων, με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ο οποίος παραπέμπει στο Πάνθεον της Ρώμης. Το ύψος του κτηρίου θα έφτανε τα 290 μέτρα.

Στην «Αίθουσα του Λαού» οδηγούσε μια θεόρατη λεωφόρος μήκους πέντε μιλίων, εκατέρωθεν της οποίας θα βρίσκονταν πανύψηλα κτίρια.

Η «Γερμανία» δεν ήταν απλώς ένας μύθος, καθώς η προεργασία είχε αρχίσει. Ο Σπέερ είχε διατάξει την κατεδάφιση κτιρίων έτσι ώστε το σχέδιο να προχωρήσει αμέσως μόλις η Γερμανία κέρδιζε τον πόλεμο. 

Η «Γερμανία» θα ήταν έτοιμη το 1950, ενώ σειρά θα έπαιρνε και η αναδόμηση άλλων πόλεων όπως το Μόναχο και η Νυρεμβέργη, όχι όμως σε αυτή την επική κλίμακα. 

Πέρα από τα μεγαλεία που θα μπορούσε να θαυμάσει κάποιος περπατώντας στους πελώριους δρόμους της «Γερμανίας», το νέο Βερολίνο θα είχε και υπόγειο σκέλος, το οποίο σε αντίθεση με τα επιβλητικά κτήρια του μέλλοντος, δεν ήταν καθόλου μακέτα. Από το 1938 είχε ξεκινήσει η κατασκευή υπόγειων στοών στη γερμανική πρωτεύουσα και συγκεκριμένα κάτω από τα πάρκο Τιεργκάρτεν, τα οποία αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση το 1960.

Η πρόσβαση σε ένα τμήμα τα τούνελ επετράπη το 2001 και πλέον λειτουργεί μουσείο στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει το υπόγειο Βερολίνο. Το «Unterwelten Museum» βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου θα υψωνόταν η «Αίθουσα του Λαού». 

RV

MIGUEL SERRANO- ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΦΥΡΕΡ 1889-1989

RV

Μιλάς για ειρήνη...

«Μιλάς για ειρήνη. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ειρήνη; Είναι ειρήνη όταν εκατομμύρια κόσμος είναι στους δρόμους, απολυμένοι, χωρίς να έχουν να φάνε; Είναι ειρήνη όταν μικρά παιδιά λιμοκτονούν, όταν ο κόσμος αναγκάζεται να ζητιανεύει, όταν την κάποτε ακμαία Γερμανία μας την έχουν κάνει έρημη χώρα;…

Ρίξε μια ματιά στις τιμές των διεθνών χρηματιστηριακών συναλλαγών – είναι οι πολεμικές αναφορές των αρχηγείων του οικονομικού πολέμου και οι Γερμανοί εργάτες και οι οικογένειές τους, είναι, βλέπεις, οι σκοτωμένοι και οι πληγωμένοι αυτού του πολέμου! Αυτή είναι η ειρήνη σας! Η ειρήνη ενός νεκροταφείου!» 

Paul Joseph Goebbels 

RV

Vive la France, vive l' Europe!

Στην αρχή μιλάει ο Πιέρ Κλεμεντί ένθερμος σοσιαλιστής εθνικιστής μαχητής, φανατικός αντισημίτης και εθελοντής στο Ανατολικό Μέτωπο. Λέει πως το 1940 κατέρρευσε το εβραιοκαπιταλιστικό σύστημα που κυβερνούσε και έτσι η γερμανική επίθεση απελευθέρωσε τη Γαλλία (http://la-flamme.fr/2014/05/29-mai-19...) 

Στο 2:20 μνημονεύεται ο François Sabiani, 20 χρόνων φοιτητής(γιος του Simon Sabiani, πρώην μαρξιστή και έπειτα ηγετικού στελέχους του εθνικοσοσιαλιστικού PPF), ο οποίος κατατάχθηκε εθελοντής με την LVF και έπεσε στο Ανατολικό μέτωπο. 

Στο 3:05 αναφέρεται η οργάνωση N.S.K.K (http://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_Motor_Corps) 

H Λεγεώνα Γάλλων εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού (LVF) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1941 από πολλά γαλλικά εθνικιστικά κόμματα με κυριότερα την ''Εθνική Λαϊκή Συνέλευση'' (Rassemblement national populaire, RNP) του Μαρσέλ Ντεά, που διακρίνεται στο 0:14 και το ''Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα'' (Parti Populaire Français, PPF) του πρώην κομμουνιστή Ζακ Ντοριό! Το PPF δημιουργήθηκε από πρώην μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στους εβραιομασόνους. 

Στη Γαλλία ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς, αηδιασμένο από την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή, είδε πως ο πραγματικός εχθρός πίσω από τα ψέματα του Α΄ ΠΠ ήταν ο εβραίος και συνειδητοποίησε πως ο μόνος υγιής σοσιαλισμός είναι ο εθνικός. 

Γάλλοι σοσιαλιστές, συνδικαλιστές και ριζοσπάστες όπως ο Ζάκ Ντοριό, ο Μαρσέλ Ντεά, ο Πιέρ Λαβάλ και διανοούμενοι όπως ο Φιλίπ Ενριό, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο Λουί Φερντινάντ Σελίν, ο Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ...είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που τάχθηκαν με πάθος στην υπεράσπιση των ιδεωδών της ελεύθερης εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης μαχόμενοι πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του μετώπου...

πηγή

RV

Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ LEON DEGRELLE

Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Leon Degrelle, που δόθηκε το 1990 και είναι προφητική σε πολλά σημεία της. 

"[...]  Ο Λένιν δεν είχε ούτε το 1% των Ρώσων με το μέρος του. Δεν έγινε παρά μια και μοναδική ψηφοφορία στην αρχή του 1918, όταν κλήθηκαν οι Ρώσοι να ψηφίσουν τον Λένιν, που τελικά έχασε τις εκλογές. Πήρε μόνο το 1/3 των ψήφων, κι ήταν ένα τόσο περιορισμένο κοινό που την ημέρα της συνεδρίασης των νεοεκλεγμένων Σοβιέτ, επενέβη ο Στρατός για να τα διαλύσει, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 17 νεκροί.

Αυτή είναι η θαυμάσια δημοκρατία τους. Το πολιτικό τους σύστημα ήταν λάθος, ήταν μια στυγνή δικτατορία, η πιο αιματηρή καταπίεση που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, πέθαναν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι.

Η συνταγή της περίφημης πάλης των τάξεων και του οικονομικού κομμουνισμού δεν επέφερε καμιά βιομηχανική εξέλιξη. Υπήρξε μια εξέλιξη μόνο στον πολεμικό τομέα αυτό επειδή τους βοήθησαν οι Αμερικανοί. Η Σοβιετική Βιομηχανία είναι η ίδια μ’ αυτή που ήταν και πριν 75 χρόνια, εξοπλισμένη με απαρχαιωμένα μηχανήματα που δεν αξίζουν πλέον τίποτα. Για τους λαούς που υπέταξαν στην Ευρώπη ισχύει το ίδιο. Από το 1950 και μετά έχουν τους ίδιους παλιούς και πλέον άχρηστους εξοπλισμούς.

Έτσι οι χώρες αυτές είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένες χωρίς καμιά πιθανότητα άμεσης ανασυγκρότησης. Για να εκσυγχρονισθούν χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια, για να χτιστούν εργοστάσια χρειάζεται βοήθεια απ’ όλη την Ευρώπη και από τις ΗΠΑ, που πρέπει να δώσουν εκατομμύρια εκατομμυρίων δολάρια. Και το άλλο που είναι τρομερό, είναι ότι δεν υπάρχουν στελέχη. Για 75 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση και για 50 χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη δεν δημιουργήθηκαν ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά στελέχη. Σήμερα λοιπόν αντικρίζουμε έναν κόσμο τετρακοσίων εκατομμυρίων, μέσα σε μια τεράστια έκταση, όπου όλα πρέπει να ξαναγίνουν απ’την αρχή.

Στη Σοβιετική Ρωσία, που όχι μόνο είναι κατεστραμμένη, όχι μόνο δεν υπάρχουν στελέχη, αλλά υπάρχει και το τεράστιο πρόβλημα του διασκορπισμού των εθνοτήτων.

Σήμερα υπάρχουν πάμπολλες πιθανότητες ενός εμφύλιου πολέμου. Οι χώρες της Βαλτικής δεν θέλουν πλέον να παραμείνουν Σοβιετικές, θέλουν να ξαναβρεθούν στην ελευθερία τους, αλλά δεν μπορούν να το επιτύχουν, μόνες δεν έχουν τις προϋποθέσεις να επιζήσουν. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη την περιοχή του Καύκασου, που είναι εντελώς διαφορετική απ’ την κανονική Ρωσία, μια χώρα πιο πλούσια κι απ’ τη Γαλλία και με τον ίδιο αρχαίο πολιτισμό. Η Ουκρανία έχει επίσης έναν αρχαίο πολιτισμό με Ελληνικές ρίζες, καθ’ ότι υπήρξε παράρτημα της Ελλάδας, υπήρξε η Ελλάδα της μετα-ιστορικής εποχής, η προέκταση της Ελλάδας του Μεσαίωνα, που έφερνε μαζί της τη Χριστιανική θρησκεία, τον Πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, τις εικαστικές τέχνες, με δύο λόγια, μια χώρα με μεγάλη ελληνική και ιταλική επιρροή.

Αυτές οι χώρες, λοιπόν, αργά ή γρήγορα, θα αποχωρήσουν και τι θα απομείνει απ’ αυτή τη Σοβιετική Αυτοκρατορία;

Και όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μέρος του προβλήματος. Υπάρχει και ο Μουσουλμανικός κόσμος που αντιστοιχεί σε 80 εκατομμύρια και που θα φτάσει στο τέλος του αιώνα τα 100 εκατομμύρια. Και αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα το κοινό με τη Σοβιετική Ρωσία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι αυτή η τεράστια χώρα είναι καταδικασμένη να διαιρεθεί σε 20 περίπου κομμάτια.

Από τη μια μεριά δεν έχει χρήματα, ούτε πιθανότητες ανασυγκρότησης πριν περάσουν 10 τουλάχιστον χρόνια, με την προϋπόθεση ότι θα βοηθήσει η Δύση, κάτι που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο [...]

[...] Κι εδώ θα σταθούμε σε μια σειρά τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν και που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία.

Έχουμε πρώτα το πρόβλημα της Γερμανίας. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να διορθωθεί. Η Δυτική Γερμανία μπορεί να σώσει την ανατολική, είναι στα όρια του εφικτού. Οι ανατολικογερμανοί έχουν οικονομικές δυνατότητες, είναι πλούσια χώρα και διαθέτουν στελέχη.

Στο οικονομικό επίπεδο οι Γερμανοί μπορούν να τα τακτοποιήσουν όλα και σε 5 χρόνια να πηγαίνουν όλα θαυμάσια.

Στο πολιτικό επίπεδο όμως, η Δυτική Γερμανία, έχει αυτή τη βλακώδη δημοκρατία που δεν οδηγεί πουθενά.

Υλικά λοιπόν, μπορεί η Γερμανία να σωθεί αλλά για όλα τα υπόλοιπα παραμένει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Πως αυτή η Γερμανία θα ελευθερωθεί από τους Εβραίους οι οποίοι, ακόμα και ολιγάριθμοι, τσακίζουν τον Γερμανικό Λαό;

Οι Γερμανοί πολιτικοί τους τρέμουν και δεν τολμούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση που θα τους δυσαρεστούσε, διότι πίσω από τους Εβραίους υπάρχει η τεράστια αμερικανική δύναμη.

Στην πραγματικότητα δύο ήσαν οι μεγάλοι νικητές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Σοβιετική τυραννία και η τυραννία του υπερκαπιταλισμού. Ο Χίτλερ ήταν η μοναδική και αληθινή λύση. Εξουδετέρωσε τον κομμουνισμό τακτοποιώντας συγχρόνως το κεφάλαιο διότι πλέον επικρατούσε η εργασία κι όχι ο Χρυσός. Και αυτό πρέπει να ξαναεπικρατήσει [...] 

[...] Ο Γκορμπατσώφ μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλής όσο νομίζουν. Φυσικά στη Δύση, που ο κόσμος είναι ανόητος και διαβρωμένος από τη δημοκρατία, ανέβασε τον Γκορμπατσώφ σε θεϊκό βάραθρο, αλλά (χαριτολογώντας) δεν πιστεύουμε πια στο Θεό !

Βλέπουμε απλώς το παράδειγμα της Λιθουανίας, που είναι μια χώρα που δεν ανήκει στη Σοβιετική Ένωση με τη θέλησή της, μια χώρα που την άρπαξε η Ρωσία. Στο Σύνταγμα της Σοβιετικής ένωσης προβλέπεται ότι οποιοδήποτε μέλος της μπορεί να αποχωρήσει, ο ίδιος ο Λένιν το είχε κατοχυρώσει. Ακόμα και αν πρόκειται για χώρα που μόνη της προσχώρησε στα Σοβιέτ μπορεί όποτε θέλει να αποχωρήσει.

Και τώρα βλέπουμε τα τανκς στους δρόμους της πρωτεύουσας της Λιθουανίας και τους Λιθουανούς στρατιώτες να συλλαμβάνονται επειδή δεν θέλουν να υπηρετήσουν στο Σοβιετικό Στρατό.

Η κατάσταση αυτή παραμένει στάσιμη επειδή οι Αμερικάνοι θέλουν προσωρινά να παραμείνει ως έχει. Αλλά είναι τρομερά προσωρινό και αμφίβολο και θα παρουσιασθούν κι άλλες περιπτώσεις. Μόλις επαναστατήσει μια χώρα θα ακολουθήσουν άλλες είκοσι [...]

[...]Γι’ αυτό πρέπει να καταλάβετε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ένα τεράστιο στόχο. Δεν είμαστε πλέον μικρές χώρες, είμαστε στην Ευρώπη, είμαστε ενωμένοι, είμαστε δραστήριοι''.

Leon Degrelle, περιοδικό ''Χρυσή Αυγή'' Σεπτέμβριος 1990, α.τ.56.

Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και η Δύση βοήθησε τη Ρωσία και σε οικονομικό επίπεδο και σε τεχνογνωσία. Μπορεί ο κομμουνισμός να κατέρρευσε, άφησε όμως πίσω του έναν κόσμο που όπως είπε ο Λεόν Ντεγκρέλ, ''όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ’την αρχή''. 

Μπορεί οι καταργήθηκαν οι Λαϊκοί επίτροποι και οι κομισάριοι (σχεδόν όλοι εβραϊκής καταγωγής), μα σήμερα ονομάζονται ''ολιγάρχες'' και είναι και πάλι εβραίοι.  

Χώρες όπως η Λιθουανία, η Εσθονία, η Λετονία αλλά και μεγαλύτερες όπως η Ουκρανία ακόμη αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Η Ρωσία αυτή τη φορά, όχι με τον σοβιετικό αλλά με τον ''ευρασιατικό'' μανδύα, επιχειρεί τη δημιουργία μιας νέας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας. Δεν ήταν και δεν αισθάνθηκε ποτέ Ευρώπη και έτσι θα παραμείνει. Μια αντιευρωπαϊκή δύναμη.  

Ristorante Verona

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τις Εκδόσεις Θούλη: DR. HANS KLÄUI - ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ

Μία μελέτη του Δρ. Χανς Κλώι για το κοσμοείδωλο που χαρακτηρίζει κάθε εποχή, με έμφαση στη δική μας: για την πορεία του από τη γένεση ως την κατάρρευση, τη διαδικασία μετάβασης από το ένα κοσμοείδωλο στο επόμενο. 

«…Όταν, τελικά, το νέο κοσμοείδωλο επιβληθεί πλήρως, τότε αποβαίνει το ακλόνητο θεμέλιο κάθε δημιουργικότητας, η οποία όμως δεν επιφέρει καμία πλέον άξια λόγου μεταβολή στο σύνολο, μόνο συμβάλλει στη συμπλήρωσή του στις λεπτομέρειες. Είναι η στιγμή κατά την οποία το κοσμοείδωλο εκπέμπει μία ισχυρότατη ακτινοβολία προς όλους τους τομείς της ζωής, του πολιτισμού, της διαπλάσεως της ανθρώπινης κοινωνίας. Το τελευταίο στάδιο, η παρακμή, συμπίπτει πάντοτε με την εμφάνιση των προάγγελων του νέου κοσμοειδώλου που έρχεται. Άλλωστε, το κοσμοείδωλο ποτέ δεν φθάνει στην τελειότητα. Όπως καθετί το εγκόσμιο, υποτάσσεται και αυτό στη νομοτέλεια της γενέσεως, της αναπτύξεως και του αφανισμού…»

    Περιεχόμενα 

• Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
• Οδεύουμε προς ένα νέο φιλοσοφικό σύστημα
• Οι ιστορικές εποχές 
• Η φυσικομηχανική νοοτροπία
• Οι ανακαλύψεις των φυσικών επιστημών
• Ύλη και Ζωή
• Η πραγματικότητα της ζωής

Το βιβλίο ''ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ  ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΒΑΛΤΕΡ ΝΤΑΡΡΕ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Richard Walther Darré

(Αποσπάσματα της ομιλίας του Γερμανού Υπουργού Επισιτισμού και Γεωργίας του Ράιχ στην Επιτροπή της Οικονομικής πολιτικής του NSDSP στις 25 /1/39.)

Η βασική ιδέα του νέου οικονομικού συστήματος, όπως άλλωστε αυτή περιλαμβάνεται στην εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία, είναι η ιδέα της τάξης, δηλαδή μιας ορισμένης δέσμευσης του ατόμου ή της υπαγωγής αυτού στα συμφέροντα της ολότητας ... 

Εάν ήταν ήδη οργανωμένη η εσωτερική οικονομία υπό το πνεύμα του επισιτιστικό-οικονομικού αγορανομικού συστήματος μας, θα μπορούσαμε τότε να προχωρήσουμε και στην εξωτερική οικονομία με μία εντελώς άλλη αντίληψη ... 

Αρχικά ωφεληθήκαμε ήδη αρκετά γιατί, με τη συνδρομή της οργανωμένης εσωτερικής αγοράς, πετύχαμε και την οργάνωση της μετοχέτευσης των εισαγωγών από το εξωτερικό .Διοχετεύσαμε κατά κάποιο τρόπο το ρεύμα των εντός της κοίτης και το καταστήσαμε πραγματικό αποδοτικό, ενώ μέχρι τότε οι χείμαρροι των αγαθών εισέρρεαν σα κύματα, χωρίς να τα συγκρατεί κάποιο εμπόδιο με αποτέλεσμα να επιφέρουν διαταραχές μεγαλύτερες, παρά την όποια τελική τους αξία. 

Η οργάνωση της εσωτερικής αγοράς καθιστά επομένως σήμερα δυνατή και την οργάνωση των εισαγωγών, και η οργάνωση των εισαγωγών συνεπάγεται και την οργάνωση των εξαγωγών, ούτως ώστε αμφότερες δύνανται να εναρ­μονιστούν ορθολογικά μεταξύ τους και να συνενωθούν . . . 

Μέσα σε αυτό το ευρύ πλαίσιο συντελείται η νέα διαμόρφωση του κεντρικού ευρωπαϊκού χώρου.. Με ενδιέφερε να εκθέσω, πόσο στενά συνδέεται ακριβώς η ένωση αυτή με τις νέες οικονομικές ιδέες που έχουν να κάνουν με τη δέσμευση , οργάνωση και ασφάλεια, οι οποίες βρίσκονται σε αντίθεση με τις μέχρι σήμερα κυριαρχούσες αρχές της νομαδικής ασυδοσίας και της αστάθειας. Από το τρόπο που η τελική πραγμάτωση και τελειοποίηση των σκέψεων μας εξαρτάται από τη πραγματοποίηση του μεσευρωπαϊκού οικονομικού συγκροτήματος, κατά τον αυτόν τρόπον και το συγκρότημα τούτο συνδέεται αιτιολογικά με τις νέες ιδέες. Τούτο όμως σημαίνει επίσης, ότι στο μέλλον η πολιτική θα διέπει την εμπορική πολιτική , και ότι επομένως η εμπο­ρική πολιτική καθίσταται τελείως όργανο της πολιτικής,· ενώ προηγουμένως η εμπορική πολιτική, χαρακτηριζόμενη από την αρχή του μάλλον ευνοούμενου κράτους, βρισκόταν πάνω από το έθνος, πάνω από τη πολιτική , διάγουσα βίο ελεύθερο, στερημένο σχέσεων. Τώρα όμως όλα τα έθνη αναλαμβάνουν μόνα των, σα κυρίαρχα, τη διαμόρφωσή τους επί της εξωτερικής οικονομίας σχέσεων τους και τις κατατάσσουν στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής των ή κάτω από αυτό..... 

Εξ άλλου ο ευμετάβλητος και πλούσιος σε μηχανορραφίες χειρισμός ενός παρομοίου οικονομικού συγκροτήματος στη Κεντρική Ευρώπη κατά το παρελθόν, δείχνει σαφέστατα, πως η εμπορική πολιτική έχει καταστεί σήμερα το απόλυτο όργανο, και μάλιστα το σημαντικότατο, της εθνικής πολιτικής. 
Η πρώτη μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών δράση της Γερμανίας στη Κεντρική Ευρώπη πάνω στην εμπορική πολιτική καταπολεμήθηκε τότε, όπως είναι γνωστό, με σφοδρότητα μέσα από το σχηματισμό δυναμικό-πολιτικών συνασπισμών. Η γαλλική πολιτική της βίας μας εκμηδένισε τη τελωνειακή ένωση με την Αυστρία, η οποία επρόκειτο να αποτελέσει τον πυρήνα της εμπορικής πολιτικής της . Οι σχεδιαζόμενες συμβάσεις προτιμήσεως με την Ουγγαρία και τη Ρουμανία ματαιώθηκαν τότε λόγω των ενστάσεων μακρινών υπερπόντιων χωρών , οι οποίες βασίζονταν πάνω στην αρχή του μάλλον ευνομούμενου κράτους . Απέναντι σε αυτή τη φυσική συνένωση ενός μεγάλου χώρου έταξαν αντιμέτωπο ένα τεχνητό κατασκεύασμα: Η Γαλλία σκόρπισε το χρυσάφι της και η Αγγλία μεταχειριζόταν σαν δόλωμα τις μεγάλες αγορές της απέναντι στις οποίες κατέβαλε συνάλλαγμα τοις μετρητοίς. Μέσα στη ταραχώδη δίνη γεννήθηκαν τότε το σχέδιο του Ταρντιέ , έπειτα το σχέδιο της Στρέζας, το σχέδιο του Χότζα-ποιος θυμάται σήμερα όλες τις φάσεις και τις φράσεις της ταλαντευόμενης εκείνης εξέλιξης. .

Αυτές είναι, κατά κάποιο τρόπο οι μαγνητικές δυναμικές γραμμές μιας νέας οικονομικής τάξης στην Ευρώπη. Είναι πρόδηλο πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος, που στη δεδομένη περίπτωση ταιριάζει στο χώρου της Κεντρικής Ευρώπης και ιδιαίτερα στη Μεγάλη Γερμανία, γιατί ακριβώς εδώ γεννιούνται νέες ιδέες τάξης, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν άλλες περιοχές ..... Στις ανακοινώσεις που έκανα στη Βρέμη (12.4.34) και στο Αμβούργο [1] έδινα τη πρώτη θέση στη σκέψη, ότι μια οργανωμένη και κατευθυνόμενη εσωτερική αγορά θα πρέπει να καθιστά επίσης δυνατή κάθε οργανωμένη εισαγωγή. Ότι δηλαδή εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές αγροτικοί πολιτικοί δεν είμαστε εχθροί του εξωτερικού εμπορίου, αλλά απεναντίας πιστεύουμε, ότι μάλλον, με τη δική μας νέα τάξη θα είναι πιθανώς δυνατόν συν τω χρόνω να προκύψει μία μεγαλύτερη ανάπτυξη των σχέσεων μας εις το πεδίον του εξωτερικού εμπορίου, παρά υπό το καθεστώς της πα­λιάς ελεύθερης οικονομίας του συναγωνισμού. 

Αλλά στην ιδέα της μετοχετεύσεως των εισαγωγών προστέθηκε μία άλλη ιδέα. Δεν μας φάνηκε φυσικό να καταβάλλουμε για ένα γεωργικό προϊόν, που παρήχθη στο εξωτερικό, με βάση τα πληρωθέντα ημερομίσθια σε δούλους ή κουλήδες , την ίδια τιμή, όπως για το αντίστοιχο προϊόν, το οποίο παρήχθη σα παράδειγμα από Γιουγκοσλαβους ή Ούγγρους αγρότες, με βάση ένα πολύ ανώτερο επίπεδο πολιτισμού. Διότι το αχαλίνωτο ελεύθερο κυνήγι της φθηνότερης τιμής είχε επί πλέον και αυτή τη συνέπεια.. Συνειδητά αποφύγαμε αυτή τη τρέλα και έτσι, κατά την εκτέλεση των αγορών μας, καταλήξαμε σε μίαν ελαστικό­τητα ως προς την διαβάθμιση των τιμών, που ήταν ανάλογες με το επίπεδο πολιτισμού της συγκεκριμένης χώρας . . . Τέλος, με τις καλούμενες μικτές επιτροπές, οι οποίες απαρτίζονταν από ηγέτες αντιπροσώπους των αγροτών των εκάστοτε δια­πραγματευόμενων τις εμπορικές συνθήκες χώρες, δημιουργήσαμε ένα εντελώς νέο όργανο προσέγγισης ... 

Αν τώρα τελειώνοντας θέλουμε να λάβουμε υπ' όψη μία παραπέρα ανάπτυξη των εμπορικών αυτών σχέσεων, οφείλουμε πάλι να προσέξουμε, ώστε η οικονομική συγκρότηση όλων αυτών των χωρών να βασίζεται επί της γε­ωργίας. Η Ανατολική και ή Νοτιοανατολική Ευρώπη είναι περιοχές αγροτικές και μπορούμε να βρισκόμαστε σε διαρκείς ανταλλακτικές σχέσεις μαζί τους, μόνον εάν κατανοήσουμε τη στάση, το φρόνημα και τις ανάγκες των κατοικούντων εκεί αγροτών και εάν κατορθώσουμε να βοηθήσουμε την ορθολογική ανάπτυξη του αγροτισμού αυτού, ιδιαίτερα δε εάν επιτύχουμε .την ειλικρινή συνεργασία τους με το γερμανικό αγροτισμό ... Όλα αυτά είναι ακόμη μελλοντικές δυνατότητες . . . 

Αλλ' ακριβώς εκεί βρίσκεται το ισχυρό κίνητρο μιας μελλοντικής συνεργασίας της Μεγάλης Γερμανίας με την Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο γερμανικός αγροτισμός θεωρεί πάντως σαν ένα εξαιρετικά ευχάριστο καθήκον το να μεταδώσει βαθμηδόν την μεγάλη και πολύπλευρη πείρα, την οποία συγκέντρωσε στο πέρασμα του χρόνου, και αναγεννημένο αγροτισμό των χωρών αυτών. Εάν επιτύχουμε μέσα από μια τέτοια ορθολογική συνεργασία να ανυψώσωμε σιγά- σιγά την απόδοση του αγροτισμού της Νοτιοανατολικής Ευρώπης μέχρι του δικού μας επιπέδου — μεγάλη·αποστολή διαρκείας δεκαετηρίδων! — τότε προκύπτουν και γι αυτές τις χώρες απροσδόκητες δυνατότητες. Οι κυβερνήσεις βλέπουν από εδώ και πέρα τις ανάγκες αυτές της εποχής. Θέλουν να καταστήσουν τις χώρες των περισσότερο ισορροπημένες και περισσότερο ανεξάρτητες από οικονομικής άποψης και συγχρόνως να ανυψώσουν σταδιακά το βιωτικό επίπεδο των λαών των. Ευνοούν επομένως κατηγορηματικά τις εδώ εκτεθείσες εντατικοποιήσεις και διαρ­ρυθμίσεις , για χάρη των δικών τους συμφερόντων. Εάν τα συμφέροντα αυτά ταυτίζονται με το δικό μας, τούτο αποτελεί ευοίωνο σημείο της φυσικής ομοιογένειας. Πάνω στο δρόμο αυτών των επιδιώξεων τόσο οι κυβερνήσεις των χωρών της Κεντρικής όσο και εκείνες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης αρχίζουν να λαμβάνουν μέτρα οργάνωσης και κατεύθυνσης, όμοια με εκείνα που λάβαμε εμείς. Η νέα τάξη, όπως διαμορφώνεται σήμερα μπροστά μας, και της οποίας η Γερμανία αποτελεί την καρδιά και τον εγκέφαλο, μπορεί να βασίζεται μόνο πάνω στην έντιμη συνεργασίας των λαών, και σε καμία περίπτωση στην υποδούλωση και στην εκμετάλλευσης, οι οποίες αποτελούσαν την ουσία του παλαιού ιμπεριαλισμού και της κεφαλαιοκρατίας. Όλα επομένως τα μέτρα και οι συμφωνίες, στις οποίες προβαίνουμε, πρέπει να αποσκοπούν προς το καλώς εννοούμενο αμοιβαίο συμφέρον των λαών, εάν πρόκειται πράγματι να διαρκέσουν επί μακρόν. Άλλωστε οι σχέσεις μας, οι οποίες είναι θεμελιωμένες πάνω σε μία νέα τάξη, δεν περιορίζονται στο παραμικρό μόνο στο στενό με μας συνδεόμενο χώρο, αλλά θα εκτείνονται και πέρα τούτου σε όλα τα υπόλοιπα κράτη και συγκροτήματα κρατών, τα οποία από πολιτικής απόψεως διαπνέονται από καλή θέληση ... 

Σήμερον ακριβώς πολλά ακόμα βρίσκονται στη φάση της δημιουργίας τους. Ένας νέος κόσμος γεννιέται και μέσα σ' αυτόν μία νέα Ευρώπη, μία νέα ευρωπαϊκή τάξη. Αυτής της τάξης σταθερός και αυτάρκης πυρήνας θα είναι ή Κεντρική Ευρώπη γύρω από τον οποίο θα μπορούν , καλά σχηματισμένα , να τάσσονται και οι υπόλοιπες σχέσεις και συμφέροντα, όπως το απαιτεί η σχέση της φιλίας ή της συνεργασίας. Και η Μεγάλη Γερμανία θα είναι ο εγκέφαλος και ή καρδία αυτού του νέου Οργανισμού, διότι από αυτή ξεπήδησε η φλογερή ιδέα, η ώθηση προς επίτευξη της νέας αυτής ευρωπαϊκής τάξη: Η αγροτική μας πολιτική θα χρησιμεύσει σ' αυτή και στο μέλλον σαν σκαπανέας και πρωτοπόρος! 

 [1] Έκθεση της Υπηρεσίας Επισιτισμού του Ράιχ 1935.

πηγή

RV

Έκθεση εκφυλισμένης τέχνης - Μόναχο 1937

Το 1937, στο Μόναχο διοργανώθηκε μία έκθεση "εκφυλισμένης τέχνης" (Entartete Kunst) δηλαδή μία έκθεση έργων (ζωγραφικής, γλυπτών, βιβλίων) "μοντέρνων καλλιτεχνών", τα οποία είχαν αποσυρθεί από άλλα δημόσια μουσεία της Γερμανίας, όπου εξετίθεντο προηγουμένως. Η είσοδος ήταν δωρεάν και το γερμανικό κοινό αφέθηκε ελεύθερο να γνωρίσει και αξιολογήσει την "μοντέρνα τέχνη". Τα έργα συνολικά ήταν περισσότερα από 650 και το ενδιαφέρον είναι ότι ανάμεσα σε έργα των οποίων ο δημιουργός ήταν γνωστός και συχνά υπερπροβεβλημένος, (Kandinsky, Paul Klee, Kirchner κ.ά.), εκτέθηκαν και έργα σχιζοφρενών, χωρίς να το γνωρίζει το κοινό, καθώς επίσης και  φωτογραφίες σχιζοφρενών και ψυχοπαθών εγκληματιών. Τα έργα των σχιζοφρενών δεν φαίνονταν παράταιρα αλλά ήταν πλήρως "εναρμονισμένα" με τα υπόλοιπα, οι δε φωτογραφίες τους παρουσίαζαν εκπληκτική ομοιότητα με τα πορτρέτα των μοντέρνων ζωγράφων.

Μ' αυτόν τον τρόπο το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς θέλησε να δείξει και απέδειξε ότι η λεγόμενη μοντέρνα τέχνη είναι νοσηρή και εκφυλισμένη. 

Ristorante Verona