Η αναγκαιότητα του όρου ''εθνικοσοσιαλισμός''

...Υπάρχουν εύρωστες συνδέσεις εννοιών, που συνδέουν δύο ομοίως επίκαιρα, μεστά μεγέθη, όπως "Βόρεια Γερμανία", "Λατινική Αμερική" κ.ο.κ. Έτσι, μια λέξη όπως "εθνικοσοσιαλισμός" είναι αναγκαία, διότι καταργεί τον αμοιβαίο αποχωρισμό και την αντιπαράθεση του εθνικισμού κατά του σοσιαλιστικού στοιχείου και αντιστρόφως του σοσιαλισμού κατά του εθνικού στοιχείου...

Καρλ Σμιτ, (Σχετικά με τα τρία είδη της νομικής σκέψης, εκδ. Παπαζήση)

Ristorante Verona

Πιστοί στις Αρχές και τις Αξίες του Αδόλφου Χίτλερ

Ο εχθρός, όσα προσωπεία και να φορέσει για να μολύνει την Ιερή μας Ιδέα, θα πέφτει πάντα σε τείχος. Ένα τείχος χτισμένο από τα «μυστικά των Αρίων», του Αίματος και της Φυλής...

Συνέχεια εδώ

RV

Τα χρώματα της Ευρώπης

Στις παραδόσεις και στις θρησκείες των Αρίων παρατηρείται ένας συμβολισμός χρωμάτων. Τρεις ουρανοί «περιστρέφονται» γύρω από τη γη: ο ημερήσιος ουρανός που είναι λευκός, ο νυχτερινός που είναι μαύρος, και ο κόκκινος ουρανός του λυκόφωτος που τους χωρίζει. Τα χρώματα αυτά εμφανίζονται επίσης σε αρκετά πολεμικά λάβαρα στην Ευρώπη: 

Σημαία του Ιερού Λόχου

Στην Ελληνική Επανάσταση ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ύψωσε τη σημαία με αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του παλαιού Γερμανικού Ράιχ (1871–1918)

Άσπρο, μαύρο και κόκκινο ήταν επίσης το λάβαρο του παλαιού Ράιχ. Ο Χίτλερ μετά από πολλές σκέψεις κατέληξε στο ότι η σημαία των Εθνικοσοσιαλιστών θα ήταν πάνω σε αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του NSDAP

Όπως γράφει στο Ο Αγών μου: «Το κόκκινο συμβολίζει την κοινωνική τοποθέτησή μας· το λευκό την εθνικιστική μας ιδέα. Ο αγκυλωτός τον αγώνα για τον θρίαμβο των Αρίων και ακόμη τη συμβολοποίηση της θεωρίας για την παραγωγική εργασία, μιας θεωρίας που ήταν και θα ’μενε για πάντα αντισημιτική».

Άγγελος Κωνσταντίνου

The Stormtrooper

RV

EΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

...Μην μας μιλάνε για εθνική κοινότητα και ότι όλοι θέλουμε το ίδιο. Οπωσδήποτε δεν θέλουμε το ίδιο, ούτε ως μέθοδο ούτε ως σκοπό. Νιώθουμε να μας χωρίζει ένας κόσμος από εκείνο το είδος αστικού πατριωτισμού που παντού και πάντα, όποτε έκανε την εμφάνισή του, αποτελούσε μόνο το πρόσχημα μιάς δειλής πίστης στο χρήμα και που γι’ αυτόν τον λόγο έγινε η αιτία και η αρχή της εθνικής μας κατάρρευσης. Όποιος θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αυτός να προσχωρήσει στο κίνημα. Υπάρχει ακόμα αρκετός χώρος. Για όποιον δεν το κάνει αυτό, δεν πιστεύουμε ότι θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αλλά μόνο ότι υποκρίνεται για να μας κλέψει τους επάξιους καρπούς της σποράς μας. Όμως δεν είμαστε χαζοί. Είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να μας βγάλει από τον δρόμο μας με την πρόφαση κάποιας φανταστικής ουτοπικής ενότητας. Το να είσαι εθνικιστής έχει ευρεία έννοια. Για εμάς το φρόνημα αυτό έχει πολύ συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο. Δεν είμαστε πατριώτες των ζήτω. Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές.

Γιόζεφ Γκαίμπελς, απόσπασμα από το άρθρο ''Ενάντια στην αντίδραση'' που δημοσιεύτηκε στις 13 Μαίου 1929

 

πηγή:  The Stormtrooper

RV

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η πίστη μας στον εθνικοσοσιαλισμό είναι ολοκληρωτική, αυτό μας κρατάει ασυμβίβαστους εν έτει 2015. Δεν μπορεί να μας λυγίσει η ηθική κατάπτωση του σήμερα.

Συνέχεια εδώ

 

The Stormtrooper

RV

Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας

«Από τότε πίστευα και εφάρμοζα την άποψη ότι στα βασικά θέματα αρχής που γι’ αυτά η κοινή γνώμη ακολουθούσε λαθεμένο δρόμο, εμείς έπρεπε να σταθούμε αυστηροί κριτές και αντίθετοι, δίχως να φοβηθούμε την αντιδημοτικότητα ούτε το μίσος, και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μάχη. Το NSDAP δεν έπρεπε ποτέ να παίζει τον χωροφύλακα της κοινής γνώμης, έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτήν. Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας.

Φυσικά, για κάθε νεαρό κίνημα ακόμη αδύναμο, υπάρχει πάντα ο πειρασμός, όταν κάποια στιγμή βλέπει τον αντίπαλό του να είναι πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν και  να πετυχαίνει με απατεωνιές να επιβάλει στον λαό μια ανόητη λύση ή μια ψεύτικη και λανθασμένη θεωρία, να βγει και να φωνάξει κι αυτό μαζί με τους άλλους·  πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν διαθέτει κάποια επιχειρήματα –κι ας είναι αυτά εντελώς απατηλά– που ενισχύουν την άποψή του. Η ανθρώπινη δειλία θα αναζητήσει σε τέτοιες περιπτώσεις ένα πλήθος επιχειρήματα με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο, προκειμένου να ενισχύσει την υποτιθέμενη "άποψη" και να λάβει έτσι μέρος σ’ ένα πραγματικό έγκλημα. Έχω κατά νου πολλές τέτοιες εμπειρίες, και χρειάστηκε να καταβάλω το μάξιμουμ της ενέργειάς μου για να εμποδίσω το πλοίο του κινήματός μας να παρασυρθεί από το γενικό ρεύμα που φαινόταν ωστόσο απόλυτα δικαιολογημένο. […]

Αλλά φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο για τους αδύναμους αυτούς χαρακτήρες να κυβερνήσουν το καράβι μες στην τρικυμία και συνθηκολόγησαν με την κραυγή της κοινής γνώμης. Γιατί εδώ πρόκειται σίγουρα για ένα συμβιβασμό. Αυτό βέβαια ακόμα με την εσωτερική ανειλικρίνεια και την ποταπότητά τους, δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, ούτε καν υποσυνείδητα· όμως παραμένει αληθινό το γεγονός ότι η δειλία και ο φόβος τής, υποκινούμενης από τους Εβραίους, λαϊκής αντίδρασης, τους ανάγκασαν να συμβαδίσουν με τους άλλους. Όλα τ’ άλλα κίνητρα δεν είναι παρά οικτρές υπεκφυγές φτωχών αμαρτωλών που ξέρουν τα λάθη τους. […]

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα, με την περισσότερη διάρκεια επιτεύγματα στην ιστορία οφείλονται, γενικά, σε αυτούς που μένουν πιστοί σ’ ένα σκοπό, σ’ εκείνους που δύσκολα τους κατανοούν, ακριβώς γιατί βρίσκονται σε σκληρή αντίθεση με την τρέχουσα κοινή γνώμη, με τις απόψεις και τις επιθυμίες της. […]

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν "εγκαταλειφθήκαμε στα πάθη της μάζας": πάντα αντιταχθήκαμε στη λαϊκή τρέλλα».

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ 

RV

Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει αγάπη για τη Φυλή, την Πατρίδα, τον Λαό

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ:

«... Στα δύο δωμάτια ενός υπογείου μένει η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη.[...] 

[...] Η στενότητα του χώρου της κατοικίας γίνεται κάθε στιγμή αφορμή για καυγάδες και στεναχώριες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν μαζί, αλλά είναι σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι παραμικρές διαφωνίες που θα περνούσαν απαρατήρητες σε ένα άλλο ευρύχωρο σπίτι, εδώ μεταβάλλονται σε έριδες κι ατέλειωτη γκρίνια. Και οι καυγάδες των παιδιών μεταξύ τους γρήγορα ξεχνιούνται. Όμως των γονιών οι καθημερινές φιλονικίες γίνονται συχνά χυδαίες και αφάνταστα απάνθρωπες. Αποτέλεσμα: τα παιδιά παίρνουν μαθήματα. Πρέπει να 'χει ζήσει κανείς σε τέτοια μέρη για να καταλάβει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο η μέθη και οι κακές συναναστροφές. 

Ένα δυστυχισμένο χαμίνι 6 χρονών, ξέρει όλα όσα θα μπορούσαν και έναν έφηβο ακόμη να εκπλήξουν. Αυτός ο μικρός πολίτης, δηλητηριασμένος ηθικά και φυσιολογικά υπανάπτυκτος, πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο και μαθαίνει ίσα-ίσα γραφή και ανάγνωση. Δεν γίνεται λόγος για διαβάσματα στο σπίτι, όπου κοροϊδεύουν και μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το σχολείο και τους δασκάλους. Κανένα δημόσιο ίδρυμα, από τα σχολεία ως τα ανώτατα κρατικά, δεν τους εμπνέει σεβασμό. Θρησκεία, ηθική, έθνος και κοινωνία, όλα σέρνονται μέσα στη λάσπη. Και όταν το αγοράκι αφήσει το σχολείο, στα δεκατέσσερά του χρόνια, δεν έχει τίποτε μέσα του: μια απίστευτη κοροϊδία για όλα όσα έχουν θετική σημασία, μια καυστική αυθάδεια κι ανηθικότητα χαρακτηρίζουν κάθε του ενέργεια. 

Τι ενδιαφέρον, τι εξέλιξη θα έχει στη ζωή που πάει να μπει, αυτός ο μικρός άνθρωπος που τίποτα δεν σέβεται και που ξέρει πια όλη τη χυδαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...    

Το παιδί των δεκατριών ετών γίνεται στα δεκαπέντε του ένας δηλωμένος υβριστής κάθε εξουσίας. Έμαθε να ξεχωρίζει το βούρκο και τη βρωμιά, αποδιώχνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του υψώσει το πνεύμα. 

Και τώρα η ανδρική του σταδιοδρομία. 

Θα ακολουθήσει τα διδάγματα που πήρε όταν ήταν μικρός, από τον πατέρα του.  Θα γυρίζει στο σπίτι, ο θεός ξέρει πότε, θα δέρνει τη μητέρα του, θα βλαστημάει τον θεό κι όλο το σύμπαν μέχρι που να τον κλείσουν σε κανένα αναμορφωτήριο. 

Εκεί θα πάρει το τελευταίο λουστράρισμα. 

Και οι αγαθοί μας αστοί, απορούν για τον αδύνατο ''πατριωτισμό'' αυτού του νεαρού πολίτη!

Ο αστικός κόσμος βλέπει κάθε μέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στα φθηνά βιβλία και στον κίτρινο Τύπο πώς ξεχύνεται με τους κουβάδες το δηλητήριο πάνω στον λαό κι όμως εκπλήσσεται  για τα "ελαφρά ήθη'' και την ''εθνική αδιαφορία'' των μαζών! Λες και ο κινηματογράφος, ο αμφιβόλου ποιότητος Τύπος και όλα τα άλλα διαδίδουν το εθνικό μας μεγαλείο! Για να μην αναφερθώ στην εκπαίδευση που έχουν λάβει οι νέοι...

Έμαθα τότε και κατάλαβα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο αξίωμα που ως τότε δεν το είχα υποπτευθεί:

Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία υγιών κοινωνικών συνθηκών, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον πολιτισμικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί- την περηφάνια ότι ανήκει σ' αυτή τη χώρα.

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε,

αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε

και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να το γνωρίσουμε.[...]

[...]Μονάχα ένας ηλίθιος θα μπορούσε, βλέποντας αυτή την τεράστια προσπάθεια που γινόταν να δηλητηριάσουν τον λαό, να καταδικάσει το θύμα. Αντίθετα, θα 'πρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου που έμενε αμέτοχος  όλα αυτά τα χρόνια, που δεν φρόντισα να υπεισέλθω στα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των σοσιαλδημοκρατών. Τότε κατάλαβα τη σημασία που είχε το γεγονός, ότι ο λαός δεν διάβαζε παρά αριστερά βιβλία, κόκκινες εφημερίδες, δεν ανήκε παρά σε κόκκινες οργανώσεις κ.τ.λ. Είδα να μου αποκαλύπτονται, μέσα στη σκληρή λάμψη τους τα αποτελέσματα αυτής της χωρίς οίκτο θεωρίας. ...» 

Σίτσα Καραϊσκάκη, Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο:

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να βρίσκεται στο στρατόπεδο των μπολσεβίκων [...]

Άνθρωποι από διάφορους λαούς και κόμματα παίρνουν μέρος στο καταστροφικό αυτό παιχνίδι, παραβλέποντας τον κίνδυνο υποδούλωσης, διότι πιστεύουν ότι θα φανούν τόσο ικανοί, ώστε να εξαπατήσουν τους κομμουνιστές και να εξυπηρετήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό που τους περιμένει όμως είναι να «την πάθουν», διότι είναι άπειροι ερασιτέχνες και ανίδεοι αρχάριοι στην «τέχνη» της υπουλότητας και της πονηρίας, και θα νικηθούν από τον μεγάλο διδάσκαλο του φθόνου, θα καταπιεστούν και θα εξολοθρευτούν. 

Η ψυχή του κομμουνιστή δεν κλίνει καθόλου προς το αισθάνεσθαι και το συναισθάνεσθαι, τουναντίον είναι σκληρή και, μέσα σ’ αυτή τη σκληρότητα, αυτοκυρίαρχη. Από ολόκληρη τη ζωή του αισθήματος, της απέμεινε ως υπόλοιπο το μίσος, ο φθόνος και η μανία εκδικήσεως. 

Ο μπολσεβικισμός δεν δείχνει μόνο τις συνηθισμένες του εκδηλώσεις. Δεν έχει μόνο μία πολιτική και οικονομική πλευρά, αλλά είναι, κατά βάθος, φαινόμενο της κουλτούρας και, μάλιστα, φαινόμενο της αποσυνθέσεως του πολιτισμού και της καταστροφής του".

Και, επειδή, μέρες που είναι, κάποιοι φαίνεται να αγνοούν το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, εθνικές λύσεις δεν μπορούν να δοθούν από μη εθνικές κυβερνήσεις, και για να υποστηρίξουν τη θέση τους (και να παραπλανήσουν ως προς τα πραγματικά τους κίνητρα, που είναι η εξυπηρέτηση κρυφών και "ανίερων" συνεργασιών με προσωπικά οφέλη) ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι "δεν είναι όπως παλιά, αλλάξανε....", 

 

Μετά τον νόμο για την ιθαγένεια στους ξένους, έτοιμοι για νέες εθνικές επιλογές...

παρ' ότι ούτε καν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι λέγουν ή δείχνουν κάτι τέτοιο (το αντίθετο, μάλιστα), παραθέτουμε για άλλη μια φορά από το Μάιν Καμπφ, τα λόγια του Χίτλερ:

"Μόνον οι αστοί με τη νοοτροπία τους την αρρωστημένη μπορούσαν να πρεσβεύουν τούτο το απίστευτο: ότι ο μαρξισμός είχε ίσως προοδεύσει εθνικά και πως τα απόκοσμα και μισητά εκείνα πλάσματα, οι ηγέτες του 1918 [σ. R.V., αναφέρεται στην μπολσεβικική επανάσταση των Σπαρτακιστών] -που προκάλεσαν τον θάνατο δύο εκατομμυρίων Γερμανών για να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν διάφορες κυβερνητικές θέσεις- αίφνης θα πλήρωναν τον φόρο τους στην εθνική συνείδηση. Ήταν μια θεωρία ανάρμοστη όσο και ανόητη στ' αλήθεια να πιστεύουμε πως αυτοί που είχαν άλλοτε προδώσει την πατρίδα τους, θα γίνονταν απ' τη μια στιγμή στην άλλη μαχητές της γερμανικής ελευθερίας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο! Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι, έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει, δίχως να προδώσει την πατρίδα του!"

Ristorante Verona

Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού

Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός της κρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε παραπάνω από το σύστημα οργάνωσης των μυρμηγκιών) - που είναι το ίδιο απαράδεκτος όσο και ο αρπακτικός ατομικισμός του φιλελεύθερου κεφαλαιοκράτη (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το νόμο της ζούγκλας σε οικονομικό επίπεδο). Αντ΄ αυτών, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το σύστημα που επιχειρεί την -όσο το ανθρωπίνως δυνατόν - δίκαιη κατανομή των καρπών του, στη λαϊκή κοινότητα. Οι κοινωνικές αδικίες της κεφαλαιοκρατίας είναι αυτές που ενθάρρυναν το μαρξισμό, ώστε να ισοπεδώσει με την ολέθρια και αντιανθρώπινη ψευδοφιλοσοφία του τις κοινωνίες στις οποίες επικράτησε. Ο Εθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς ως η μοναδική εναλλακτική λύση για την αποφυγή της καταστρεπτικής ακρότητος των άθλιων συστημάτων της αστικής ατομικιστικής δημοκρατίας (φιλελευθερισμού) και του μαρξιστικού κρατικού ισοπεδωτισμού (κομμουνισμού).

Savitri Devi

RV

ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΟΥΜΕ

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Μανιάτη ''Η μάχη του Βερολίνου'' 

Ο στρατηγός Μούμμερτ κάτω από τις επευφημίες των στρατιωτών του αρνείται να καταθέσει τα όπλα: 

''Θα ανοίξουμε τον δρόμο προς την Δύση με τις ξιφολόγχες", κραυγάζει. Ένας αυτόπτης μάρτυς έτσι θα περιγράψει αυτή την παράτολμη ενέργεια: 

''Μόλις η πρώτη χλωμή πρωινή ακτίνα εμφανίζεται εις τον ορίζοντα της φλεγομένης πόλεως, ηχούν τα κανόνια. Τεθωρακισμένο πεζικό, πυροβολητές και SS, ακολουθούν από πίσω τρέχοντας. Μέτρο μέτρο προχωρούν προς τη γέφυρα. Ο Μούμμερτ βαδίζει επικεφαλής. Οι Ρώσοι δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ακόμη. Ο στρατηγός γυρνά στους στρατιώτες του και με τις παλάμες γύρω από το στόμα του ουρλιάζει: 

 -Εφ΄ όπλου λόγχη. Επίθεσις. Μαρς.

Οι άνδρες ξεκινούν για την επίθεση. Ένα βουερό HURRA! αντηχεί σήμερα το πρωί στο Χάβελ. Οι Ρώσοι αιφνιδιάζονται. Για λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα τα όπλα τους απαντούν. Οι στρατιώτες της Μπούχενμπεργκ, της Νόρτλαντ, της 18ης μεραρχίας, δεν μπορούν να συγκρατηθούν περισσότερο. Αρχίζει η επίθεσις. Η επίθεσις στην γέφυρα  του Χάβελ στο Δυτικό Σπαντάου. 

Στρατιώτες κάθε βαθμού και κάθε είδους, Βαυαροί και Γερμανοί του Βορρά, Σάξωνες και Πρώσσοι της Ανατολής, Βεστφαλοί, Σιλεσιανοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Σκανδιναβοί, Λεττονοί, Ολλανδοί, γυναίκες του Βερολίνου, παιδιά, έφηβοι, κοπέλες είναι εκείνοι που την αυγή της 3ης Μαΐου επιτίθενται στις Ρωσικές γραμμές. Η γέφυρα του Χάβελ αντηχεί κάτω από τα βήματα των επιτιθεμένων. 

Χειροβομβίδες του εχθρού, εκρηκτικές ρουκέτες και τερετίσματα πολυβόλων ανοίγουν τρομακτικά κενά. Οι άνδρες πέφτουν κατά ομάδες, οι τραυματίες παραμένουν στο έδαφος, πέφτουν στο νερό, ή πατιούνται μέχρι θανάτου. Αλλά εμπρός...εμπρός...

Χάρτμαν, Ρέυνβαρτ Ραμλάου και άλλοι ευρίσκονται επικεφαλής. Κραυγάζουν καταπρόσωπα στον εχθρό τον θυμό τους, το μίσος τους, τον τρόμο τους. Κραυγάζουν, πέφτουν επάνω στις Ρωσικές προφυλακές, στην άκρη της γέφυρας. Πολυβολούν, πετούν τις τελευταίες χειροβομβίδες, μάχονται με τους υποκόπανους των όπλων. Πίσω τους έρχονται Ισπανικά και Γαλλικά SS. 

Κραυγάζουν ''Αρρίμπα Εσπάνια'', ''Βίβ λα Φράνς''. Δεν νοιάζονται πλέον για τις κραυγές των συναγωνιστών που έχουν μείνει πίσω. Ο λοχίας Vaulot πέφτει επικεφαλής της ομάδας του. Μια ρώσικη σφαίρα τον κτυπά λίγα εκατοστά ψηλότερα από τον Σταυρό του Ιππότου. 

Ο στρατηγός Μούμμερτ σκοτώνεται και αυτός, αλλά το ακατόρθωτο έχει γίνει. Χιλιάδες στρατιωτών και πολιτών έχουν φτάσει στις προφυλακές του Βενκ... 

        

Πιστοί μέχρι το τέλος

Ristorante Verona

     

CEDADE

Για την ιστορία του CEDADE θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία. Εδώ επιχειρείται μια συνοπτική παρουσίαση της πορείας του. Το όνομα αποτελείται από τα αρχικά των λέξεων Círculo Español de Amigos de Europa, που σημαίνει ''Ισπανικός Κύκλος Φίλων της Ευρώπης" και επρόκειτο για μία ισπανική Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη το 1966. 

Στο CEDADE η μοίρα επεφύλαξε να είναι μια δυνατή φλόγα που ξεπήδησε από μια σπίθα της φωτιάς του Εθνικοσοσιαλισμού, μιας φωτιάς που δεν έσβησε στις 9 Μαΐου του 1945.

Ξεκίνησε ως ομάδα μελέτης για το έργο του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Επικεφαλής τέθηκε αρχικά ο Ángel Ricote,ο οποίος σύντομα παραχώρησε τη θέση του στον  Pedro Aparicio.  

                                         Otto Skorzeny

Ιδρυτικό μέλος του CEDADE ήταν ο συνταγματάρχης των SS  Otto Skorzeny, ενώ στα ηγετικά στελέχη συγκαταλεγόταν και ο αρχηγός της  ''Λεγεώνας των Βαλλόνων" των Waffen SS, Leon Degrelle.

 Otto Skorzeny και Leon Degrelle στην Ισπανία

Ο Κύκλος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε εκδοτικό οίκο με εκδόσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Β΄Ππ. Ανέπτυξε επαφές με άλλες Εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες στην Ευρώπη και το 1969 φιλοξένησε το δέκατο συνέδριο της Nouvel Ordre Européen (Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη), με εξήντα συνέδρους από επτά χώρες. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συνέδριο απαγορεύτηκε από τον Φράνκο. 

Από το συνέδριο στη Βαρκελώνη το 1969

Το 1973 ίδρυσε γραφεία και  στη Μαδρίτη. Ένα χρόνο αργότερα, πρόεδρος του  CEDADE εξελέγη ο Jorge Mota Aras. 

O Jorge Mota Aras, επικεφαλής του CEDADE 

Η ομάδα είχε περίπου 2500 ενεργά μέλη και μετά το 1975 επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο. Το 1978 την ηγεσία αναλαμβάνει ο  νεαρός Ισπανο-αυστριακός Pedro Varela.

Ο Pedro Varela έγινε πρόεδρος του CEDADE το 1978 

Ο Pedro Varela είναι ο άνθρωπος που εστίασε περισσότερο στην εξάπλωση του κινήματος πέρα από την Ισπανία, δημιουργώντας ένα "δίκτυο" εθνικοσοσιαλιστών και σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες και Posadas), Βολιβία (Λα Παζ), Ισημερινό (Κίτο) και τη Γαλλία (Aix-en-Provence). 

Η δράση του CEDADE ήταν πολυσχιδής, αλλά κάποιες από τις δραστηριότητές του δεν είναι γνωστές, δεν αναφέρονται ούτε μπορούν να αναφερθούν σε blog. Τουλάχιστον, επί του παρόντος...

Το καλοκαίρι του 1984, για πρώτη φορά Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές επισκέφθηκαν το CEDADE: δύο έφηβοι ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Βαρκελώνη, όπου επισκέφθηκαν τα γραφεία του CEDADE, γνωρίστηκαν με τον Pedro Varela και άλλους Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές που συνάντησαν εκεί, προμηθεύτηκαν υλικό και κράτησαν επαφή.

Ο Κύκλος εξέδιδε το ομώνυμο, πολύ σημαντικό περιοδικό CEDADE τις δεκαετίες 70, 80 μέχρι την αρχή του '90. 

Εξώφυλλα του περιοδικού: 

 

 

Ως εκδοτικός οίκος, το CEDADE συνέχισε να αναπτύσσεται και σύντομα έκανε μια σειρά από εκδοτικές κινήσεις στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιώντας το όνομα Ediciones Wotan. 

1989: CEDADE, συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ με κεντρικό ομιλητή τον Pedro Varela 

Το πολύ σημαντικό ιδεολογικό έργο του CEDADE είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από εβραϊκές οργανώσεις με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατ' αυτού. 

Η σταδιακή αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ισπανία, οι διώξεις κατά του Varela, η σύλληψή του και φυλάκισή του στην Αυστρία το 1992, που αναπόφευκτα στέρησαν την οργάνωση από την ηγεσία της, οδήγησαν το CEDADE σε μια σημαντική αποκλιμάκωση των δραστηριοτήτων του και τον Οκτώβριο του 1993 ανέστειλε τη δράση του.  Θα μπορούσε εδώ να σημειωθεί ότι η Χρυσή Αυγή κατά την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας της ήταν μια προσπάθεια μίμησης του CEDADE στον ελληνικό χώρο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αναφορές της στον Εθνικοσοσιαλισμό μειώθηκαν δραματικά από το 1990 και μετά...

Βαρκελώνη, έκθεση βιβλίου το 1989 

Ο Pedro Varela δεν σταμάτησε. Συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με τον ιστορικό αναθεωρητισμό σε συνεργασία με τον Robert Faurisson, τον David Irving κ.ά.  

Pedro Varela και Daving Irving

Το 1996 κατασχέθηκαν πάνω από 20.000 βιβλία του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού του οίκου, τα οποία ρίχθηκαν στην πυρά!  Μια τεράστια ποσότητα ρεβιζιονιστικών βιβλίων και το αρχείο της οργάνωσης επίσης κατασχέθηκαν. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που (το 1998) διώχθηκε στην Ισπανία για "ρητορική μίσους" και "άρνηση του Ολοκαυτώματος".

Πάντως, ο εκδοτικός του οίκος libreriaeuropa συνεχίζει το σπουδαίο έργο του CEDADE σε πείσμα των καιρών. Και πάλι όχι χωρίς συνέπειες. Το 2010 ο εκδότης φυλακίστηκε στην Ισπανία για 15 περίπου μήνες, ενώ για ακόμη μια φορά τα βιβλία του κατασχέθηκαν! Μπορείτε να δείτε σχετικά και εδώ 

Αξίζει να επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ

Ristorante Verona

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Από το ομότιτλο βιβλίο του Θόδωρου Μανιάτη

"Στο μπούνκερ  η ατμόσφαιρα είναι καταθλιπτική. Ο Χίτλερ εμφανίζεται στις 11. Αποχαιρετά τους συνεργάτες του και παρουσία όλων βγάζει από το σακκάκι του το χρυσό σήμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και το καρφιτσώνει μέσα στη γενική σιωπή πάνω στο φόρεμα της Μάγδας Γκαίμπελς στο ύψος της καρδιάς. Χειρονομία συμβολική. Ύστατη αναγνώρισι για το δράμα που ζει μια μητέρα του Ράιχ. Ο Χίτλερ ζητά να γευματίση για τελευταία φορά μαζί με την σύζυγό του και αμέσως μετά κλείνεται στο γραφείο του. Ο καμαριέρης του Χίτλερ, Λίνγκε, -αυτόπτης μάρτυς- έτσι περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του:

              Έπειτα από λίγο εμφανίστηκε ο Γκύνσε, βοηθός του Χίτλερ ο οποίος ανέφερε ότι η κυρία Γκαίμπελς ήθελε να μιλήση για μια ακόμη φορά με τον Φύρερ. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και εγώ τον συνόδευσα. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς μάς υπεδέχθη στον προθάλαμο και είπε στον Χίτλερ:

                - Φύρερ μου γιατί δεν προσπαθείτε να βγήτε από το Βερολίνο υπό την προστασία της Χιτλερικής νεολαίας;

                        - Δόκτωρ -απάντησε ο Χίτλερ- γνωρίζετε την απόφασί μου. Δεν θα την αλλάξω. Όμως εσείς μπορείτε να αφήσετε το Βερολίνο μαζί με την οικογένειά σας.

                  Ο Γκαίμπελς αποκρίθηκε με τη σειρά του.

                   - Όχι, Φύρερ μου. Στον τελευταίο μου λόγο υπό την ιδιότητά μου σαν Γκαουλάιτερ είχα πει ότι δεν θα εγκατέλειπα το Βερολίνο, αλλά ότι θα έμενα μαζί με την οικογένειά μου. Είναι μια υπόσχεσις την οποία θέλω να κρατήσω.

                 Μετά οι δύο έσφιξαν τα χέρια σιωπηλά. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και την αποχαιρέτησε.

                      Ύστερα επέστρεψε μαζί μου. Η ώρα ήταν 3.45. Όταν φθάσαμε μπροστά από την πόρτα του δωματίου του τού είπα ότι και εγώ ήθελα να τον αποχαιρετήσω. Ο Χίτλερ μού είπε:

                        - Λίνγκε, διέταξα, όλος αυτός ο κόσμος να βγη από το Βερολίνο σε μικρές ομάδες. Ενωθήτε με μία από αυτές και προσπαθήστε να φθάσετε στην Δύσι.

                     - Φύρερ μου, τον ρώτησα, και τώρα για ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; 

                        Ο Χίτλερ μού έσφιξε το χέρι και μου είπε:

   - Für Den Kommenden Mann. -Για τον άνδρα που πρόκειται να έλθη. 

                    Στάθηκα ακίνητος στον ναζιστικό χαιρετισμό και έπειτα κατευθύνθηκα προς την έξοδο του Μπούνκερ. Δεν ήθελα πλέον ούτε να βλέπω ούτε να ακούω τίποτε".

Ristorante Verona

Ο Προμηθέας της ανθρωπότητας

«Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε για το ποια ή ποιες  φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στη συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας "ανθρωπότητα". Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο και η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. 

Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας ως σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Αρία φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και εν συνεχεία ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπο αυτού που εννοούμε με τη λέξη "άνθρωπος". 

Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που, υπό τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας, έτσι, στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. 

Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα εξαπλωνόταν επάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο».

Απόσπασμα από το «Μein Kampf» 

Ristorante Verona

Έκθεση στο Βερολίνο παρουσιάζει την πρωτεύουσα που σχεδίασε ο Χίτλερ

Τα σχέδια του Χίτλερ σε μακέτες για τη δημιουργία της πρωτεύουσας του Tρίτου Ράιχ, την οποία σκόπευε να μετονομάσει σε Γερμανία, παρουσιάζονται σε νέα έκθεση στο Βερολίνο.

Mια καινούργια πόλη, η οποία θα μετονομαζόταν σε «Γερμανία» ή αλλιώς Germania θα γινόταν η πρωτεύουσα της χώρας. Θα ήταν η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου με επιβλητικά κτήρια, τεράστιους δρόμους.

Τα σχέδια που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αποκαλύφθηκαν πλήρως στην στην έκθεση και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλειώδες του σχεδιασμού.

Από τις μακέτες ξεχωρίζει η «Αίθουσα του Λαού», ένα κτήριο ναός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με διπλάσιο μέγεθος από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, χωρητικότητας 180.000 ατόμων, με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ο οποίος παραπέμπει στο Πάνθεον της Ρώμης. Το ύψος του κτηρίου θα έφτανε τα 290 μέτρα.

Στην «Αίθουσα του Λαού» οδηγούσε μια θεόρατη λεωφόρος μήκους πέντε μιλίων, εκατέρωθεν της οποίας θα βρίσκονταν πανύψηλα κτίρια.

Η «Γερμανία» δεν ήταν απλώς ένας μύθος, καθώς η προεργασία είχε αρχίσει. Ο Σπέερ είχε διατάξει την κατεδάφιση κτιρίων έτσι ώστε το σχέδιο να προχωρήσει αμέσως μόλις η Γερμανία κέρδιζε τον πόλεμο. 

Η «Γερμανία» θα ήταν έτοιμη το 1950, ενώ σειρά θα έπαιρνε και η αναδόμηση άλλων πόλεων όπως το Μόναχο και η Νυρεμβέργη, όχι όμως σε αυτή την επική κλίμακα. 

Πέρα από τα μεγαλεία που θα μπορούσε να θαυμάσει κάποιος περπατώντας στους πελώριους δρόμους της «Γερμανίας», το νέο Βερολίνο θα είχε και υπόγειο σκέλος, το οποίο σε αντίθεση με τα επιβλητικά κτήρια του μέλλοντος, δεν ήταν καθόλου μακέτα. Από το 1938 είχε ξεκινήσει η κατασκευή υπόγειων στοών στη γερμανική πρωτεύουσα και συγκεκριμένα κάτω από τα πάρκο Τιεργκάρτεν, τα οποία αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση το 1960.

Η πρόσβαση σε ένα τμήμα τα τούνελ επετράπη το 2001 και πλέον λειτουργεί μουσείο στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει το υπόγειο Βερολίνο. Το «Unterwelten Museum» βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου θα υψωνόταν η «Αίθουσα του Λαού». 

RV

MIGUEL SERRANO- ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΦΥΡΕΡ 1889-1989

RV

Μιλάς για ειρήνη...

«Μιλάς για ειρήνη. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ειρήνη; Είναι ειρήνη όταν εκατομμύρια κόσμος είναι στους δρόμους, απολυμένοι, χωρίς να έχουν να φάνε; Είναι ειρήνη όταν μικρά παιδιά λιμοκτονούν, όταν ο κόσμος αναγκάζεται να ζητιανεύει, όταν την κάποτε ακμαία Γερμανία μας την έχουν κάνει έρημη χώρα;…

Ρίξε μια ματιά στις τιμές των διεθνών χρηματιστηριακών συναλλαγών – είναι οι πολεμικές αναφορές των αρχηγείων του οικονομικού πολέμου και οι Γερμανοί εργάτες και οι οικογένειές τους, είναι, βλέπεις, οι σκοτωμένοι και οι πληγωμένοι αυτού του πολέμου! Αυτή είναι η ειρήνη σας! Η ειρήνη ενός νεκροταφείου!» 

Paul Joseph Goebbels 

RV

Vive la France, vive l' Europe!

Στην αρχή μιλάει ο Πιέρ Κλεμεντί ένθερμος σοσιαλιστής εθνικιστής μαχητής, φανατικός αντισημίτης και εθελοντής στο Ανατολικό Μέτωπο. Λέει πως το 1940 κατέρρευσε το εβραιοκαπιταλιστικό σύστημα που κυβερνούσε και έτσι η γερμανική επίθεση απελευθέρωσε τη Γαλλία (http://la-flamme.fr/2014/05/29-mai-19...) 

Στο 2:20 μνημονεύεται ο François Sabiani, 20 χρόνων φοιτητής(γιος του Simon Sabiani, πρώην μαρξιστή και έπειτα ηγετικού στελέχους του εθνικοσοσιαλιστικού PPF), ο οποίος κατατάχθηκε εθελοντής με την LVF και έπεσε στο Ανατολικό μέτωπο. 

Στο 3:05 αναφέρεται η οργάνωση N.S.K.K (http://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_Motor_Corps) 

H Λεγεώνα Γάλλων εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού (LVF) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1941 από πολλά γαλλικά εθνικιστικά κόμματα με κυριότερα την ''Εθνική Λαϊκή Συνέλευση'' (Rassemblement national populaire, RNP) του Μαρσέλ Ντεά, που διακρίνεται στο 0:14 και το ''Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα'' (Parti Populaire Français, PPF) του πρώην κομμουνιστή Ζακ Ντοριό! Το PPF δημιουργήθηκε από πρώην μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στους εβραιομασόνους. 

Στη Γαλλία ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς, αηδιασμένο από την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή, είδε πως ο πραγματικός εχθρός πίσω από τα ψέματα του Α΄ ΠΠ ήταν ο εβραίος και συνειδητοποίησε πως ο μόνος υγιής σοσιαλισμός είναι ο εθνικός. 

Γάλλοι σοσιαλιστές, συνδικαλιστές και ριζοσπάστες όπως ο Ζάκ Ντοριό, ο Μαρσέλ Ντεά, ο Πιέρ Λαβάλ και διανοούμενοι όπως ο Φιλίπ Ενριό, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο Λουί Φερντινάντ Σελίν, ο Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ...είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που τάχθηκαν με πάθος στην υπεράσπιση των ιδεωδών της ελεύθερης εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης μαχόμενοι πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του μετώπου...

πηγή

RV

Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ LEON DEGRELLE

Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Leon Degrelle, που δόθηκε το 1990 και είναι προφητική σε πολλά σημεία της. 

"[...]  Ο Λένιν δεν είχε ούτε το 1% των Ρώσων με το μέρος του. Δεν έγινε παρά μια και μοναδική ψηφοφορία στην αρχή του 1918, όταν κλήθηκαν οι Ρώσοι να ψηφίσουν τον Λένιν, που τελικά έχασε τις εκλογές. Πήρε μόνο το 1/3 των ψήφων, κι ήταν ένα τόσο περιορισμένο κοινό που την ημέρα της συνεδρίασης των νεοεκλεγμένων Σοβιέτ, επενέβη ο Στρατός για να τα διαλύσει, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 17 νεκροί.

Αυτή είναι η θαυμάσια δημοκρατία τους. Το πολιτικό τους σύστημα ήταν λάθος, ήταν μια στυγνή δικτατορία, η πιο αιματηρή καταπίεση που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, πέθαναν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι.

Η συνταγή της περίφημης πάλης των τάξεων και του οικονομικού κομμουνισμού δεν επέφερε καμιά βιομηχανική εξέλιξη. Υπήρξε μια εξέλιξη μόνο στον πολεμικό τομέα αυτό επειδή τους βοήθησαν οι Αμερικανοί. Η Σοβιετική Βιομηχανία είναι η ίδια μ’ αυτή που ήταν και πριν 75 χρόνια, εξοπλισμένη με απαρχαιωμένα μηχανήματα που δεν αξίζουν πλέον τίποτα. Για τους λαούς που υπέταξαν στην Ευρώπη ισχύει το ίδιο. Από το 1950 και μετά έχουν τους ίδιους παλιούς και πλέον άχρηστους εξοπλισμούς.

Έτσι οι χώρες αυτές είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένες χωρίς καμιά πιθανότητα άμεσης ανασυγκρότησης. Για να εκσυγχρονισθούν χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια, για να χτιστούν εργοστάσια χρειάζεται βοήθεια απ’ όλη την Ευρώπη και από τις ΗΠΑ, που πρέπει να δώσουν εκατομμύρια εκατομμυρίων δολάρια. Και το άλλο που είναι τρομερό, είναι ότι δεν υπάρχουν στελέχη. Για 75 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση και για 50 χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη δεν δημιουργήθηκαν ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά στελέχη. Σήμερα λοιπόν αντικρίζουμε έναν κόσμο τετρακοσίων εκατομμυρίων, μέσα σε μια τεράστια έκταση, όπου όλα πρέπει να ξαναγίνουν απ’την αρχή.

Στη Σοβιετική Ρωσία, που όχι μόνο είναι κατεστραμμένη, όχι μόνο δεν υπάρχουν στελέχη, αλλά υπάρχει και το τεράστιο πρόβλημα του διασκορπισμού των εθνοτήτων.

Σήμερα υπάρχουν πάμπολλες πιθανότητες ενός εμφύλιου πολέμου. Οι χώρες της Βαλτικής δεν θέλουν πλέον να παραμείνουν Σοβιετικές, θέλουν να ξαναβρεθούν στην ελευθερία τους, αλλά δεν μπορούν να το επιτύχουν, μόνες δεν έχουν τις προϋποθέσεις να επιζήσουν. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη την περιοχή του Καύκασου, που είναι εντελώς διαφορετική απ’ την κανονική Ρωσία, μια χώρα πιο πλούσια κι απ’ τη Γαλλία και με τον ίδιο αρχαίο πολιτισμό. Η Ουκρανία έχει επίσης έναν αρχαίο πολιτισμό με Ελληνικές ρίζες, καθ’ ότι υπήρξε παράρτημα της Ελλάδας, υπήρξε η Ελλάδα της μετα-ιστορικής εποχής, η προέκταση της Ελλάδας του Μεσαίωνα, που έφερνε μαζί της τη Χριστιανική θρησκεία, τον Πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, τις εικαστικές τέχνες, με δύο λόγια, μια χώρα με μεγάλη ελληνική και ιταλική επιρροή.

Αυτές οι χώρες, λοιπόν, αργά ή γρήγορα, θα αποχωρήσουν και τι θα απομείνει απ’ αυτή τη Σοβιετική Αυτοκρατορία;

Και όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μέρος του προβλήματος. Υπάρχει και ο Μουσουλμανικός κόσμος που αντιστοιχεί σε 80 εκατομμύρια και που θα φτάσει στο τέλος του αιώνα τα 100 εκατομμύρια. Και αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα το κοινό με τη Σοβιετική Ρωσία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι αυτή η τεράστια χώρα είναι καταδικασμένη να διαιρεθεί σε 20 περίπου κομμάτια.

Από τη μια μεριά δεν έχει χρήματα, ούτε πιθανότητες ανασυγκρότησης πριν περάσουν 10 τουλάχιστον χρόνια, με την προϋπόθεση ότι θα βοηθήσει η Δύση, κάτι που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο [...]

[...] Κι εδώ θα σταθούμε σε μια σειρά τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν και που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία.

Έχουμε πρώτα το πρόβλημα της Γερμανίας. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να διορθωθεί. Η Δυτική Γερμανία μπορεί να σώσει την ανατολική, είναι στα όρια του εφικτού. Οι ανατολικογερμανοί έχουν οικονομικές δυνατότητες, είναι πλούσια χώρα και διαθέτουν στελέχη.

Στο οικονομικό επίπεδο οι Γερμανοί μπορούν να τα τακτοποιήσουν όλα και σε 5 χρόνια να πηγαίνουν όλα θαυμάσια.

Στο πολιτικό επίπεδο όμως, η Δυτική Γερμανία, έχει αυτή τη βλακώδη δημοκρατία που δεν οδηγεί πουθενά.

Υλικά λοιπόν, μπορεί η Γερμανία να σωθεί αλλά για όλα τα υπόλοιπα παραμένει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Πως αυτή η Γερμανία θα ελευθερωθεί από τους Εβραίους οι οποίοι, ακόμα και ολιγάριθμοι, τσακίζουν τον Γερμανικό Λαό;

Οι Γερμανοί πολιτικοί τους τρέμουν και δεν τολμούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση που θα τους δυσαρεστούσε, διότι πίσω από τους Εβραίους υπάρχει η τεράστια αμερικανική δύναμη.

Στην πραγματικότητα δύο ήσαν οι μεγάλοι νικητές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Σοβιετική τυραννία και η τυραννία του υπερκαπιταλισμού. Ο Χίτλερ ήταν η μοναδική και αληθινή λύση. Εξουδετέρωσε τον κομμουνισμό τακτοποιώντας συγχρόνως το κεφάλαιο διότι πλέον επικρατούσε η εργασία κι όχι ο Χρυσός. Και αυτό πρέπει να ξαναεπικρατήσει [...] 

[...] Ο Γκορμπατσώφ μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλής όσο νομίζουν. Φυσικά στη Δύση, που ο κόσμος είναι ανόητος και διαβρωμένος από τη δημοκρατία, ανέβασε τον Γκορμπατσώφ σε θεϊκό βάραθρο, αλλά (χαριτολογώντας) δεν πιστεύουμε πια στο Θεό !

Βλέπουμε απλώς το παράδειγμα της Λιθουανίας, που είναι μια χώρα που δεν ανήκει στη Σοβιετική Ένωση με τη θέλησή της, μια χώρα που την άρπαξε η Ρωσία. Στο Σύνταγμα της Σοβιετικής ένωσης προβλέπεται ότι οποιοδήποτε μέλος της μπορεί να αποχωρήσει, ο ίδιος ο Λένιν το είχε κατοχυρώσει. Ακόμα και αν πρόκειται για χώρα που μόνη της προσχώρησε στα Σοβιέτ μπορεί όποτε θέλει να αποχωρήσει.

Και τώρα βλέπουμε τα τανκς στους δρόμους της πρωτεύουσας της Λιθουανίας και τους Λιθουανούς στρατιώτες να συλλαμβάνονται επειδή δεν θέλουν να υπηρετήσουν στο Σοβιετικό Στρατό.

Η κατάσταση αυτή παραμένει στάσιμη επειδή οι Αμερικάνοι θέλουν προσωρινά να παραμείνει ως έχει. Αλλά είναι τρομερά προσωρινό και αμφίβολο και θα παρουσιασθούν κι άλλες περιπτώσεις. Μόλις επαναστατήσει μια χώρα θα ακολουθήσουν άλλες είκοσι [...]

[...]Γι’ αυτό πρέπει να καταλάβετε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ένα τεράστιο στόχο. Δεν είμαστε πλέον μικρές χώρες, είμαστε στην Ευρώπη, είμαστε ενωμένοι, είμαστε δραστήριοι''.

Leon Degrelle, περιοδικό ''Χρυσή Αυγή'' Σεπτέμβριος 1990, α.τ.56.

Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και η Δύση βοήθησε τη Ρωσία και σε οικονομικό επίπεδο και σε τεχνογνωσία. Μπορεί ο κομμουνισμός να κατέρρευσε, άφησε όμως πίσω του έναν κόσμο που όπως είπε ο Λεόν Ντεγκρέλ, ''όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ’την αρχή''. 

Μπορεί οι καταργήθηκαν οι Λαϊκοί επίτροποι και οι κομισάριοι (σχεδόν όλοι εβραϊκής καταγωγής), μα σήμερα ονομάζονται ''ολιγάρχες'' και είναι και πάλι εβραίοι.  

Χώρες όπως η Λιθουανία, η Εσθονία, η Λετονία αλλά και μεγαλύτερες όπως η Ουκρανία ακόμη αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Η Ρωσία αυτή τη φορά, όχι με τον σοβιετικό αλλά με τον ''ευρασιατικό'' μανδύα, επιχειρεί τη δημιουργία μιας νέας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας. Δεν ήταν και δεν αισθάνθηκε ποτέ Ευρώπη και έτσι θα παραμείνει. Μια αντιευρωπαϊκή δύναμη.  

Ristorante Verona