ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Ρομπέρ Μπραζιγιάκ – Ανρί Μασσίς, Η Πολιορκία του Αλκαζάρ

110 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 Η Πολιορκία του Αλκαζάρ των Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και Ανρί Μασσίς κυκλοφόρησε πρώτη φορά έναν μήνα μετά τη λύση της πολιορκίας, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1936, με τον τίτλο Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ, από τις εκδόσεις Plon. Το βιβλίο ήταν το πρώτο που εξεδόθη παγκοσμίως για το πολεμικό αυτό επεισόδιο του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και απετέλεσε βιβλιογραφική πηγή για τις μεταγενέστερες εκδόσεις. Μεταφράστηκε στην Ισπανία, την Αμερική, την Αγγλία, την Ιταλία και τη Σουηδία και θεωρείται ένα βιβλίο που άσκησε μεγάλη επιρροή. Οι έρευνες των συγγραφέων για το θέμα αυτό αλλά και για τον Ισπανικό Εμφύλιο συνεχίστηκαν, και έτσι τον Φεβρουάριο του 1939 το βιβλίο επανεκδόθηκε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο διορθωμένο, εμπλουτισμένο και συμπληρωμένο, αυτήν τη φορά με τον τίτλο Η Πολιορκία του Αλκαζάρ, και με πρόλογο του Στρατηγού Μοσκαρντό –τεκμήριο εγκυρότητας και ακρίβειας της ιστορικής αφήγησης, καθώς αυτός ήταν ο διοικητής της φρουράς του Αλκαζάρ και τραγικός ήρωας και πρωταγωνιστής. Από αυτήν την έκδοση έγινε η παρούσα μετάφραση.

    Το Αλκαζάρ δεν είχε στρατηγική σημασία, παρ’ όλα αυτά μαζί με τον γύρω χώρο του, έγινε πεδίο σφοδρών μαχών για 72 ημέρες, κατ’ αρχήν λόγω του ότι στέγαζε τη Σχολή Ευελπίδων, την οποία οι εθνικιστικές δυνάμεις ήθελαν να κρατήσουν ελεύθερη και οι Κόκκινοι να αλώσουν. Γρήγορα, λόγω της ανέλπιστης και ηρωικής αντίστασης των πολιορκημένων, το Αλκαζάρ έλαβε τις διαστάσεις συμβόλου και για τις δύο πλευρές. Στρατιωτικοί, λίγοι ευέλπιδες που είχαν έρθει εθελοντικά από τη Μαδρίτη, στρατιώτες, σπουδαστές της Γυμναστικής Ακαδημίας, χωροφύλακες, γυναίκες με τα παιδιά τους κλείστηκαν στο φρούριο, αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνητικές δυνάμεις φάνηκαν αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση των πολιορκημένων και σφυροκόπησαν ανελέητα το Αλκαζάρ.

     Η πένα του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και η δημοσιογραφική ματιά του Ανρί Μασσίς καταφέρνουν να δώσουν στον αναγνώστη μια πλήρη εικόνα των δραματικών γεγονότων που έλαβαν χώρα  κατά την πολιορκία του Αλκαζάρ και να του μεταφέρουν το μαχητικό πνεύμα αντίστασης και τον ηρωισμό των πολιορκημένων.

    Το βιβλίο μεταφράζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα.

Το βιβλίο »Η Πολιορκία του Αλκαζάρ» μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV

Ήταν 6 Φεβρουαρίου…

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

    

 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1945, ώρα 9.38, ένα παγωμένο πρωινό, στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, τότε που ένας από τους ευγενέστερους και πιο ηρωικούς εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων, ο Γάλλος Ρομπέρ Μπραζιγιάκ εκτελέστηκε, δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο, μετά την καταδίκη του για «εσχάτη προδοσία», εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών τις οποίες είχε εκφράσει στα άρθρα του. Και στη ζωή και στον θάνατο έδειξε ασύγκριτο θάρρος. Εκείνο το πρωινό, όταν τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε ακόμη να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. 

 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1934 το απόγευμα, όταν πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από δεκάδες χιλιάδες πατριώτες μια πολύ μεγάλη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση, η οποία εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση έξω από τη Γαλλική Βουλή, την οποία οι συγκεντρωθέντες επεχείρησαν να καταλάβουν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 22 διαδηλωτές (ένας εκ των οποίων Έλληνας,  ο Cambo Costa, όπως αναφέρονται τα στοιχεία του σε εφημερίδες της εποχής) και να τραυματιστούν περισσότεροι από χίλιοι. Αυτή η εθνικολαϊκή εξέγερση, στην οποία συμμετείχε και ο Μπραζιγιάκ, καθόρισε την ιδεολογική του εξέλιξη και την πολιτική του πορεία.  Έντεκα χρόνια μετά, λίγες ώρες  πριν από την εκτέλεσή του έγραψε το τελευταίο του ποίημα, αφιερωμένο στους «νεκρούς του Φεβρουαρίου».

   74 χρόνια μετά τη δολοφονία του, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την έκδοση και κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου του Η Πολιορκία του Αλκαζάρ, που συνέγραψε με τον Henri Massis, με πρόλογο του ηρωικού Ισπανού Στρατηγού Μοσκαρντό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1939, και αποτελεί εμπλουτισμένη και συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ που είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1936.

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες

πηγή

RV

Μνήμη Robert Brasillach

Σαν σήμερα πριν από 73 χρόνια, στις 9.38 το πρωί, εκτελέστηκε στο Παρίσι, στο φρούριο Montrouge, από τις δυνάμεις της «Κάθαρσης», από τους απογόνους των τρομοκρατών που είχαν δράσει με ανάλογο τρόπο κατά τη γαλλική επανάσταση, ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ευρώπης, ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Robert Brasillach. Το «έγκλημά» του ήταν τα  άρθρα που είχε γράψει υπέρ της συνεργασίας με τους Γερμανούς, καθώς πίστευε, όπως πολλοί συμπατριώτες του και, κυρίως, όπως πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, στην collaboration. Σε αυτά τα άρθρα αποκαλυπτόταν πλήρως και η ιδεολογία του. Επέδειξε ασύγκριτο θάρρος και αξιοπρέπεια στη δίκη-παρωδία αλλά και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στη δίκη του, όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη του σε θάνατο, και ενώ το πλήθος αντιδρούσε με φωνές και απειλές κατά των δικαστών, εκείνος απάντησε δυνατά «Τιμή μου». Και λίγες ημέρες μετά, εκείνο το παγωμένο πρωινό της 6ης Φεβρουαρίου 1945,  όταν τον έδεσαν σε έναν πάσσαλο, αρνήθηκε να του δέσουν και τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Είχε πει: «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρίσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».  Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του  Πιέρ-Αντουάν Κουστώ ‒ο οποίος είχε καταφύγει στο Ζιγκμαρίνγκεν της Γερμανίας‒ από τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio-Patrie όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του: «Σκότωσαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, τόλμησαν να το κάνουν. Σκότωσαν έναν από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της εποχής μας, από τους πιο ευφυείς, από αυτούς που τιμούσαν περισσότερο τα γαλλικά γράμματα και τη Γαλλία. Ο Στρατηγός ντε Γκωλ τον δολοφόνησε… Οι Εβραίοι απαίτησαν το αίμα αυτού του δίκαιου ανθρώπου». 

Ristorante Verona

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

    Βερολίνο, μπούνκερ, 30 Απριλίου 1945, ώρα (Γερμανίας) 15.30: ο Άγιος της Φυλής πεθαίνει εκουσίως, φροντίζοντας να μην αφήσει στους βάρβαρους το σώμα του, το οποίο παρέδωσε στο Σύμπαν. Ο άνθρωπος έπαψε να είναι αισθητός, αλλά την ίδια στιγμή γεννήθηκε ο Μύθος. 

    Χιλιάδες άνθρωποι Τον ακολούθησαν στον θάνατο. Και από αυτούς που έμειναν πίσω, κάποιοι μπορεί να δείλιασαν και να υπέκυψαν, αλλά άλλοι, οι καλύτεροι, έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος, αγωνιζόμενοι εις το όνομά Του. Ο Φύρερ παρέμεινε παρών, παρέμεινε με ένταση στο μυαλό ή στην ψυχή του κόσμου. Δεν περνάει μέρα που να μην μνημονευτεί είτε από εχθρούς είτε από πιστούς, απόδειξη του πόσο ζωντανός παραμένει στη συνείδηση των ανθρώπων. Το πέρασμά Του δεν ήταν εφήμερο και, πολύ περισσότερο, δεν ήταν μάταιο. 

    Στη Σταυροφορία Του για την Ευρώπη, για τον πολιτισμό, για τον Λευκό Άνθρωπο ενώθηκαν πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί. Κι αν κάποιες χώρες, τις οίδε από ποια κατάρα, δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν μεραρχία για να πολεμήσει κατά του μπολσεβικισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και σε αυτές πιστοί Του, άνθρωποι που Τον ακολούθησαν, αγωνίστηκαν και έμειναν πιστοί σε Αυτόν μέχρι το τέλος. 

    Από τις 30 Απριλίου 1945, όταν το Αρχέτυπο του Θεού ολοκλήρωσε την εκδήλωσή του, όποιος αγωνίζεται για τη Φυλή, αγωνίζεται στο όνομα του Χίτλερ. Και όποιος εναντιώνεται στη Φυλή, εκφράζει τον αγώνα του κατ’ αυτής, κυρίως με αγώνα εναντίον της μνήμης Του, εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού, εναντίον της διάδοσης της Ιδέας είτε με άμεσες διώξεις είτε με προσπάθεια διαστρέβλωσής της. Και όποιος, καθώς τα χρόνια περνούν, ενώ, αρχικά, υπήρξε πιστός, δειλιάζει και παύει να Τον επικαλείται, συγχρόνως παύει να αγωνίζεται ουσιαστικά για τη Φυλή. Γιατί είναι αδύνατον να μιλάς και να μάχεσαι για τη Φυλή, και να αποσιωπάς τον Χίτλερ.

    Σε όλο τον Λευκό Κόσμο, όποιος εντάσσεται στον ευγενή και ιερό αγώνα για τη διατήρηση της Φυλής, για τη διατήρηση του πολιτισμού της Φυλής μας, και την ανάπτυξή του σύμφωνα με τη Φυλή, για την ιστορική αλήθεια, για τη Ζωή, το κάνει στο όνομα του Χίτλερ. Όποιος προσπάθησε να αγωνιστεί για όλα αυτά, χωρίς να το κάνει στο όνομα του Χίτλερ, μόνο σύγχυση προκάλεσε και απέτυχε, χωρίς το πέρασμά του να αφήσει το παραμικρό ίχνος.

    Στο πλαίσιο της καθημερινής προπαγάνδας εναντίον Του, λένε, ακόμη, ότι είναι δήθεν αναχρονιστικό να Τον επικαλούμαστε, Αυτόν και την Επανάστασή Του, την πιο σύγχρονη Επανάσταση, και αυτά τα λένε αυτοί που εμπνέονται από τη Γαλλική Επανάσταση, την Οκτωβριανή Επανάσταση, ή την όποια άλλη «ανταρσία του υποκόσμου» (όπως χαρακτήρισε ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ τη Γαλλική Επανάσταση), ή από ασήμαντα, και τις περισσότερες φορές προγενέστερα του Χίτλερ, ιστορικά πρόσωπα…

    Όμως, όσο λυσσαλέα και αν συνεχίζουν να Τον πολεμούν, 72 χρόνια μετά, ο Κόσμος, μέσα στην απόλυτη παρακμή του, δεν νιώθει ότι ο Χίτλερ έπαψε να υπάρχει, δεν νιώθει ότι ο Αγώνας Του έληξε, αντίθετα Τον θυμάται, Τον επικαλείται, Τον αναζητεί…     

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ROBERT BRASILLACH, «ΣΕΝΙΕ»

Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «επιστρέφει» στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η «αιώνια επιστροφή» καθώς λέει, «έφερε παρόμοιες περιστάσεις» και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει… Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό.

Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.

Το βιβλίο «Σενιέ» μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ: ROBERT BRASILLACH, «ΣΕΝΙΕ»

   Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ "επιστρέφει" στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η "αιώνια επιστροφή" καθώς λέει, "έφερε παρόμοιες περιστάσεις" και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει... Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό. 

     72 χρόνια έχουν περάσει από την εκτέλεση του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, χρόνια επίμονης προσπάθειας να ξεχαστεί το όνομά του ή να σπιλωθεί. Παρ’ όλα αυτά αρκεί η απλή αναφορά σε αυτόν για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων. 

    72 χρόνια μετά, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του τελευταίου βιβλίου που έγραψε στη φυλακή της Φρεν, στο κελί των μελλοθάνατων, έχοντας στα πόδια αλυσίδες, με τίτλο «Σενιέ» («Chénier»). Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.

Πηγή: Thulebooks.gr

RV

ΜΝΗΜΗ ROBERT BRASILLACH

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες (μετάφραση από τα γαλλικά: Εβίνα Τσαγκαράκου)

    Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια, στις 9.38 το πρωί, εκτελέστηκε στο Παρίσι, στο φρούριο Montrouge, από τις δυνάμεις της «Κάθαρσης», από τους απογόνους των τρομοκρατών που είχαν δράσει με ανάλογο τρόπο κατά τη γαλλική επανάσταση, ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ευρώπης, ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Robert Brasillach. Το «έγκλημά» του ήταν τα  άρθρα που είχε γράψει υπέρ της συνεργασίας με τους Γερμανούς, καθώς πίστευε, όπως πολλοί συμπατριώτες του και, κυρίως, όπως πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, στην collaboration. Σε αυτά τα άρθρα αποκαλυπτόταν πλήρως και η ιδεολογία του. Επέδειξε ασύγκριτο θάρρος και αξιοπρέπεια στη δίκη-παρωδία αλλά και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στη δίκη του, όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη του σε θάνατο, και ενώ το πλήθος αντιδρούσε με φωνές και απειλές κατά των δικαστών, εκείνος απάντησε δυνατά «Τιμή μου». Και λίγες ημέρες μετά, εκείνο το παγωμένο πρωινό της 6ης Φεβρουαρίου 1945,  όταν τον έδεσαν σε έναν πάσσαλο, αρνήθηκε να του δέσουν και τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Είχε πει: «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρίσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».  Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του  Πιέρ-Αντουάν Κουστώ ‒ο οποίος είχε καταφύγει στο Ζιγκμαρίνγκεν της Γερμανίας‒ από τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio-Patrie όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του: «Σκότωσαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, τόλμησαν να το κάνουν. Σκότωσαν έναν από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της εποχής μας, από τους πιο ευφυείς, από αυτούς που τιμούσαν περισσότερο τα γαλλικά γράμματα και τη Γαλλία. Ο Στρατηγός ντε Γκωλ τον δολοφόνησε… Οι Εβραίοι απαίτησαν το αίμα αυτού του δίκαιου ανθρώπου». 

    72 χρόνια έχουν περάσει, χρόνια επίμονης προσπάθειας να ξεχαστεί το όνομά του ή να σπιλωθεί. Παρ’ όλα αυτά αρκεί η απλή αναφορά σε αυτόν για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων.

    72 χρόνια μετά, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου που έγραψε στη φυλακή της Φρεν, στο κελί των μελλοθάνατων, με τίτλο «Σενιέ» («Chénier»). Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.

Ristorante Verona

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''

Είναι παλιά σας συνήθεια να ξεκάνετε 

τους καλούς συγγραφείς 

Έζρα Πάουντ

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945, στο Φρούριο Montrouge στο Παρίσι, στρατιώτες δένουν σε έναν ξύλινο πάσσαλο έναν νέο άνδρα 35 ετών, που έχει καταδικασθεί σε θάνατο για «συνεργασία με τους Γερμανούς». Το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται. Ο άνδρας δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: θα προσπαθούσε να κοιτάξει τον Θάνατο κατάματα. Όπως και τον Ήλιο… Χαμογελάει. Οι στρατιώτες φαίνονται να τα ’χουν χαμένα. Η ευγενική του μορφή είναι ικανή να τους αφοπλίσει. Τους φωνάζει: «Κουράγιο». Κοιτάζει ψηλά. Τον ήλιο; Τον θάνατο; Τις τελευταίες του λέξεις τις φυλάει για την πατρίδα του: «Ζήτω η Γαλλία!» Μια ριπή σφραγίζει το τέλος τής σύντομης ζωής του. Είναι 9.38 το πρωί. 

Οι εκτελέσεις συνηθίζονταν εκείνον τον καιρό. Ήταν η εποχή της «Κάθαρσης», της περιόδου δολοφονιών, βασανισμών, βιασμών, λεηλασιών και κάθε είδους φρικαλεοτήτων, που ακολούθησε την απομάκρυνση του γερμανικού στρατού από το Παρίσι και την είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων. Η «Κάθαρση» συναγωνιζόταν σε θηριωδίες την εποχή της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Τα θύματα ήταν Γάλλοι που είχαν στηρίξει το νόμιμο καθεστώς Βισύ, και είχαν υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα τους Γερμανούς ή, απλώς, είχαν τηρήσει ουδέτερη στάση. Αυτοί ονομάζονταν collaborateurs, συνεργάτες, δηλαδή συνεργάτες του εχθρού. Φυσικά, ανάμεσά τους κατά καιρούς παρεισέφρεαν και διάφοροι καιροσκόποι, τύποι που συνεργάζονται με όποιον έχει την εξουσία, αδιακρίτως. Αλλά η πλειονότητα ήταν απλοί Γάλλοι πατριώτες, όπως συνέβη σε κάθε χώρα που κατά τον Β΄Ππ πέρασε στην επιρροή των Γερμανών. 

Πάντως, ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε εκείνο το πρωινό τού Φεβρουαρίου δεν ήταν ένας απλός Γάλλος πατριώτης. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Παρά την προσπάθεια που γίνεται μετά τον θάνατό του να παρουσιαστεί ως ένας απλός πατριώτης, η αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι, είναι ότι ήταν ένας συνειδητός Εθνικοσοσιαλιστής, ο οποίος πίστεψε πραγματικά στη συνεργασία με τους Γερμανούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσωπικά οφέλη. Στην collaboration είδε την ελπίδα για ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά και τη σωτηρία της πατρίδας του. Εξάλλου, ποτέ δεν αρνήθηκε την πίστη του αυτή, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές. Ανήκε στην ομάδα εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, των «καταραμένων», στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο, που πήραν θέση υπέρ του Άξονα για ιδεολογικούς λόγους (Έζρα Πάουντ, Κνουτ Χάμσουν, Σελίν, Ντριε λα Ροσέλ, Σίτσα Καραϊσκάκη, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Μιγκέλ Σερράνο κ.ά.). Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» που τον δίκασε, «τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Αυτή ήταν η επίσημη άποψη, η άποψη των νικητών. «Εκτελέστηκε από τους Γάλλους γιατί έδειξε στη χώρα του τον δρόμο της Νέας Ευρώπης» (Romualdi). Αυτή ήταν η άποψη των ηττημένων. 

Ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε δεν κρυβόταν, ενεργούσε ανοιχτά, «είχε θάρρος λιονταριού». Έδινε χρώμα στη ζωή των γύρω του, σκόρπιζε ζεστασιά σαν τον ήλιο του Νότου, απ’ όπου καταγόταν. Ήταν ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.

Το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV

Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα: Μια κριτική του έργου

Εκδόσεις Θούλη

Σελίδες: 151

Ημερομηνία έκδοσης: Ιανουάριος 2016

Μια πρώτη ματιά

Εξερευνώντας πρόσφατα το διαδίκτυο, τα μάτια μου αντίκρισαν μια αναπάντεχη έκπληξη: την έκδοση του βιβλίου «Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα», καρπός των Εκδόσεων Θούλη.

Αυτή η είδηση με χαροποίησε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, είναι το μοναδικό εν Ελλάδι έργο που αναφέρεται εξ ολοκλήρου στον Μπραζιγιάκ ως πολιτικό ον, και δεύτερον, διότι απαρτίζεται από τα λόγια, τις σκέψεις του ιδίου, και όχι από πηγές ή γνώμες άλλων, τρίτων, συχνά κακόβουλων. Υπό αυτές τις συνθήκες, επομένως, αποφάσισα να προμηθευτώ το βιβλίο το συντομότερο δυνατόν, και με μεγάλη αγωνία. Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου.

Αρχή, το ήμισυ του παντός

Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες, οδηγούμαι αυτομάτως στον Πρόλογο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα από τα θεμελιώδη, και δεν αναφέρω τυχαία τη συγκεκριμένη λέξη, σημεία αυτής της προσπάθειας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο πρόλογος θέτει τις βάσεις στις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να πατήσει προτού περιπλανηθεί στον κόσμο των ιδεών του πολυτάλαντου συγγραφέα. Σε ταξιδεύει σε μια προπολεμική και μεσοπολεμική Γαλλία που βασανίζεται από αναταραχές και δολοπλοκίες. Ταυτοχρόνως, με άρτιο και ολοκληρωμένο τρόπο παρουσιάζονται τα βασικότερα σημεία της διάβασης του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ από τη γέννηση του στο Περπινιάν, μέχρι το μαρτυρικό του τέλος.

Μέσα από τα πάμπολλα στοιχεία που αναφέρονται σχετικά με το βίο, και ιδιαίτερα, την επαίσχυντη «καταδίκη» του, καθίσταται σαφές και ξεκάθαρο το εξής: ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν Εθνικοσοσιαλιστής μέχρι το τέλος και εκτελέστηκε για τις Ιδέες που εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του. Έκανε βλέπετε το «έγκλημα» να πιστέψει σε μια Ελεύθερη Ευρώπη, στο Μεγαλείο του Αδόλφου Χίτλερ.

Non omnis moriar[1]

Εν συνεχεία, παρατίθενται ουσιώδη άρθρα από την πολιτική δράση του Μπραζιγιάκ, τα οποία αποτελούν και τη βασική δομή του βιβλίου. Ήδη από τον πρόλογο αναφέρεται το εξής βαρυσήμαντο και άξιο αναφοράς: «Αυτά (τα άρθρα) που δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση είναι πράγματι απευθείας από το πρωτότυπο χωρίς περικοπές.»

Θεωρώ ότι για κάποιον σοβαρό ερευνητή και φίλο της αλήθειας αυτή η δήλωση αποτελεί τον οδοδείκτη των όσων ακολουθούν, και κυρίως, της ποιότητας του βιβλίου. Αυτή η απλή και κατανοητή φράση αποτελεί επίσης την αιχμή του δόρατος που διαπερνάει το τέρας της λασπολογίας, των συκοφαντιών και του ανήθικου πολέμου. Και το τέρας αυτό σήμερα, χρησιμοποιώντας ουκ ολίγες φορές διαφορετικές μάσκες ή ονόματα, αποτελεί το δύσμορφο πείραμα, το νόθο έκτρωμα αν προτιμάτε, που δημιούργησαν οι υποκινητές της εκτέλεσης του Μπραζιγιάκ.

Διαβάζοντας με θαυμασμό τα άρθρα του Brasillach, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτός, ο Μπραζιγιάκ της εφημερίδας «JE SUIS PARTOUT», ο αληθινός, ουδεμία σχέση έχει με τον κίβδηλο που παρουσιαζόταν τόσα χρόνια στη χώρα μας (και παγκοσμίως). Έναν Μπραζιγιάκ από «μετριοπαθή» και «διανοούμενο ποιητή» μέχρι και «ακροδεξιό». 

Θεωρώ σημαντική την τοποθέτηση του «τι συμβαίνει σήμερα» γύρω από το όνομα του Μπραζιγιάκ, διότι έπρεπε επιτέλους –και πιστεύω ειλικρινά ότι η παρούσα έκδοση το κατάφερε– να ξεκαθαριστεί ότι ο Μπραζιγιάκ δεν είχε καμία σχέση με τις νοσηρές φαντασιώσεις κάποιων, μα αντ’ αυτών, ήταν ένας θαρραλέος Εθνικοσοσιαλιστής με ιδέες και αρχές, τις οποίες τίμησε με την Λεωνίδεια θυσία του, αντί να τις ανταλλάξει, εκλιπαρώντας με ελεεινό τρόπο την αθώωσή του. Και ήταν μια ηρωική στάση, που αντικατοπτρίζει όσους τηρούν σήμερα τα ίδια Ιερά ιδεώδη. Διότι «είναι καλύτερα να υπομένεις την αδικία, παρά να τη διαπράττεις»,[2] όπως έγραψε κάποτε πολύ σωστά ο Κικέρωνας.

Κλείνοντας λοιπόν αυτήν την παρένθεση, διαβάζουμε άρθρα του Μπραζιγιάκ προσεγμένα, με έναν γενναίο τόνο, που έχουν ως απώτερο στόχο την αφύπνιση του χιλιοπροδομένου γαλλικού λαού. Στη θεματολογία των άρθρων που δημοσιεύθηκαν στη «JE SUIS PARTOUT» διακρίνουμε ζητήματα αναμφισβήτητης σημασίας όπως το ιουδαϊκό, τη σφαγή στο Κατύν, τους εχθρούς της Ευρώπης, κ.ά. Το ύφος και το ταλέντο του συγγραφέα του «Les Sept Couleurs» («Τα Επτά Χρώματα», που προτάθηκε για το Prix Goncourt το 1939), αντανακλώνται στα ίδια τα άρθρα, και είναι μια διαρκής απόδειξη του ισχυρισμού –από εχθρούς και φίλους– ότι αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες των γαλλικών γραμμάτων της εποχής του.

Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στο άρθρο του «Είδα τους τάφους του Κατύν», όπου με χαρακτηριστική και ωμή περιγραφή αποτυπώνονται οι εικόνες ενός ανθρώπου μπροστά στη φρικιαστική θέα της μπολσεβικικής διαστροφής. Με έναν εξαιρετικά ικανό τρόπο, ο Μπραζιγιάκ τοποθετεί τον αναγνώστη στη θέση του ιδίου: αυτήν του Γάλλου ανταποκριτή στο Κατύν.

Οδεύοντας προς την Αιωνιότητα

Τον βασικό κορμό του έργου ακολουθούν τα διαφωτιστικά «Παραρτήματα» που σαν προβολείς απ’ αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στη Νυρεμβέργη φέγγουν το –ηθελημένα– άγνωστο, μα μαρτυρικό, τέλος του Ήρωα. Και τις ψυχές μας.

Επαληθεύονται μέσα από τα λόγια του ίδιου του Μπραζιγιάκ, καθώς και του συνηγόρου του, Ιζορνί, η αδαμάντινη αποφασιστικότητα, η πίστη και το ψυχικό σθένος του πρώτου. Μέσα από λεπτομέρειες, μαθαίνουμε (επιτέλους!) το πλαίσιο-παρωδία μέσα στο οποίο καταδικάστηκε ο Γάλλος Εθνικοσοσιαλιστής, όπως βέβαια και τις τελευταίες λέξεις του…

Αμφότερα τα παραρτήματα αποτελούν έναν ιδανικό επίλογο ενός καλογραμμένου βιβλίου του οποίου την θεματική πληρότητα (σχεδόν εκατό υποσημειώσεις) θα ζήλευαν πολλά ιστορικά πονήματα.

«Κουράγιο!»

Μόνο δύναμη και θάρρος μπορεί να μας προσφέρει μια από τις τελευταίες φράσεις που ειπώθηκαν από το στόμα του Γάλλου Μπραζιγιάκ. Ήταν, μέχρι το άδικο τέλος του, ένας ελπιδοφόρος Εθνικοσοσιαλιστής, ένας αμετανόητος Χιτλερικός, και αυτό είναι κραυγάζει ο δικός του Αγώνας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, μέσα από τα ίδια του τα λόγια, κάτι που ίσως δυσαρεστήσει ορισμένους κακοπροαίρετους.

Το δεδομένο είναι ότι με αυτήν την έκδοση πιστεύω πως οι συντελεστές του έργου πέτυχαν, δίχως αμφιβολία, έναν από τους στόχους τους: να κριθεί ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ μέσα και μόνο από τα δικά του λόγια. Συγχαρητήρια γι’ αυτήν την έκδοση λοιπόν, αναμένουμε με προσμονή και άλλες!

Χαίρε Νίκη!

Βασίλειος Θαραμανίδης

12/02/2016

[1] «Δεν θα πεθάνω εντελώς». (Το έργο μου θα επιζήσει) – Οράτιος, Ωδαί.
[2] «Accipere quam facere praestat injuriam»
Πηγή: Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Ristorante Verona

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

Alice Kaplan

    Τις τελευταίες ημέρες λόγω της επετείου του θανάτου του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στις 6 Φεβρουαρίου, δημοσιεύθηκε σε ακροδεξιό αντιεθνικοσοσιαλιστικό site μία φαινομενικά εγκωμιαστική αναφορά στον μεγάλο συγγραφέα και ήρωα της Ιδέας, η οποία στην πραγματικότητα ήταν συκοφαντική. Η αναφορά αυτή βασίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα υπερπροβεβλημένο παγκοσμίως βιβλίο σχετικά με τον Μπραζιγιάκ, το βιβλίο της Άλις Κάπλαν «O άνθρωπος του εχθρού». Για το βιβλίο αυτό είναι σκόπιμο να πούμε κάποια πράγματα, μιας και το παραπάνω ακροδεξιό site επισκέπτονται και νέοι άνθρωποι που είναι ακόμη αγνοί και ανυποψίαστοι και θέλουν να ενημερωθούν.

    Το βιβλίο αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή ενημέρωσης για τον Μπραζιγιάκ. Ας ξεκινήσουμε με τη συγγραφέα. Είναι εβραία, κάτι που αναγράφεται και στο βιογραφικό της στο Amazon και αλλού.

     Όπως αναφέρει στην αρχή του βιβλίου της, το έγραψε γιατί τα βιβλία που κυκλοφορούσαν μέχρι να εκδοθεί το δικό της «ενίσχυαν τον μύθο του Μπραζιγιάκ» και «τον έκαναν ήρωα των αρνητών του Ολοκαυτώματος». Αλλά το πιο βασικό της κίνητρο το αναφέρει στο τέλος του προλόγου της: «…Πολλοί άνθρωποι με ρώτησαν ποιο ήταν το κίνητρό μου; Στο μυαλό μου ερχόταν συνεχώς μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Το 1963, όταν ήμουν οκτώ ετών, άνοιξα το κάτω συρτάρι του γραφείου του πατέρα μου και βρήκα ένα γκρίζο χαρτόκουτο γεμάτο με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τραβηγμένες σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικά στοιχεία στις δίκες για εγκλήματα πολέμου που διεξήχθησαν στη Νυρεμβέργη· σε αυτές ο πατέρας μου είχε υπηρετήσει ως εισαγγελέας το 1945. Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τον θάνατό του, όταν άνοιξα εκείνο το συρτάρι. Από τη μέρα εκείνη σκέφτομαι συχνά τις φωτογραφίες εκείνες και τι αντιπροσωπεύουν. Καθώς ακολουθούσα την πορεία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ενός συγγραφέα που πίστευε ότι ο ναζισμός ήταν ποίηση, ένιωσα ακόμη πιο έντονα σοκαρισμένη από τις ίδιες φωτογραφίες».

    Αυτά ήταν τα κίνητρα της Κάπλαν για να γράψει αυτό το βιβλίο και κατόπιν αυτών οποιοσδήποτε μπορεί να εκτιμήσει την αντικειμενικότητα του βιβλίου. Και επειδή το εν λόγω ακροδεξιό αντιεθνικοσοσιαλιστικό site αναπαράγει μια συκοφαντία που περιέχεται στο βιβλίο, ότι δηλαδή ο εθνικοσοσιαλισμός του Μπραζιγιάκ οφειλόταν σε «λανθάνουσες», «καταπιεσμένες» ομοφυλοφιλικές τάσεις (αυτού του είδους η συκοφαντία είναι πολύ αρεστή στους εβραίους, όπως είναι γνωστό) και ότι δήθεν στη δίκη ο εισαγγελέας Ρεμπούλ τον κατηγόρησε γι’ αυτό, να πούμε ότι: η Κάπλαν δεν αφήνει υπονοούμενα μόνο για λανθάνουσα ομοφυλοφιλία αλλά και για λανθάνουσες αιμομικτικές διαθέσεις προς την αδελφή του και για λανθάνουσες δεν ξέρουμε πώς να τις χαρακτηρίσουμε ανάλογες διαθέσεις προς τον γαμπρό του, τον Μωρίς Μπαρντές (ο οποίος ήταν φίλος του Μπραζιγιάκ από το σχολείο) και για περίεργη σχέση των τριών! Ούτε σε ταινία του Γούντι Άλλεν δεν τα βλέπεις αυτά.  Αυτά, μόνο αρρωστημένος εγκέφαλος μπορεί να τα συλλάβει και ακροδεξιά αντιεθνικοσοσιαλιστικά site να τα αναπαραγάγουν. Φυσικά, όλα αυτά δημοσιεύθηκαν, όταν είχαν πεθάνει όλοι αυτοί που συκοφαντούνται. Ο Μπαρντές πέθανε το 1998, το βιβλίο εξεδόθη το 2000. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ακόμη, η Κάπλαν αναφέρει ως δήθεν αποδεικτικό των λανθανουσών ομοφυλοφιλικών του τάσεων το ότι ο Μπραζιγιάκ στενοχωρήθηκε που ένας φίλος του Γερμανός σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο! Μετά από αυτά, όποιος έχει τραγουδήσει το «ich hatte einen Kameraden» είναι ή ήταν κίναιδος! 

    Για την ιστορία, να πούμε ότι το βιβλίο της Κάπλαν εις ό,τι αφορά τη βιογραφία και τις λεπτομέρειες της δίκης του Μπραζιγιάκ βασίζεται πολύ σε ένα βιβλίο τού δικηγόρου του Ζακ Ιζορνί και σε ένα του φίλου του Φρανσουά Μπρινιώ και το μόνο καινούργιο «στοιχείο» είναι οι συκοφαντίες της. Για την ιστορία, επίσης, να πούμε ότι οι αντίπαλοι του Μπραζιγιάκ επεχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να αποδυναμώσουν τη δύναμη και την απήχηση που μπορεί να είχε το ηρωικό του παράδειγμα, αφενός μεν με τη συνωμοσία της σιωπής αφετέρου δε με συκοφαντίες. Ως προς την ερωτική του ζωή, εκτός της Κάπλαν, άλλοι συγγραφείς ισχυρίζονται ψευδώς ότι «τα είχε» με παντρεμένη και μάνα έξι παιδιών που ήταν και γυναίκα φίλου του!!!

    Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ ήταν πάντα πολύ ευγενής ώστε να βγάζει στη φορά την ερωτική του ζωή, παρ’ όλα αυτά πλέον έχουν έρθει στο φως επιστολές από τις οποίες αποδεικνύεται ότι αγαπούσε τις γυναίκες. Και υπάρχουν και σχετικές αναφορές φίλων του. Περισσότερες λεπτομέρειες είναι όχι απλώς περιττές αλλά και προσβολή στη μνήμη του.

     Στη, δε, δίκη, ο Ρεμπούλ κατηγόρησε τον Μπραζιγιάκ για φιλογερμανική προπαγάνδα, αντισημιτισμό και αντικομμουνισμό και όχι βέβαια για «λανθάνουσες ομοφυλοφιλικές τάσεις που βρήκαν διέξοδο στον εθνικοσοσιαλισμό», όπως αφήνει να εννοηθεί το ακροδεξιό site. Οι, δε, ένορκοι ήταν κομμουνιστές και τον καταδίκασαν, διότι τα άρθρα του θεωρήθηκαν «πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ», διότι είχε ζητήσει την εκτέλεση κάποιων εβραίων πολιτικών και, ίσως, πάνω απ’ όλα για την περίφημη φράση του «πρέπει να διαχωριστούμε από τους εβραίους στο σύνολό τους και να μην κρατήσουμε ούτε τους μικρούς»!  Πρωταγωνιστής, δε, σε αυτή τη δίκη δεν ήταν κανένας άλλος παρά ο Μπραζιγιάκ, ο οποίος επί τρεις ώρες απαντούσε με θάρρος, προκαλώντας τον θαυμασμό ακόμη και των εχθρών του για τη γενναιότητά του, ανέλαβε την ευθύνη για ό,τι είχε πει, είχε γράψει, είχε πράξει, και δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για τίποτε. Είναι άξιον αναφοράς αυτό που την επομένη έγραψε στην εφημερίδα Combat ο δημοσιογράφος Αλεξάντρ Αστρύκ (Alexandre Astruc): «Για πρώτη φορά στην αίθουσα του δικαστηρίου επικράτησε ατμόσφαιρα αξιοπρέπειας, ο Μπραζιγιάκ παρέμεινε περήφανος, ούτε για μια στιγμή δεν φάνηκε να τρέμει, δεν προσπάθησε να συγκινήσει τους δικαστές και ανέλαβε την ευθύνη για όλα».

    Δυστυχώς, όποιος διαβάσει το άρθρο στο ακροδεξιό site και δεν γνωρίζει ήδη για τον Μπραζιγιάκ, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η Κάπλαν είναι Η αντικειμενική και αξιόπιστη, και ακόμη χειρότερα θα του δημιουργηθούν υπόνοιες για «λανθάνουσες τάσεις» του Μπραζιγιάκ. Και έτσι θα χάσει την ευκαιρία να γνωρίσει το μεγαλείο και την ανδρεία του μεγαλύτερου λογοτέχνη της Γαλλίας στην εποχή του, θα χάσει την ευκαιρία να νιώσει τιμή και υπερηφάνεια που ο Μπραζιγιάκ ήταν εθνικοσοσιαλιστής και θα χάσει την ευκαιρία να αποκτήσει ένα αληθινό ηρωικό πρότυπο. Θα μείνει στα ψέματα. 

    Βέβαια, η στάση της Κάπλαν είναι κατανοητή: εβραία, με πατέρα εισαγγελέα σε δίκες της Νυρεμβέργης το 1945, και με τις φωτογραφίες από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως να της στοιχειώνουν τη ζωή… Και μιας και ο Μπραζιγιάκ εκτός από πολύ ταλαντούχος ήταν και νεκρός, το πράγμα ήταν εύκολο… Αλλά το ακροδεξιό site, γιατί; Γιατί… οι συγκρίσεις είναι δύσκολες. Όταν στον Μπραζιγιάκ κατά την ανάκριση, διάβαζαν αποσπάσματα από τα άρθρα του, αναρωτήθηκε για ποιο λόγο το έκαναν. «Υπήρχε περίπτωση να τα αρνηθώ;» Δυστυχώς, για κάποιους η αποδοχή παλαιότερων άρθρων τους δεν είναι αυτονόητη και η άρνηση των ιδεών τους έχει καταντήσει κοινοτοπία. Όταν φθάνουν, δε, στο σημείο να συκοφαντούν κάποιον σαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, πραγματικά, τι μπορούν να περιμένουν αυτοί που είναι γύρω τους; 

Ristorante Verona

ΕΞΙ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ

Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1945, φρούριο Montrouge, ώρα 9.38 το πρωί. Το "Ζήτω η Γαλλία" λες και το μεταφέρει η ριπή που το ακολουθεί, παντού. Το σώμα του μεγάλου εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και συντάκτη της εφημερίδας Είμαι παντού, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, κείτεται στο χώμα. Είχε καταδικαστεί γιατί "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Πορεύτηκε περήφανος προς τον θάνατο και παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος. Οι σφαίρες της γαλλικής δημοκρατίας δεν σκότωσαν ούτε το έργο ούτε το πνεύμα του. Είναι παντού.

Συνέχεια εδώ

RV

  

Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα

Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν ένας μεγάλος Γάλλος μυθιστοριογράφος, κριτικός, ποιητής και δημοσιογράφος, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, ακόμη και ιδεολογικούς αντιπάλους του, ο μεγαλύτερος λογοτέχνης της εποχής του στη Γαλλία. Εκτελέστηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 ως collaborateur, εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών, τις οποίες εξέφραζε στα άρθρα του. Για πρώτη φορά μεταφράζονται στα ελληνικά βασικά πολιτικά άρθρα του, από αυτά για τα οποία δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε, διότι θεωρήθηκαν «πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Η μετάφραση έγινε απευθείας από τα άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στην εφημερίδα JE SUIS PARTOUT, και όχι από μεταγενέστερες εκδόσεις στις οποίες υπήρξαν κάποιες περικοπές. Σ’ αυτά η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του Μπραζιγιάκ αποκαλύπτεται χωρίς αμφιβολίες και χωρίς περιθώρια για υποκειμενικές ερμηνείες ή παρερμηνείες. Πέρα από αυτή την ιστορική σημασία τους, τα άρθρα είναι σημαντικά και ως πολιτικά καθ’ εαυτά, με τις απαιτήσεις αλλά και τις λύσεις που προβάλλουν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη συγκλονιστική μαρτυρία του Μπραζιγιάκ από την επίσκεψή του στο Κατύν, προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά το γεγονός της ανακάλυψης των ομαδικών τάφων.

Επιπροσθέτως, μέσα από τα άρθρα, τις σημειώσεις και τον πρόλογο ξετυλίγεται η ατμόσφαιρα της εποχής, η collaboration, το κράτος του Βισύ, αλλά και η δίωξη και η καταδίκη του Μπραζιγιάκ. Στο βιβλίο περιέχεται και το σημείωμα που έγραψε λίγο πριν πεθάνει, καθώς επίσης και η διήγηση, από τον δικηγόρο του Ζακ Ιζορνί που ήταν μαζί του, της τελευταίας ώρας της ζωής του ως και την εκτέλεσή του.

Η Γαλλία δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με τον Μπραζιγιάκ, τα βιβλία του πωλούνται, άλλα γράφονται γι’ αυτόν, όπως και άρθρα σε εφημερίδες, και κάθε αναφορά στο όνομά του ξεσηκώνει πλήθος διαφορετικών αντιδράσεων, αναστατώνει και διχάζει τη Γαλλία.

Το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΛΛΑΝΤ: Merci pour ce moment!

Με βασιλικές τιμές υποδέχθηκε η Ελλάδα τον Μεσιέ λε Πρεζιντάν, κοιτώντας με λαχτάρα τα χέρια του να δει τα δώρα που της έφερε. Έτσι είναι… Δίπλα στον Μόσκοβο, ο ραγιάς τοποθέτησε τον «Γάλλο φίλο» 

Του μιλήσαμε γαλλικά μη μας περάσει για αγράμματους, τον φιλοξενήσαμε στη σουίτα 400 τετραγωνικών του Γκραν Βρετάνια, μην μας περάσει για βλάχους, του παραθέσαμε αριστοκρατικό δείπνο με 100 άτομα, μη μας περάσει για λαϊκούς, και είναι σίγουρο ότι αρκετοί εκ των συνδαιτυμόνων του, στο τέλος χαιρετώντας τον, του ψιθύρισαν συγκινημένοι «Merci pour ce moment».

Και αυτός μας μίλησε. Μας είπε για τις σχέσεις των δύο χωρών και όοοοσα τις συνδέουν,  για τη στήριξη που παρείχε η Γαλλία στη δημοκρατία του Βενιζέλου, για τη χούντα των συνταγματαρχών, για τον Καραμανλή και τον Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, για αριστερούς "διανοούμενους" που βρήκαν καταφύγιο στη Γαλλία, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης...

Ας μην επεκταθούμε, στο πόσο ατυχής ήταν η αναφορά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε στον ρόλο του Καραμανλή και του Ντ’ Εσταίν στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, κι ας μην εκπλαγούμε για αυτά που επέλεξε να πει και γι’ αυτά που δεν είπε. Για τον Ολλάντ η Ελλάδα είναι ο Καραμανλής και ο Καστοριάδης, όπως και η Γαλλία είναι ο ντε Γκωλλ και ο Ζισκάρ ντ Εσταίν. Γιατί ο Ολλάντ εκφράζει την ηττημένη και παρηκμασμένη Γαλλία, αυτή που γεννήθηκε μετά το 1945. Γι’ αυτό, όταν μίλησε για τις «σχέσεις των δύο χωρών», δεν μας μίλησε για το Αίμα που μας συνδέει, για την κοινή απώτατη καταγωγή μας. 

Όσο για τις τρελές ελπίδες των ραγιάδων,  αν είναι αλήθεια αυτά που του καταμαρτύρησε η πρώην του στο βιβλίο της «Merci pour ce moment» («Ευχαριστώ γι’ αυτή τη στιγμή»), τότε οι ελπίδες θα αποδειχθούν φρούδες: σύμφωνα με το βιβλίο, ο Πρόεδρος αντιπαθεί τους φτωχούς και τους αποκαλεί «ξεδοντιάρηδες»… 

Ας μην τρέφουν ελπίδες, λοιπόν, οι "ξεδοντιάρηδες" Έλληνες. Οι επιχειρηματίες που ήρθαν και θα έρθουν, δεν έχουν δώρα, ούτε έχουν σχέση με το γαλλικό και ελληνικό έθνος, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων και η πραγματική τους έδρα βρίσκεται στους υπονόμους του Παρισιού.

Αλλά υπάρχει και η άλλη Γαλλία, αυτή του πολέμου και του πνεύματος, του φωτός και της χαράς, του αντισημιτισμού και της Ευρώπης, αυτή που λάμπει σαν ήλιος και αν νιώσεις το φωτεινό της άγγιγμα, δεν την ξεχνάς ποτέ. 

Η άλλη Γαλλία, που δεν χαρίζει και δεν κερδίζει παράσημα σε δείπνα, αλλά στο πεδίον της τιμής, είτε αυτό είναι του πολέμου είτε του πολιτισμού, η Γαλλία του Μπραζιγιάκ, του Σελίν, του Ντριε λα Ροσέλ και της ηρωικής μεραρχίας SS Καρλομάγνος. Η δική μας Γαλλία! 

Ristorante Verona

Vive la France, vive l' Europe!

Στην αρχή μιλάει ο Πιέρ Κλεμεντί ένθερμος σοσιαλιστής εθνικιστής μαχητής, φανατικός αντισημίτης και εθελοντής στο Ανατολικό Μέτωπο. Λέει πως το 1940 κατέρρευσε το εβραιοκαπιταλιστικό σύστημα που κυβερνούσε και έτσι η γερμανική επίθεση απελευθέρωσε τη Γαλλία (http://la-flamme.fr/2014/05/29-mai-19...) 

Στο 2:20 μνημονεύεται ο François Sabiani, 20 χρόνων φοιτητής(γιος του Simon Sabiani, πρώην μαρξιστή και έπειτα ηγετικού στελέχους του εθνικοσοσιαλιστικού PPF), ο οποίος κατατάχθηκε εθελοντής με την LVF και έπεσε στο Ανατολικό μέτωπο. 

Στο 3:05 αναφέρεται η οργάνωση N.S.K.K (http://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_Motor_Corps) 

H Λεγεώνα Γάλλων εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού (LVF) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1941 από πολλά γαλλικά εθνικιστικά κόμματα με κυριότερα την ''Εθνική Λαϊκή Συνέλευση'' (Rassemblement national populaire, RNP) του Μαρσέλ Ντεά, που διακρίνεται στο 0:14 και το ''Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα'' (Parti Populaire Français, PPF) του πρώην κομμουνιστή Ζακ Ντοριό! Το PPF δημιουργήθηκε από πρώην μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στους εβραιομασόνους. 

Στη Γαλλία ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς, αηδιασμένο από την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή, είδε πως ο πραγματικός εχθρός πίσω από τα ψέματα του Α΄ ΠΠ ήταν ο εβραίος και συνειδητοποίησε πως ο μόνος υγιής σοσιαλισμός είναι ο εθνικός. 

Γάλλοι σοσιαλιστές, συνδικαλιστές και ριζοσπάστες όπως ο Ζάκ Ντοριό, ο Μαρσέλ Ντεά, ο Πιέρ Λαβάλ και διανοούμενοι όπως ο Φιλίπ Ενριό, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο Λουί Φερντινάντ Σελίν, ο Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ...είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που τάχθηκαν με πάθος στην υπεράσπιση των ιδεωδών της ελεύθερης εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης μαχόμενοι πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του μετώπου...

πηγή

RV

Θέλουν να απαγορεύσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό. Θα απαγορεύσουν και αυτόν;

 

Pierre Drieu La Rochelle 

Ο Πιέρ Ντριέ λα Ροσέλ (1893-1945) ήταν Γάλλος συγγραφέας. Τον χαρακτήρισαν "δανδή της λογοτεχνίας". Παρ' όλο που του άρεσε να εμφανίζεται ράθυμος και νωθρός, λέει ο Φιλίπ Σουπώ, στην πραγματικότητα δεν έπαψε ποτέ να είναι ανήσυχο πνεύμα. Άνθρωπος του ενστίκτου και ταυτόχρονα διανοούμενος, σπούδασε πολιτικές επιστήμες και επηρεάστηκε από τους Νίτσε, Μπαρές, Σορέλ και Σπένγκλερ, από τους οποίους υιοθέτησε τις έννοιες του μυστικισμού και της παρακμής του Δυτικού Κόσμου. 

Πολέμησε στη μάχη του Βερντέν, όπου και διακρίθηκε και τραυματίστηκε. Συμμετείχε ακόμη στη μάχη του Σαρλερουά, όπου σκοτώθηκε ο καλύτερός του φίλος. Ακολούθως, εξέδωσε (το 1917) την ποιητική συλλογή "Interrogation",με θέματα τον πατριωτισμό, τον ηρωισμό αλλά και τη δυσανάλογα μεγάλη θυσία των μαχητών. Ανάλογα θέματα πραγματεύεται και στο μυθιστόρημα "Η κωμωδία του Σαρλερουά" (1934). 

Συνδέθηκε φιλικά με τους σουρεαλιστές (Λουί Αραγκόν, Ζακ Ριγκό), αλλά διέκοψε τις σχέσεις του μαζί τους όταν στράφηκαν προς το κομμουνιστικό κόμμα, μετά το 1925. 

Εξετάζοντας τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις επιπτώσεις του στα ευρωπαϊκά έθνη ("Mesure de la France", 1922) καταλήγει ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι ενωμένη για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της και να μην εξοντώνεται σε "ενδοευρωπαϊκούς" πολέμους. Μόνο ενωμένη η Ευρώπη, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την "απειλή" που αντιπροσωπεύουν εναντίον της "τα 150 εκατομμύρια των Ρώσων και τα 120 εκατομμύρια Αμερικανών". Στρέφεται προς τον φασισμό και τον αντισημιτισμό. Στα πολιτικά του γραπτά υποστηρίζει πως η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι υπεύθυνη για την παρακμή της Γαλλίας . Στα έργα του "Ο Νεαρός Ευρωπαίος" (Le Jeune Européen, 1927) και "Γενεύη ή Μόσχα" (Genève ou Moscou, 1928), ο Ντριέ Λα Ροσέλ υποστηρίζει μια δυνατή Ενωμένη Ευρώπη και αποκηρύσσει τον "παρηκμασμένο υλισμό" της δημοκρατίας. 

 Ασπάζεται τον Εθνικοσοσιαλισμό και θεωρεί σωτήρια την ένωση της Ευρώπης υπό τον Χίτλερ. Λαμβάνει μέρος στο Εθνικοσοσιαλιστικό Συνέδριο στη Νυρεμβέργη, το 1934.

Βλέπει τον Εθνικοσοσιαλισμό σαν αντίδοτο ενάντια στη "μετριότητα" της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Το 1934 γράφει το "Φασιστικός Σοσιαλισμός" (Socialisme fasciste). Γίνεται μέλος του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος (Parti Populaire Français), του οποίου ηγείτο ο Ζακ Ντοριό, και υποστηρίζει έναν φασισμό με συγκεκριμένα γαλλικά χαρακτηριστικά. Τον συνδέει φιλία με τον πρέσβη της Γερμανίας στο Παρίσι, Ότο Άμπετζ (Otto Abetz).

 Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές καταλαμβάνουν τη Γαλλία τους προσφέρει την πλήρη υποστήριξή του. Εργάζεται ως διευθυντής της Νέας Γαλλικής Επιθεώρησης (Nouvelle Revue Francaise). 

Από αριστερά Gerhard Heller, Pierre Drieu La Rochelle, Georg Rabuse, Robert Brasillach, Abel Bonnard και André Fraigneau, μετά από μία συνάντηση Ευρωπαίων συγγραφέων τον Νοέμβριο του 1941

Μετά την κατάληψη του Παρισιού από τους Αμερικανούς βρίσκεται υπό διωγμό. Αρνείται  την εξορία και κρυψώνες που ορισμένοι από τους φίλους του, συμπεριλαμβανομένου του André Malraux, του προσφέρουν. Στις 15 Μαρτίου του 1945, λίγο μετά την εκτέλεση του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ (6/2/45) αυτοκτονεί στο Παρίσι.

Ο Πιέρ Ντριέ λα Ροσέλ έγραψε πολιτικά δοκίμια, ποιήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ημερολόγιο. 

Ristorante Verona