28 Οκτωβρίου, και η ελληνική δημοκρατία θα εορτάσει την είσοδο της Ελλάδος στον πόλεμο με την πλευρά των ''συμμάχων'' Στάλιν, Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ. Θα εορτάσει το αίμα που χύθηκε για να την νίκη επί του Φασισμού και του Ναζισμού. Για την επικράτηση του κομμουνισμού και του φιλελευθερισμού. Γιατί περί αυτού επρόκειτο. Ήταν ένας πόλεμος που έκρινε ποιες αξίες θα επικρατούσαν στον κόσμο. Επικράτησαν οι αξίες των νικητών.
Αυτό δεν κατάλαβαν ή ακόμη καλύτερα παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν οι διάφοροι επιτήδειοι που παρουσιάζονται ως εθνικόφρονες-αντικαθεστωτικοί και από τη μία και υμνούν την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο υπέρ των Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και από την άλλη υποκριτικά διαμαρτύρονται για την σημερινή κατάσταση. Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι θα επικρατούσαν οι μπολσεβίκοι και οι καπιταλιστές και θα παρέδιδαν έναν κόσμο ενάντια στις αρχές τους;
Ο σημερινός κόσμος είναι ο κόσμος των νικητών. Είναι ο κόσμος της πολυπολιτισμικότητας, του αντιρατσισμού, του διεθνούς τραπεζίτου, της ισοπέδωσης των εθνικών αξιών.
Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι πολεμήσαμε στο πλευρό του Στάλιν και του Ρούζβελτ για ''εθνικά ιδανικά''; Δηλαδή πολεμήσαμε ενάντια στους υπερασπιστές των Εθνικών Κρατών και ταχθήκαμε με την πλευρά των διεθνιστών μπολσεβίκων και καπιταλιστών διότι με αυτούς θα υπερασπίζαμε τα εθνικά ιδεώδη;
Όχι βέβαια! Αν θέλαμε να τα υπερασπιστούμε η θέση του Έλληνα στρατιώτη έπρεπε να είναι Ανατολικό Μέτωπο. Ναι η Ελλάδα έπρεπε να πολεμήσει. Έπρεπε όμως να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό και κάθε διεθνισμό. Έπρεπε να είχε συμμαχήσει με τις Δυνάμεις που μάχονταν για τη φυλή και την πατρίδα. Έπρεπε πρώτη να ενταχθεί στο «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» ή Σύμφωνο 1.«Αντικομιντέρν». Μαζί με την Ιαπωνία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Ισπανία. Θέλησαν οι Εθνικοσοσιαλιστές να την εντάξουν. Προσπάθησαν.
Εις μάτην...
Μας δόθηκε η ευκαιρία στον Ισπανικό Εμφύλιο. Να πολεμήσουμε για την Ευρώπη των πατρίδων. Τι και αν ζητούσε ακόμη και ο Παλαμάς να στείλουμε εθελοντικό σώμα ενάντια στην Πασιονάρια;
Το βρώμικο καθεστώς προτίμησε να λάβει μέρος ενεργά υπέρ των μπολσεβίκων (Ο Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΔΙΝΕ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ). Να παραδίδει πολύτιμο πολεμικό υλικό που έπαιρνε για τον ελληνικό στρατό στα όργανα του Στάλιν στην Ισπανία. Μια πράξη εθνικής προδοσίας για την οποία θα έπρεπε να τυφεκιστούν στα δέκα μέτρα όλοι οι προδότες. Ίσως γι αυτό ακόμη και ο αριβίστας Ζέρβας στο καταστατικό του ΕΔΕΣ ως σκοπό της ιδρύσεως είχε:
• Να αποκαλύψουμε κατά σαφή και αναμφισβήτητον τρόπον την προδοσία του τέως Βασιλέως Γεωργίου Β’ και της περί αυτόν σπείρας της αυτοκληθείσης, «Δικτατορία της 4ης Αυγούστου», επιβάλωμεν εις πάντας τους στυγνούς εγλκηματίας βαρύτατες κυρώσεις, δημεύοντες άμα τας περιουσίας τόσον αυτών, όσον και των συγγενών των και των μετ’ αυτών συναλλαγέντων οπωσδήποτε κατά την διάρκειαν της επαράτου πενταετίας.
Η Ιταλία του Μουσολίνι πολλάκις προσπάθησε επίσης να πείσει τους εγκληματίες της 4ης Αυγούστου για ειρήνη. Εις μάτην. Η δικτατορία των διεφθαρμένων αρνήθηκε την ανανέωση της 10ετούς Ελληνοϊταλικής συμφωνίας Βενιζέλου - Μουσολίνι το 1938.
Όχι, το καθεστώς του Γεωργίου Β΄ ήθελε να πεθάνουμε για τους τραπεζίτες. Τι κέρδισε η Ελλάδα από τους ''συμμάχους''; Ποιο το αποτέλεσμα; Νικήσαμε λέγουν οι αφελείς. Νίκησαν οι μπολσεβίκοι και οι καπιταλιστές και το αποτέλεσμα είναι να γίνει η Ελλάδα μια πολυπολιτισμική αποικία χρέους και αν κάτι δεν αλλάξει θα εορτάζει πολύ σύντομα και το ραμαζάνι. Και σύντομα, αν κάτι δεν αλλάξει, θα γιορτάζουν την 28η και νέγροι και πακιστανοί ντυμένοι εύζωνες έξω από τον "ναό της δημοκρατίας".
Ο Μεταξάς έριξε την Ελλάδα στον πόλεμο, υπακούοντας στους Άγγλους και αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες, για τους νεκρούς, για τους ακρωτηριασμένους, τους αγνοούμενους και τις οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες, τις κακουχίες, την πείνα. Το καθεστώς όμως τις συνέπειες αυτές τις επεφύλασσε για τον "λαουτζίκο". Τους δικούς του τους έκρυψε, τους φυγάδευσε, τους προστάτευσε.
Εμείς θα συνεχίσουμε να συγκινούμαστε από τους στίχους του Έζρα Πάουντ, σε ένα ποίημα (Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ) που έγραψε για τον Α΄Ππ γιατί είχε αντιληφθεί ότι ήταν ένας άδικος πόλεμος.
Μερικοί έπεσαν, pro patria,
non «dulce» non «et decor»…
βούτηξαν ως τα μάτια μέσα στην κόλαση
πιστεύοντας στα ψέμματα των γέρων, ύστερα δυσπιστώντας
επέστρεψαν στην πατρίδα, επέστρεψαν σ’ ένα ψέμμα,
επέστρεψαν σε αμέτρητες απάτες,
επέστρεψαν σε παλιά ψέμματα και νέους εξευτελισμούς∙
τοκογλυφία πωρωμένη και πανάρχαια
και στις δημόσιες θέσεις συκοφάντες.
Τόλμη όσο ποτέ άλλοτε, σπατάλη όσο ποτέ άλλοτε.
Νέο αίμα κι ευγενικό αίμα,
ρόδινα μάγουλα, κι ωραία σώματα∙
σθένος όσο ποτέ άλλοτε
ειλικρίνεια όσο ποτέ άλλοτε,
απογοητεύσεις ανείπωτες στο παρελθόν,
υστερίες, εξομολογήσεις χαρακωμάτων,
καγχασμός μέσα από νεκρές κοιλιές.
Πέθαναν μυριάδες,
Κι ανάμεσά τους, οι καλύτεροι,
Για μια φαφούτα γριά σκύλα
Για ένα μπαλωμένο πολιτισμό
Ristorante Verona
1. Το «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» ή Σύμφωνο «Αντικομιντέρν», υπογράφηκε αρχικά μεταξύ Γερμανίας και Ιαπωνίας το 1936. Στόχος του ήταν η αμοιβαία ανταλλαγή πληροφοριών, αναφορικά με τη δράση της Τρίτης Διεθνούς μεταξύ των συμβαλλόμενων μερών. Η αμοιβαία αυτή ανταλλαγή πληροφοριών στηριζόταν στη βάση της διαπίστωσης ότι η ανοχή στις επεμβάσεις της Τρίτης Διεθνούς στα εσωτερικά των Εθνών αποτελεί απειλή, όχι μόνο για την εσωτερική κοινωνική ευημερία και ειρήνη, αλλά πολύ περισσότερο για τη γενικότερη παγκόσμια ειρήνη. Στο σύμφωνο υπήρχε η πρόβλεψη, στο δεύτερο άρθρο του, για την πρόσκληση και άλλων κρατών που ασπάζονταν την παραπάνω ανάλυση με τους «υποβόσκοντες κινδύνους». Έτσι, η Ιταλία υπέγραψε και αυτή το «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» στις 6 Νοεμβρίου του 1937 στη Ρώμη. Στις 24 του Φλεβάρη του 1939 μπήκε στο σύμφωνο και η Ουγγαρία. Στις 27 Μαρτίου του 1939 ακολούθησε η είσοδος της Ισπανίας στο σύμφωνο. Στα 1939-1940 το σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς μεταβλήθηκε σε ανοιχτή στρατιωτική συμμαχία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Στις 25 του Νοέμβρη του 1941 η ισχύς του συμφώνου παρατάθηκε για άλλα πέντε χρόνια και συνάμα διευρύνθηκε με τη συμμετοχή και άλλων κρατών. Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων δυνάμεων του αντιφασιστικού συνασπισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε στη διάλυση του συμφώνου κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς.