78 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 

     Συμπληρώθηκαν σήμερα 78 χρόνια από τη δολοφονία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ από τις Δυνάμεις της Κάθαρσης με την υπογραφή και σφραγίδα του Ντε Γκωλ. Μια δολοφονία ακριβώς έντεκα χρόνια μετά  τη δολοφονία 22 διαδηλωτών στην ταραχώδη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση της 6ης Φεβρουαρίου 1934 στο Παρίσι (μεταξύ των οποίων ήταν και ο Έλληνας Cambo Costa, όπως αναφέρεται στα αρχεία της εποχής, μέλος της Action Française). 

    Όπως είναι γνωστό, ο Μπραζιγιάκ δολοφονήθηκε για τις ιδέες του, για τα εθνικοσοσιαλιστικά άρθρα που είχε γράψει, τα οποία ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» που τον δίκασε είχε χαρακτηρίσει «πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Στην πραγματικότητα, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το καθεστώς που εγκαθιδρύετο να απαλλαγεί από έναν πολύ επικίνδυνο εχθρό: από έναν Εθνικοσοσιαλιστή που ήταν χαρισματικός, διότι διέθετε σπάνιο ταλέντο ως λογοτέχνης, ως κριτικός, ως δημοσιογράφος, ως ποιητής· ταλέντο ανώτερο από αυτό των συγχρόνων του. Επιπλέον, ήταν από τη φύση του πιστός, χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια, χωρίς να δοκιμάζεται, και έντιμος. Και, τέλος, λόγω της ευφυΐας, της πειθούς αλλά και της αξιαγάπητης και χαρούμενης προσωπικότητάς του με ευκολία ασκούσε σημαντική επιρροή σε έναν ευρύ κύκλο ανθρώπων. Στις αιτίες για τη δίωξη και τη δολοφονία του θα πρέπει να περιληφθεί και ο φθόνος των μπολσεβίκων και, δυστυχώς, και κάποιων μη μπολσεβίκων συγγραφέων. 

6 Φεβρουαρίου 1934

    Το σύνθημα των κομμουνιστών πριν από την έναρξη της δίκης του είναι αποκαλυπτικό: «Μην τον αφήσετε να αποτελέσει μέρος της κληρονομιάς της Γαλλίας».

    Τη φυσική δολοφονία ακολούθησε η ηθική διά της σιωπής ή, όταν η σιωπή δεν ήταν εφικτή ή αρκετή, διά της συκοφάντησής του. Δυστυχώς, αυτή τη στάση επέδειξε και μεγάλο μέρος της γαλλικής ακροδεξιάς που με το πρόσχημα της διάσωσης του έργου του, στην πραγματικότητα, όμως, για να σώσει το τομάρι της, επέτρεψε ή και ενορχήστρωσε τη διαστρέβλωση της αλήθειας και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και την παραποίηση του έργου του είτε με περικοπές "ενοχλητικών" αποσπασμάτων, είτε με προσθήκη άλλων, είτε με παρουσίαση βιβλίων ή κειμένων ως δικών του, ενώ δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το περίφημο Memorandum («οι λόγοι της εμπλοκής μου»), το οποίο δήθεν έγραψε ο Μπραζιγιάκ και δήθεν αποτελεί μια σύνθεση των σημειώσεών του στη φυλακή πριν από την απολογία του, το οποίο όμως δεν έχει γραφτεί από αυτόν, μάλιστα, σε κάποια σημεία του, φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με την περήφανη στάση που ο μεγάλος λογοτέχνης και κριτικός ακολούθως κράτησε στη δίκη του και η οποία, άλλωστε, προκύπτει από τις εφημερίδες της εποχής, ακόμη και αριστερές: δεν αρνήθηκε τίποτε, δεν δήλωσε μετανοήμενος, αντίθετα υποστήριξε με σθένος τις ιδέες του, και στο άκουσμα της θανατικής ποινής, απάντησε: «Τιμή μου!»

    Καθώς τα χρόνια περνούν, όμως, και μετά τον θάνατο πολλών, τα αληθινά στοιχεία έρχονται στο φως. Βιβλία του εκδοθέντα όσο ζούσε πωλούνται από συλλέκτες, το ίδιο και επιστολές του. Ενώ, αυτό το μέρος της γαλλικής ακροδεξιάς που προαναφέραμε, κατόπιν των καταιγιστικών εξελίξεων του τελευταίου έτους, εκτέθηκε ως καθοδηγούμενο στην εποχή μας από τη Ρωσία και στο παρελθόν από τη Σοβιετική Ένωση. 

Διαβάστε την συνέχεια εδώ 

RV

Γαλλία: θάνατος, βία και φτώχεια

Αυτή είναι η κατάληξη του κράτους που δολοφόνησε τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και αποθέωσε τον Πoλ Σαρτρ 

Η Λόλα, μια 12χρονη Γαλλίδα, βιάστηκε και δολοφονήθηκε στο Παρίσι πρόσφατα από μια αλγερινή παράνομη μετανάστρια. Οι παράνομοι μετανάστες στη Γαλλία είναι οι δράστες σχεδόν των μισών εγκλημάτων που διαπράττονται. Δολοφονίες σχεδόν τόσο ειδεχθείς όσο της Λόλα γίνονται σχεδόν καθημερινά. Ο ψυχίατρος Μορίς Μπερζέ αναφέρει ότι στη Γαλλία εγκλήματα αδικαιολόγητης βίας που καταλήγουν σε τραυματισμό ή θάνατο του θύματος συμβαίνουν, κατά μέσο όρο, κάθε δύο λεπτά. Στη Γαλλία καταγγέλλονται περισσότεροι από διακόσιοι βιασμοί την ημέρα. 

ΤΟΥ Guy Millière

ΠΗΓΗ: GATESTONE INSTITUTE

15 Οκτωβρίου. Το πτώμα ενός 12χρονου κοριτσιού μέσα σε ένα μεγάλο πλαστικό κουτί ανακαλύφτηκε σε πεζοδρόμιο στο ανατολικό τμήμα του Παρισιού. Το όνομα του θύματος ήταν Λόλα. Ήταν κόρη των διαχειριστών του κτιρίου όπου έγινε η δολοφονία.

Μάρτυρες, δακτυλικά αποτυπώματα και εικόνες από κάμερες παρακολούθησης οδηγούν γρήγορα την αστυνομία στη σύλληψη μιας γυναίκας. Το ομολόγησε, αλλά είπε ότι δεν είχε καθόλου τύψεις.

Επίκαιρο: Η Πολιορκία του Αλκαζάρ

  Η Πολιορκία του Αλκαζάρ των Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και Ανρί Μασσίς κυκλοφόρησε πρώτη φορά έναν μήνα μετά τη λύση της πολιορκίας, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1936, με τον τίτλο Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ, από τις εκδόσεις Plon. Το βιβλίο ήταν το πρώτο που εξεδόθη παγκοσμίως για το πολεμικό αυτό επεισόδιο του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και απετέλεσε βιβλιογραφική πηγή για τις μεταγενέστερες εκδόσεις. Μεταφράστηκε στην Ισπανία, την Αμερική, την Αγγλία, την Ιταλία και τη Σουηδία και θεωρείται ένα βιβλίο που άσκησε μεγάλη επιρροή. 

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945  το πρωί, στις 9. 38, δολοφονήθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες, δημοσιογράφους και κριτικούς της Ευρώπης, ο Εθνικοσοσιαλιστής Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Ήταν σχεδόν 36 ετών. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο μια δίκη παρωδία, με κατηγορίες που αφορούσαν το φρόνημά του, όπως αυτό εκφραζόταν στα άρθρα του σε εφημερίδες της εποχής. Τον καταδίκασαν γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του "δικαστηρίου" που τον δίκασε, "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Στη δίκη ο Μπραζιγιάκ επέδειξε και απέδειξε την πίστη και περηφάνια του. Στο άκουσμα της θανατικής ποινής, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Η επιλογή της ημερομηνίας δολοφονίας του δεν ήταν τυχαία. Ήταν η  ενδέκατη επέτειος από τη μεγαλειώδη αντισημιτική συγκέντρωση– απόπειρα πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. 

Συνέχεια εδώ

RV

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΔΙΠΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

 

    Η 6^η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6^ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6^ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

    Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά» του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.

    Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Περισσότερα εδώ

RV

Ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach

Πέρυσι ένας δημοσιογράφος (ασιατικής καταγωγής) στη Γαλλία αναρωτήθηκε «ποιος συνεχίζει και βάζει λουλούδια στον τάφο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ», εκφράζοντας έτσι όχι μόνο απορία αλλά και αγανάκτηση που κάποιοι θυμούνται ακόμη τον αδικοχαμένο λογοτέχνη και δημοσιογράφο (franceinfo, 24.2.2019).

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1945 ώρα 9.38 το πρωί στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, όταν τα τελευταία λόγια του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «Ζήτω η Γαλλία» τα ακολούθησαν οι ριπές των όπλων. Ήταν νεκρός, σε εκτέλεση της από 19.1.1945 απόφασης επιβολής θανατικής ποινής ενός ειδικού δικαστηρίου της Κάθαρσης, αντίστοιχου των επαναστατικών δικαστηρίων της γαλλικής επανάστασης. Ήταν νεκρός, γιατί έτσι θέλησε με αρρωστημένο ζήλο ο Ντε Γκωλ, για να σωπάσει για πάντα  εκείνη η φωνή που τον είχε επανειλημμένως κατηγορήσει δημοσίως ότι ήταν προδότης, ότι υπονόμευε τη Γαλλία και την εθνική της κυριαρχία και ότι επιχειρούσε να τη μετατρέψει σε βρετανική κτήση. Στην εμπάθεια του Ντε Γκωλ θα πρέπει να προστεθεί και ο φθόνος διαφόρων λογοτεχνών για το απαράμιλλο ταλέντο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, οι οποίοι ως μέλη επιτροπής συγγραφέων της Κάθαρσης («Εθνική Επιτροπή Συγγραφέων της Αντίστασης») ζήτησαν ευθέως και επίμονα να δολοφονηθεί, και ακόμη και μετά τον θάνατό του δεν επέδειξαν μετάνοια.

Το έγκλημα του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν οι ιδέες του, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα άρθρα του σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως στη Je suis partout, της οποίας υπήρξε αρχισυντάκτης επί σειρά ετών, επίσης στη Révolution Nationale, στην Echo de France κ.ά. Ιδέες σχετικά με την ευρωπαϊκή συμφιλίωση, ενότητα και ειρήνη, ιδέες υποστηρικτικές στο καθεστώς Βισύ και στην collaboration, και υπέρ της εκστρατείας κατά του μπολσεβικισμού, μιας εκστρατείας για την οποία έγραψε χαρακτηριστικά «ο πολιτισμός πήρε τα όπλα εναντίον της βαρβαρότητας».

Επίσης, βαθιά ενόχληση είχαν προκαλέσει τα άρθρα του με τα οποία ζητούσε την τιμωρία εκείνων που είχαν εμπλέξει τη Γαλλία στον πόλεμο με τη  Γερμανία, ο οποίος είχε συνέπεια εκτός από τον θάνατο και τον τραυματισμό Γάλλων, την αιχμαλωσία πολλών. Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ είχε υπάρξει αιχμάλωτος των Γερμανών από τον Ιούνιο του 1940 ως την αρχή του Απριλίου  1941. Για την περίοδο αυτή έχει γράψει αρκετά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Μάλιστα, από τη στιγμή που απελευθερώθηκε, δεν έπαψε να αγωνίζεται για την απελευθέρωση και των υπόλοιπων αιχμαλώτων, συμπαρίστατο έμπρακτα σε αυτούς και τις οικογένειές τους και ζητούσε την τιμωρία των πραγματικών υπευθύνων, δηλαδή εκείνων των πολιτικών και στρατιωτικών της Γαλλίας που είχαν εμπλέξει τη χώρα σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν υπήρχε κατά τον Μπραζιγιάκ και για μια μεγάλη μερίδα Γάλλων κανένας λόγος να εμπλακεί.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η εχθρότητα εβραϊκών κύκλων προς το πρόσωπό του, λόγω του αντισημιτισμού τον οποίο είχε εκφράσει με τα άρθρα του ήδη προς της έναρξης του Β΄Ππ, αλλά και κατά τη διάρκειά του, επισημαίνοντας τον ρόλο των εβραίων τόσο στο ξέσπασμα του πολέμου όσο και στη συνέχισή του.

Εκτός από μαχητικός δημοσιογράφος, ήταν άριστος λογοτέχνης και ποιητής. Τα μυθιστορήματά του (Le Marchand d'oiseaux, Comme le temps passe, Les Sept couleurs κ.ά. ) θεωρούνται αριστουργηματικά. Από τα πρώτα του βήματα σε πολύ νεαρή ηλικία, 21 ετών, απέκτησε φήμη, η οποία ολοένα μεγάλωνε.

Η στάση του κατά τη διάρκεια της δίκης του ήταν θαρραλέα και περήφανη, όπως αποκαλύπτεται από τις εφημερίδες της εποχής,  πολλές εκ των οποίων, καθώς είχαν συμμορφωθεί προς το «πνεύμα της Κάθαρσης», ήταν εχθρικές προς αυτόν. Τον ίδιο θαυμασμό προκάλεσε και το θάρρος και η περηφάνια του κατά την εκτέλεσή του. Διαβάζουμε ότι ήταν ήρεμος, με το κεφάλι ψηλά, όπως ψηλά το είχε κρατήσει και κατά τη διάρκεια της δίκης του, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, και στους στρατιώτες που δείλιασαν και δεν καταλάβαιναν για ποιο λόγο έπρεπε να σκοτώσουν  έναν νέο πνευματικό άνθρωπο, φώναξε «κουράγιο». Η ημέρα που επελέγη για τη δολοφονία του δεν ήταν τυχαία: 6 Φεβρουαρίου 1945, ακριβώς 11 χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση –στην ουσία επρόκειτο περί απόπειρας κατάλυσης της δημοκρατίας– στο Παρίσι, με 22 νεκρούς.  Οι τελευταίοι στίχοι του Μπραζιγιάκ γράφτηκαν στις 5 Φεβρουαρίου 1945, στη φυλακή της Φρεν (Fresnes) όπου εκρατείτo, και απευθύνονταν «στους νεκρούς του Φεβρουαρίου», τους οποίους «σε λίγο θα συντρόφευε». Και τα τελευταία λόγια του στους δικηγόρους του λίγο πριν οδηγηθεί στο  Montrouge ήταν: «Σήμερα είναι 6 Φεβρουαρίου, να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε και εκείνους που πέθαναν την ίδια ημέρα πριν από έντεκα χρόνια».

Αμέσως μετά τη δολοφονία του, ο Ντε Γκωλ απαγόρευσε τη μετάδοση από το ραδιόφωνο της σχετικής είδησης, ακριβώς για να μη γίνει γνωστή η γενναία στάση του. Παρ’ όλα αυτά κάποιες εφημερίδες, ακόμη και αντίθετες ιδεολογικά, δεν μπόρεσαν να μην αναφερθούν σε αυτή τη στάση.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους νέους λογοτέχνες και δημοσιογράφους όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης.  Το κενό που άφησε δεν αναπληρώνεται. Παρ’ όλα αυτά είχε ήδη στα 35 του χρόνια γράψει πολλά, μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιήματα και βέβαια άρθρα. Έτσι δεν απετράπη αυτό που με τη δολοφονία του επιχείρησαν οι εχθροί του, δηλαδή το να αποτελέσει πνευματική κληρονομιά της Γαλλίας, αλλά και όλης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου.

75 χρόνια μετά, δεν είναι λίγοι αυτοί που, παρά τη συνωμοσία της σιωπής και της λάσπης, ακόμη θυμούνται και τιμούν τον Robert Brasillach.

75 χρόνια μετά, ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach.

Πηγή: thulebooks.gr

RV

Νίκος Καζαντζάκης: Ακόμη ένας μπολσεβίκος καθοδηγητής των “Ελλήνων εθνικιστών”

Γράφει ο Théo 

Μέρος Α

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο πένης ελληνικός “εθνικός χώρος” καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες προκειμένου να “γαντζωθεί” από διάφορες “mainstream” (τουτέστιν, “του συρμού”) φιγούρες της νεοελληνικής λογοτεχνικής θολοκουλτούρας, για να “μπαλώσει” όπως μπορεί την προφανή και κατάδηλη ιδεολογική του ανεπάρκεια. Εν άλλοις λόγοις, μετά τον Σλάβο, μπολσεβίκο Ίωνα Δραγούμη και τον παραληρούντα Περικλή Γιαννόπουλο, αναζητούνται απεγνωσμένα νέα  πτώματα για να τροφοδοτήσουν με μέλη το ιδεολογικό τέρας του Φρανκενστάιν του “ελληνικού εθνικισμού.” Ένα τέτοιο πτώμα ανακάλυψαν σχετικά προσφάτως οι  “Έλληνες εθνικιστές” στο πρόσωπο του Νίκου Καζαντζάκη. 

Ο συγκεκριμένος λογοτέχνης  προβάλλεται συστηματικά από το σύνολο σχεδόν των ιστοσελίδων και των μπλόγκ του “χώρου” ως φορεύς εθνικιστικών, αριστοκρατικών και φυλετικών ιδεών, ως διανοούμενος που απεστρέφετο τον κομμουνισμό και άλλα τινά.  

Όλα δείχνουν, μάλιστα, ότι η εν λόγω προπαγανδιστική εκστρατεία στοχεύει κυρίως στο νεανικό εθνικιστικό κοινό, το οποίο, συχνά, λόγω νεαρής ηλικίας και περιορισμένων γνώσεων, δεν διαθέτει επαρκώς ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα ώστε να διυλίσει την προσλαμβανομένη πληροφορία που του “σερβίρουν” μαζικά, εν είδει ομοβροντίας, τα μαρξιστικά Μ.Μ.Ε., οι καθεστωτικές φυλλάδες, οι φτηνές αριστερές κινηματογραφικές παραγωγές (ιδέ Σμαραγδής και Σία) και παράλληλα οι διάφορες ιστοσελίδες του ακροδεξιού ιδεολογικού “fast food” που λυμαίνονται  τον “εθνικό χώρο”. 

Εν προκειμένω, είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον εχέφρονα άνθρωπο, που έχει μελετήσει στο ελάχιστο το έργο του Ν.Κ, να συγκρατήσει τα γέλια ή την αγανάκτησή του, βλέποντας το εν θέματι πρόσωπο να προβάλλεται κατ’ αυτόν τον τρόπο από άτομα που αυτοαποκαλούνται “εθνικιστές,” ή ακόμη και “εθνικοσοσιαλιστές” ή “φασίστες”. Φαίνεται, ωστόσο, ότι η παραπληροφόρηση έχει κάνει τόσο καλά την δουλειά της στο να “θολώσει τον ύαλο του διόπτρου,” ώστε ο πολύς, ανενημέρωτος και εγκεφαλοπλυμένος εθνικιστικός κόσμος να έχει σχηματίσει μέσα στο θαμπό μυαλό του την παντελώς γελοία και σουρεαλιστική εικόνα ενός “εθνικιστή”, “φυλετιστή”, “αριστοκράτη” και… “αντικομμουνιστή” Καζαντζάκη.

Περιττό να λεχθεί ότι  η πραγματικότητα είναι χαοτικώς διαφορετική.

Ας πάρουμε λοιπόν με τη σειρά όλα όσα ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης, προκειμένου ο αναγνώστης να βγάλει με ασφάλεια τα συμπεράσματά του: 

Σημιτικής καταγωγής

Στις πρώτες κιόλας σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Αναφορά στον Γκρέκο», ο Ν.Κ. ομολογεί ότι δεν είναι αμιγώς Έλληνας· ότι έλκει την καταγωγή του από Άραβες, Σαρακηνούς πειρατές, ήτοι αλλόφυλους Σημίτες. Συγκεκριμένα, γράφει (σελ. 27-35):

«(…)Το σόι του κυρού μου αποσέρνει από ένα χωριό, δύο μέρες από το Μεγάλο Κάστρο, που το λεν Βαρβάρους· όταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Νικηφόρος Φωκάς πήρε πίσω το δέκατο αιώνα την Κρήτη από τους Άραβες, μάντρωσε σε μερικά χωριά όσους Αραβίτες απόμειναν από τη σφαγή, και τα χωριά αυτά ονομάστηκαν Βάρβαροι. Σε τέτοιο χωριό ρίζωσαν οι πατροπρόγονοί μου, κι όλοι τους έχουν αραβίτικα ψυχικά σουσούμια. (…)Όταν αντικρίσω μια χουρμαδιά, η καρδιά μου πηδάει χαρούμενη, σα να γυρίζει στην πατρίδα, το άνυδρο, κατασκονισμένο μπεντουίνικο χωριό, που μονάκριβο στολίδι του η χουρμαδιά. Κι όταν κάποτε μπήκα στην έρημο της Αραβίας, καβάλα σε καμήλα, κι αγνάντεψα την απέραντη ανέλπιδη αμμουδιά, κίτρινη, τριανταφυλλιά, μαβιά κατά το βράδυ, να κυματίζει μπροστά μου χωρίς αχνάρι ανθρώπου, αλλόκοτο μεθύσι με συνεπήρε, η καρδιά μου έσυρε μόνη σα γερακίνα που γυρίζει, ύστερα από χρόνια, από χιλιάδες χρόνια, στη φωλιά της.»  

Ήταν δε τόσο ισχυρά τα “αραβίτικα ψυχικά σουσούμια” του, ώστε κάποτε αισθάνθηκε την εκ των έσω ορμή να “σφάξει” τους κατοίκους ενός μικρού χωριού της Κρήτης, μιμούμενος τους πλιατσικολόγους  Άραβες προγόνους του: 

«(…)πολύ άξαφνα, σε ένα γύρισμα του βουνού, διέκρινα, μακριά πολύ, βαθιά στη λαγκαδιά, μερικά χλωμά φωσάκια· θα 'ταν κανένα χωριουδάκι κι αγρυπνούσε ακόμα. Και τότε μου συνέβη ένα πράμα καταπληχτικό· το θυμούμαι κι ανατριχιάζω ακόμα· στάθηκα, έσφιξα τη γροθιά μου και φώναξα αγριεμένος, δείχνοντας με τη γροθιά μου το χωριό: 

-Θα σας σφάξω όλους! 

Μια φωνή βραχνή, πού δεν ήταν δική μου. Κι ως να την ακούσω τη φωνή αυτή, τρόμαξα·  όλο μου το κορμί άρχισε να τρέμει. Έτρεξε ο φίλος μου ανήσυχος, μ' έπιασε από το μπράτσο: 

-  Τι έπαθες; μου κάνει·  ποιούς θα σφάξεις; 

Τα γόνατά μου είχαν κοπεί·  ένιωσα ξαφνικά ανείπωτη κούραση·  μα ως είδα ομπρός μου το φίλο μου συνήφερα, 

-  Δεν ήμουν εγώ, μουρμούρισα, δεν ήμουν εγώ·  ήταν ένας άλλος.»

“Άραβας καπετάνιος,” έργο του Mariano Fortuny

Τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι “εθνικιστές” θαυμαστές του Καζαντζάκη; Μάλλον δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, Άραβας, Σαρακηνός ήταν· όχι Ευρωπαίος, “Φράγκος” σαν τον Μπραζιγιάκ, «χθεσινό αγριογούρουνο» χωρίς πολιτισμό, όπως έγραφε και ο έτερος “πατέρας του ελληνικού εθνικισμού,” Περικλής Γιαννόπουλος.     

Λάτρης των Εβραίων

Ο Νίκος Καζαντζάκης έτρεφε παιδιόθεν μια βαθειά λατρεία για τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό, η οποία συνεχίστηκε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του και η οποία βρίσκεται αποτυπωμένη παντού στο έργο του. Η λατρεία αυτή, φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητη από την εν Ελλάδι ιουδαϊκή κοινότητα, η οποία έσπευσε να την αναδείξει σε άρθρο του επίσημου περιοδικού της υπό τον τίτλο «Η εβραϊκή σκέψη στον Νίκο Καζαντζάκη» (περιοδικό «Χρονικά», φύλλο 121, Μάιος-Ιούνιος 1992).  

Το άνω δημοσίευμα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και το εξής απόσπασμα από την «Αναφορά στον Γκρέκο»:

«Μια φορά, παιδί ακόμα, του ‘χα πει πως θέλω να μάθω οβραίικα για να διαβάζω στο πρωτότυπο την Παλαιά Διαθήκη. Είχαμε τότε στο Μεγάλο Κάστρο οβραϊκή (σημ.: εννοεί συναγωγή!), φώναξε το ραββίνο, συφώνησαν να πηγαίνω τρεις ώρες τη βδομάδα να μου κάνει οβραίικα. Μα ως το ‘μαθαν οι συγγενείς κι οι φίλοι, σηκώθηκε η τρίχα τους, έτρεξαν στον πατέρα μου. «Τι ‘ναι αυτά;», του φώναζαν «δε λυπάσαι το παιδί σου; μπας και δεν ξέρεις πως οι σταυρωτήδες βάνουν τη Μεγάλη Παρασκευή τα χριστιανόπουλα σε μια σκάφη με καρφιά και πίνουν το αίμα τους;» Βαρέθηκε ο πατέρας μου τις φωνές τους και τα κλάματα της μητέρας μου. «Βρήκαμε τον μπελά μας», μου ‘πε μια μέρα· «παράτα τα οβραίικα και τα μαθαίνεις σα μεγαλώσεις.»

Τα “οβραίικα” μπορεί να μην κατόρθωσε να τα μάθει στην παιδική του ηλικία ο Ν.Κ., αλλά στην συνέχεια φαίνεται ότι τα έμαθε —και πολύ καλά μάλιστα. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του διατηρούσε παρανόμους ερωτικούς δεσμούς με διάφορες “εξωτικές”  Εβραίες, μεταξύ των οποίων οι εξέχουσες κομμουνίστριες Ίτκα Χόροβιτς και Ραχήλ Λιπστάιν. Διαμέσου αυτών των σχέσεων, ο Ν.Κ. μυήθηκε επίσης στον κύκλο της γνωστής Εβραίας μπολσεβίκας Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία αργότερα ηγήθηκε της αποτυχημένης επαναστάσεως των Σπαρτακιστών στην Γερμανία μαζί με τον Καρλ Λίμπνεχτ. (1) (2)

Οι Εβραίες κομμουνίστριες ερωμένες του Καζαντζάκη

Ιδού πως περιγράφει την γνωριμία τους ο ίδιος ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο» (σελ. 429-443):

«Μια βροχερή Κυριακή, σ’ ένα μουσείο, σεριανούσα αργά και κοίταζα τις άγριες Αφρικανικές μάσκες, από ξύλο, από πετσί, από ανθρώπινο κρανίο και μαχόμουν να ξεδιαλύνω το μυστήριο της μάσκας… Μια κοπέλα ήρθε, στάθηκε πλάι μου και κοίταζε κι αυτή τις μάσκες. Μια στιγμή έκανα να φύγω… Ήταν κοντή, στρουμπουλή, όρθιο στήθος, δυνατό πηγούνι, γερακωτή μύτη, μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες. 

Στράφηκε, μου ‘ριξε μακρόσερτη ερευνητική ματιά, σα να ‘μουν μάσκα.

-Αφρικανός; με ρώτησε.

Γέλασα.

-Όχι ολόκληρος, αποκρίθηκα μονάχα η καρδιά.

-Εγώ είμαι Οβραία.

-Φοβερή ράτσα, είπα, επικίντυνη, θέλει να σώσει τον κόσμο. Περιμένετε ακόμα τον Μεσσία;

-Δεν τον περιμένουμε, ήρθε.

-Που, πότε, πως τον  λένε;

-Λένιν. 

(…)

-Πάμε στο δωμάτιό μου, είπε η κοπέλα κι ακούμπησε στο μπράτσο μου, κουράστηκα. 

Βγήκαμε από το πάρκο, πήραμε στενά δρομάκια, μπήκαμε σε μια λαϊκή γειτονιά. 

-Θα γνωρίσεις τρείς Φιλενάδες μου· θα πιούμε τσάι απόψε όλες μαζί. Η μία 'ναι ζωγράφος, παλεύει με τις μπογιές, φτιάνει, ξεσκίζει, γυρεύει· τί γυρεύει; δεν ξέρει. «Άμα βρώ» λέει «θα μάθω τι γυρεύω.» Τη λένε Ντίνα, Οβραία. Η άλλη είναι Θεατρίνα·  γυρεύει κι αυτή· μπαίνει στο κάθε πρόσωπο πού παίζει, μα όταν βγει, ξεσκίζεται· τη λένε Λεία, Οβραία κι αυτή.

(…)

«Ας είναι καλά η μοίρα μου» συλλογιζόμουν κοιτάζοντας τις τέσσερις άγριες ψυχές ολόγυρά μου· «ας είναι καλά με ρίχνει πάντα μέσα σε οβραίικες ψυχές· θαρρώ πως πολύ καλύτερα από τις χριστιανικές αυτές μου ταιριάζουν»

 “Δείξε μου τους φίλους σου…”

Τι να σχολιάσει κανείς εδώ… Αυτά, βέβαια, μάλλον λησμόνησαν να τα γράψουν στα πολυάριθμα άρθρα τους οι ανήκοντες στο εθνικιστικό “fan-club” του Ν. Καζαντζάκη...

Μασόνος 

Σε ελάχιστους θα προξενούσε εντύπωση ότι, εκτός από λάτρης των Εβραίων, ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε επίσης μασόνος περιωπής,  ήτοι πουλημένος πράκτορας στην υπηρεσία των σκοτεινών κέντρων του διεθνούς Εβραιοσιωνισμού!

Αν και οι λεπτομέρειες του χρόνου και του τόπου της μυήσεώς του παραμένουν εν πολλοίς άγνωστες, η μασονική του ιδιότητα δεν αμφισβητείται από κανέναν, καθώς μαρτυρείται τόσο από τον στενό φίλο και βιογράφο του Παντελή Πρεβελάκη (3), όσο και από την ίδια την «Μεγάλη Στοά της Ελλάδος» (ιδέ εδώ) με την τελευταία, μάλιστα, να εκδίδει προς τιμήν του πολυσέλιδο(!) αφιέρωμα με τίτλο «Νίκος Καζαντζάκης-50 χρόνια από τον θάνατό του», στο οποίο ο Ν.Κ. εκθειάζεται ως «μεγάλος ταξιδευτής, Κρητικός, λογοτέχνης, άνθρωπος και τέκτων», που «είδε το φώς πού αναζητούσε στον Τεκτονισμό».  

Στο ίδιο αφιέρωμα, οι τέκτονες δεν παραλείπουν να εξυμνήσουν και την “Ασκητική” (έργο του Καζαντζάκη που συχνάκις προωθούν στο κοινό τους οι “Έλληνες εθνικιστές”), το οποίο, καθώς λέγουν, θεωρούν ως «ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του αιώνα του»!  

Επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη υπογεγραμμένη κατά το μασονικό πρωτόκολλο, με τις τρεις χαρακτηριστικές τελείες 

Εννοείται πως οι “Έλληνες εθνικιστές” δεν έχουν κανένα πρόβλημα με όλα αυτά… Άλλωστε και ο μεγάλος τους ηγέτης, ο Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε επίσης υψηλόβαθμος μασόνος, τέκτονας 33ου βαθμού στην στοά “Ησίοδος”.

Μπολσεβίκος

Παρά τις ελάχιστες, υποκριτικές δηλώσεις περί του αντιθέτου, τόσο τα κείμενα, όσο και οι πράξεις του Νίκου Καζαντζάκη αποδεικνύουν την συνεχή και απαρέγκλιτη προσήλωσή του στον μπολσεβικισμό καθ’ όλη την διάρκεια του βίου του.   

Όπως μαρτυρούν οι ίδιες του οι επιστολές, το έτος 1922 βρίσκει τον Καζαντζάκη να έχει ήδη ασπαστεί τον κομμουνισμό, να  παρακολουθεί μαθήματα Ρωσικών και να ονειρεύεται να εγκατασταθεί στη Σοβιετική Ένωση προκειμένου  “να ρυθμίσει την ζωή του μ' ένα σημαντικό Σκοπό”. Ο σκοπός αυτός δεν είναι άλλος από την παγκόσμια επικράτηση του μπολσεβικισμού. 

Το 1927, έχοντας ήδη φυλακισθεί για σύσταση ανατρεπτικής κομμουνιστικής οργάνωσης στην Κρήτη και απελευθερωθεί, προσκαλείται επίσημα(!) από την σοβιετική κυβέρνηση στην Μόσχα, ως ανταποκριτής για την δεκάτη επέτειο της εβραιομπολσεβικικής “Οκτωβριανής Επαναστάσεως.” (1) 

Πολλά χρόνια αργότερα, ο Καζαντζάκης θα περιγράψει την “μεθυστική” του εμπειρία στην αυτοβιογραφία του, την «Αναφορά στον Γκρέκο» (σελ. 485-486):

«(…)Τρέχουμε να προφτάσουμε την αρχή της τελετής. Κρύο δυνατό, ο ουρανός γκρίζος, τα ρουθούνια και τα στόματα καπνίζουν. Η Κόκκινη Πλατεία είναι κιόλα γεμάτη. Απάνω από τον  Άγιο Τάφο του Λένιν αραδαριά οι επίσημοι· αντίκρα, σε αντιθεατρικές εξέδρες, οι καλεσμένοι της Γής· ό στρατός παραταγμένος, ασάλευτος, ο λαός πίσω, μια βουή απόκωφη, σαν υπόγειος μακρινός σεισμός κάτω από τα πόδια σου· (…) 

Ολόγυρα μου ήταν στριμωγμένοι οι μικρόσωμοι Κινέζοι στρατηγοί, με παράσημα στο στήθος, Ινδιάνοι κι Ινδιάνες, κι οι Γιαπωνέζοι διανοούμενοι κι ένας γιγαντόσωμος αράπης μ' ένα χρυσό σκουλαρίκι στο αυτί του. Κοιτάζαμε τρυφερά ο ένας άλλον, χαμογελούσαμε και λέγαμε την αγάπη μας δίχως λόγια.(…) Άξαφνα τρουμπέτες πολεμικές· τιναχτήκαμε όλοι, τα πρόσωπα όλα άναψαν. Ορμούν καβαλάρηδες οι Κερκέζοι, οι Καυκάσιοι, οι Μογγόλοι, οι Καλμούκοι· πάει μπροστά ο αρχηγός με όρθιο γυμνωμένο σπαθί· ακολουθούν οι καβαλάρηδες με τις πολεμικές τους στολές, με τις λόγχες και τις πολύχρωμες σημαίες, χαιρετούν τον τάφο του Λένιν και χάνουνται.  

“Οι Μογγόλοι εφορμούν,” έργο του De Neuville

Κύματα πηχτά, επανωτά, καταφτάνουν το πεζικό, το πυροβολικό, οι ναύτες της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας, οι αεροπόροι, η φρουρά της Μόσχας, η Γκεπεού, οι εργάτες με τις πέτσινες μπλούζες, με τα κοντά τουφέκια, οι εργάτισσες με τα κόκκινα κεφαλομάντηλα, με τα τουφέκια στους ώμους. Έπειτα η καταπληχτική, ατέλειωτη παρέλαση του λαού· από τις τρεις πλευρές της γιγάντιας πλατείας ξεχύνουνται τρεις βαθυκίνητοι κόκκινοι ποταμοί:  περνούν οι μαθητές, οι πιονιέρηδες, η κομουνιστική νεολαία, οι χωριάτες, οι Ασιάτες απάνω στις καμήλες, οι Κινέζοι μ’ ένα τεράστιο πάνινο δράκο που ανοιγοκλειούσε τις μασέλες. (…) 

Άνδρες της “Γκεπεού” (GPU) παρελαύνουν φέροντες στους ώμους το πορτραίτο του εβραιομπολσεβίκου αρχιεγκληματία Φ.Τζερζίνσκι

Κοιτάζω γύρα μου, όλοι κλαίνε· ξανακοιτάζω, δεν βλέπω τίποτα· τα μάτια μου και μένα είχαν θαμπώσει. Έπεσα στο λιγνό  Κινέζο στρατηγό δίπλα µου, τον αγκάλιαζα σφιχτά όσο μπορούσα και κλαίγαμε κι οι δύο· χίµηξε και μας άρπαξε στην αγκαλιά του και τους δυο ο νέγρος κι έκλαιγε κι αυτός και γελούσε... Πόση ώρα βάσταξε το θεϊκό μεθύσι; πόσους αιώνες; Ετούτη στάθηκε η δεύτερη μέρα, η πιο αψηλή, της ζωής µου· η πρώτη ήταν όταν ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας πάτησε το χώμα της Κρήτης. Έσφιγγα στην αγκαλιά µου τον Κινέζο στρατηγό, μας έσφιγγε ο νέγρος κι ένιωθα πώς τα σύνορα γκρεμίζουνταν, ονόματα, χώρες, ράτσες αφανίζουνταν, έσμιγε ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, έκλαιγαν, γελούσαν, αγκαλιάζουνταν, αστραπή είχε φωτίσει το μυαλό τους κι είδαν: όλοι αδέρφια!(…) «Ετούτη είναι η φωνή της Ρουσίας» έλεγα· και ορκιζόμουν να την ακολουθήσω ως τον θάνατο.»

Σοβιετική αφίσα του 1932. Ο τίτλος γράφει: “Εργάτες από όλες τις χώρες και τις καταπιεσμένες αποικίες υψώνουν το λάβαρο του Λένιν.”

Αυτά ούτε τα πιο πωρωμένα, σκληροπυρηνικά κομμούνια δεν τα γράφουν! Κατά τα άλλα …«ποτέ κομμουνιστής, καθώς ξέρετε, την πνευματική αυτή ψώρα ποτέ δεν την έπαθα». 

Γνωστή η σχέση των μπολσεβίκων με το ψεύδος και την απάτη. Βεβαίως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εν Ελλάδι ακροδεξιά. 

    

Όμως έχει και συνέχεια…

Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Μόσχα, ο Ν.Κ. θα συνάψει φιλία με τον Ελληνο-Ρουμάνο μπολσεβίκο συγγραφέα  Παναΐτ Ιστράτι, δημοσιογράφο της εν Ρουμανία εβραϊκής κομμουνιστικής εφημερίδος «Adevărul» (γνωστής για τον λυσσώδη δημοσιογραφικό πόλεμο εναντίον της Σιδηράς Φρουράς του Κοντρεάνου), μαζί με τον οποίον θα περιηγηθεί σε διάφορες περιοχές της Ε.Σ.Σ.Δ., για να επιστρέψει λίγο αργότερα στην Ελλάδα. (1)

Τον Ιανουάριο του 1928, σε εκδήλωση στο θέατρο “Αλάμπρα,” στην Αθήνα, αμφότεροι οι συγγραφείς θα εξυμνήσουν σκανδαλωδώς τη Σοβιετική Ένωση (φτάνοντας μάλιστα στο σημείο κυριολεκτικά να «πλέξουν το εγκώμιο της Τσεκάς») με αποτέλεσμα, τόσο ο Καζαντζάκης, όσο και ο συνδιοργανωτής της εκδήλωσης, ο αργότερα επονομασθείς και “ιεροεξεταστής του ΚΚΕ”, Δημήτριος Γληνός, να υποστούν ποινικές διώξεις.

(1) (4)

Αμέσως μετά, ο Ν.Κ. θα ταξιδεύσει ξανά στην Ε.Σ.Σ.Δ. όπου και θα συνεργαστεί με την γνωστή κομμουνιστική εφημερίδα «Πράβντα», γράφοντας εξυμνητικά άρθρα για τον Λένιν.  

Ταυτοχρόνως, θα πραγματοποιήσει αρκετές περιοδείες σε διάφορες χώρες τις Ευρώπης, προπαγανδίζοντας δι’ άρθρων,  διαλέξεων και λογοτεχνικών βιβλίων (ιδέ «Toda-Raba») τον σοβιετικό μπολσεβικισμό.

Εν τέλει, το 1931 ο Ν.Κ. θα επιστρέψει στην Ελλάδα και το 1934 –παρά το κομμουνιστικό του παρελθόν και τις σκανδαλώδεις σχέσεις του με το σοβιετικό καθεστώς–  το ελληνικό υπουργείο παιδείας θα αγοράσει τα δικαιώματα σχολικού βιβλίου δικής του συγγραφής, λύνοντάς του το οικονομικό του πρόβλημα.  (1)

Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, μιας και ο νοήμων αναγνώστης πιθανότατα έχει ήδη αντιληφθεί –και μάλιστα προ πολλού- “περί τίνος πρόκειται”…  

Για να προλάβουμε, όμως, ορισμένους επιτήδειους που ενδέχεται να επιχειρήσουν να αφορίσουν το παρόν άρθρο ως αναχρονιστικό και μη λαμβάνον υπ’ όψιν κάποια υποτιθέμενη μεταγενέστερη μεταβολή της πολιτικής ιδεολογίας του Ν.Κ., θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε λίγα ακόμη “ενσταντανέ” του ύστερου βίου του. 

Βρισκόμαστε στο έτος 1944, με τις φλόγες του πολέμου να μαίνονται ακόμη στην Ευρώπη και με τα σύννεφα της εξ ανατολών κομμουνιστικής απειλής να απλώνονται παντού στον ορίζοντα.

Ο Ν.Κ., έχοντας ολοκληρώσει την συγγραφή ορισμένων θεατρικών του έργων, μεταβαίνει από την Αίγινα στην Αθήνα, όπου και γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονικής κομμουνιστικής ανταρσίας του Δεκεμβρίου του 1944, των λεγομένων “Δεκεμβριανών.” Τα εγκλήματα των μπολσεβίκων ληστοσυμμοριτών της Ο.Π.Λ.Α. θα είναι τόσο πολλά και στυγερά, που θα παραμείνουν για δεκαετίες βαθειά χαραγμένα στην μνήμη του Έθνους. Όμως, ο τραγικός απολογισμός των απωλειών (άνω των 50.000 Ελλήνων αμάχων σφαγμένων απάνθρωπα από τους κατσαπλιάδες δημίους του ΚΚΕ μέσα σε λίγες μόλις ημέρες) δεν θα σταθεί ικανός να συγκινήσει τον αναίσχυντο και ανάλγητο μπολσεβίκο Ν.Κ., ο οποίος, λίγους μήνες αργότερα και με τον αίμα των αθώων θυμάτων να είναι ακόμη νωπό, ιδρύει την «Σοσιαλιστική Εργατική Ένωση» μαζί με τον διαβόητο Εβραίο σιωνιστή και εισηγητή του κομμουνισμού στην Ελλάδα, Αβραάμ Μπεναρόγια, αποσκοπώντας στην ένωση όλων των διάσπαρτων “μετριοπαθών” μπολσεβίκων σ’ ένα ενιαίο “σοσιαλιστικό κόμμα”. (1) (5)       

 Για ολόκληρο το άρθρο σχετικά με την συνάντηση Καζαντζάκη-Μπεναρόγια, ιδέ «Χρονικά», φύλλο 211, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2007

Την ίδια περίοδο, τον Μάρτιο 1945, ο Ν.Κ. θα συμμετάσχει στην ίδρυση του «Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου» και θα εκλεγεί αντιπρόεδρός του, ενώ λίγο αργότερα και παρά την υποκριτική του αντίθεση προς το Κ.Κ.Ε. δεν θα διστάσει να προλογίσει βιβλίο  του Σ. Γκόπνερ με τίτλο «Η ορμητική άνοδος του πολιτισμού στην ΕΣΣΔ», εκθειάζοντας την σταλινική Ρωσία ως την «μόνη ελπίδα των ανθρώπων»! Κατόπιν, θα διοριστεί υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από την κυβέρνηση Σοφούλη, όμως λίγους μήνες μετά θα υποβάλλει την παραίτησή του και θα αναχωρήσει για το εξωτερικό, όπου και θα παραμείνει μέχρι τον θάνατό του. (1) 

Αρκετά χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1956, το παγκόσμιο ενδιαφέρον θα στραφεί στην κατεχομένη Ουγγαρία.

Μια ειρηνική διαδήλωση αγανακτισμένων Ούγγρων φοιτητών κλιμακώνεται σε ένοπλη εξέγερση, όταν έξω από το κτίριο του κεντρικού ραδιοφωνικού σταθμού της Βουδαπέστης τρείς διαδηλωτές πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες των ερυθροφρουρών του κόκκινου καθεστώτος. Η ουγγρική νεολαία, μη μπορώντας πλέον να ανεχτεί τον αποπνικτικό σοβιετικό ζυγό στην πατρίδα της, οργανώνεται σε ένοπλες ομάδες αντίστασης  και καταλαμβάνει διάφορες περιοχές της πόλεως. Ένα πλήθος αγανακτισμένων πολιτών συναθροίζεται την «Πλατεία των Ηρώων» και κατεδαφίζει το επιβλητικό άγαλμα του Στάλιν που δέσποζε στο κέντρο της. Την ίδια στιγμή, μονάδες του ουγγρικού στρατού, αρνούμενες να υπακούσουν στα κελεύσματα των μπολσεβίκων δυναστών και των εγχώριων λακέδων τους που διέτασσαν την βίαιη καταστολή της εξεγέρσεως, παίρνουν το μέρος των εξεγερθέντων. Η επανάσταση φτάνει στο αποκορύφωμά της. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο διαμέσου των ντόπιων δοσιλόγων της,  η σοβιετική κυβέρνηση πανικοβάλλεται και διατάσσει την γενική εισβολή του κόκκινου στρατού στην Ουγγαρία. Στις 4 Νοεμβρίου του 1956, δεκαεπτά πάνοπλες σοβιετικές μεραρχίες, εξοπλισμένες με χιλιάδες σύγχρονα άρματα Τ-55, εισβάλλουν στην χώρα και πνίγουν την εξέγερση στο αίμα. 

Παρ’ όλα αυτά, τόσο ο ηρωισμός των Ούγγρων αγωνιστών που αντιστάθηκαν με σθένος στα σοβιετικά τεθωρακισμένα, όσο και οι χιλιάδες των θυμάτων της κομμουνιστικής κτηνωδίας, δεν θα αφήσουν την παγκόσμια γνώμη ασυγκίνητη.  

Το όνομα του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού με τα πυρόξανθα μαλλιά που εικονίζεται στην φωτογραφία ήταν Erika. Σκοτώθηκε από σοβιετική σφαίρα την 7^η Νοεμβρίου 1956, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο συναγωνιστή της.

  

Η βάναυση σοβιετική επέμβαση καταδικάζεται από εξέχουσες φυσιογνωμίες και οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, ενώ τα εξώφυλλα πολλών διάσημων περιοδικών γεμίζουν με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες των νεαρών Ούγγρων που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό. 

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα μας.

Μερικούς μήνες μετά τα τραγικά γεγονότα στην Ουγγαρία και εν μέσω παγκόσμιας κατακραυγής, ο Ν.Κ., λίγο πριν τον θάνατό του, στις 16/04/1957, θα παραχωρήσει  συνέντευξη στην κομμουνιστική εφημερίδα «Αυγή», όπου και θα αναφερθεί στο εν λόγω γεγονός.  Έπειτα από μια σύντομη, χλιαρή  και υποκριτική καταδίκη των «αδικιών» της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ουγγαρία, θα ολοκληρώσει την συνέντευξη με τα εξής απίστευτα:  

«(…)Όταν ξέσπασε η καθολική λαϊκή επανάσταση [σημ: στην Ουγγαρία], οι επαναστατημένοι χωριστήκανε σε διάφορες κατηγορίες. Στους αντιρώσους, στους αντικομουνιστές Ρώσους, στους γενικά αντικομουνιστές. Αυτοί οι τελευταίοι αντικομουνιστές, φασίστες, παλιοί οπαδοί του Χόρτυ, ξένοι προβοκάτορες , ενθαρρυμένοι όχι μόνο από την καπιταλιστική προπαγάνδα, αλλά και από την βοήθειά της –χρήματα, όπλα, υποσχέσεις– κοντέψανε να κερδίσουν την παρτίδα: τις μέρες ακριβώς, που είχανε την δύναμη στα χέρια του, κάνανε φοβερό μακελειό. Το κομμουνιστικό καθεστώς βρέθηκε σε κίνδυνο. Αν η αντίδραση έβγαινε νικήτρια  θα μετάδινε το μικρόβιο σε όλους τους δορυφόρους . Τότε θα κινδύνευε σε όλη την κεντρική Ευρώπη ο κομμουνισμός και η ήττα του θα ‘ταν η χαριστική βολή. Αυτή την στιγμή επενέβη ο ρωσικός στρατός. Ήταν υποχρεωμένος, έπρεπε να επέμβει. Η επέμβαση ήταν βίαιη, άγρια, απάνθρωπη. Μπορούσε όμως να ‘ταν πιο ανθρώπινη; Ήτανε για τον συμφέρον της ανθρωπότητας η εξόντωση του κομμουνισμού ή η επιβράδυνση της πορείας του; That is the question.» 

Αυτός ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης! Ένας Σαρακηνός, ένας μασόνος, ένας μπολσεβίκος, ένα ενεργούμενο της Μόσχας!

Αυτόν πλασάρουν οι διάφοροι τσαρλατάνοι του “χώρου” ως «διανοητή του εθνικισμού», «σπουδαία προσωπικότητα των ευρωπαϊκών γραμμάτων» και «υμνητή του αριο-ελληνικού πνεύματος και της φυλετικής αριστοκρατίας»!

  

Ιδού τίνος τα κατάπτυστα, γεμάτα μπολσεβικικό δηλητήριο γραπτά προωθεί σύσσωμος ο “εθνικός χώρος” στους νέους συναγωνιστές, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το βαρέλι της κατάντιας του δεν έχει πάτο.  

Όταν οι μπολσεβίκοι κατσαπλιάδες δολοφονούσαν χιλιάδες Ελλήνων πατριωτών και  η μοίρα του ελληνικού έθνους κρεμόταν από μια κλωστή, ο Νίκος Καζαντζάκης έστηνε κομμουνιστικά κόμματα με Εβραίους συνωμότες και εξυμνούσε τον σταλινισμό.

Όταν τα νεαρά παιδιά αντιστέκονταν με ηρωισμό στο σοβιετικό κτήνος και έπεφταν για μια ελεύθερη Ουγγαρία σε μια ελεύθερη Ευρώπη, ο Νίκος Καζαντζάκης έδινε γλοιώδεις συνεντεύξεις σε κομμουνιστικές εφημερίδες, δικαιολογώντας τους μπολσεβίκους φονιάδες και ξεπλένοντας τα εγκλήματά τους.

Συνεπώς, επαξίως τοποθετείται ο Νίκος Καζαντζάκης στο πάνθεον της ντροπής της εν Ελλάδι σάπιας “εθνικιστικής” ψευτοδιανόησης, μαζί με τον έτερο μπολσεβίκο Ίωνα Δραγούμη και τον τουρκόφιλο, συνεργό των Ισπανών κομμουνιστών, Ιωάννη Μεταξά. 

Ας τον χαίρονται, λοιπόν, οι “εθνικιστές” τον νέο μπολσεβίκο καθοδηγητή τους.

Διαβάστε εδώ το Β μέρος

Πηγές:

(1) Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, Βιογραφία Νίκου Καζαντζάκη, Βασικό Χρονολόγιο

(2) “Ραχήλ Λιπσταϊν: Ο νεανικός μεγάλος έρωτας του Νίκου Καζαντζάκη”

(3) Πρεβελάκη, “Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη”, σελ. 4

(4) “Η ιστορική ομιλία του Καζαντζάκη για τη Σοβιετική Ένωση που οδήγησε στη δίωξή του”

(5)  “Μπεναρόγια: Ο«κόκκινος Αβραάμ» της Φεντερασιόν”

Ristorante Verona