Γιατί πολέμησαν

Αυτοί πάντως πολέμησαν, 

και μερικοί πιστεύοντας,

                      pro domo, πάντως…

[…]

Μερικοί έπεσαν, pro patria,

                              non “dulce” non “et decor”… 

[…]

Βούτηξαν ως τα μάτια μέσα στην κόλαση

Πιστεύοντας στα ψέμματα των γέρων, ύστερα δυσπιστώντας

επέστρεψαν στην πατρίδα, επέστρεψαν σ’ ένα ψέμμα,

επέστρεψαν σε αμέτρητες απάτες,

επέστεψαν σε παλιά ψέμματα και νέους εξευτελισμούς·

τοκογλυφία πωρωμένη και πανάρχαια

και στις δημόσιες θέσεις συκοφάντες.

Συνέχεια εδώ

RV

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΕ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΤΟ "ΗΘΙΚΟΝ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ" ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 

Του Παν. Μαρίνη

Η εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμον ώφειλε να αποφευχθή πάσῃ θυσίᾳ, αυτή ήτο άλλωστε η γνώμη των βενιζελικών αξιωματικών και πολιτικών, π.χ. ο Ν. Πλαστήρας «θεωρούσε πως πρέπει να αποφύγωμεν πάσῃ θυσίᾳ τον πόλεμον εναντίον της Ιταλίας, φθάνοντες και μέχρις ωρισμένων εδαφικών προς αυτήν παραχωρήσεων».

Όμως ο Ιω. Μεταξάς επροχώρησε εις τον πόλεμον και η γνώμη ολοκλήρου του καθεστώτος και δη του Βασιλέως Γεωργίου ήτο ότι ώφειλε η Ελλάς να υποστή τα πάνδεινα και να εκλείψη ακόμη, αρκεί να υπηρετή δουλικώς την Αγγλίαν. 

Βρετανοί αξιωματικοί στην Ακρόπολη

Ακόμη και την τελευταίαν στιγμήν, αυτήν της Γερμανικής εισβολής, ηδύνατο να διασωθή η Ελλάς: Την 6ην Απριλίου 1941, ο Κορυζής απέρριψε το αίτημα των Γερμανών δι' απομάκρυνσιν των Βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα απορρίπτοντας το τελεσίγραφον που του επέδωσε ο Γερμανός πρεσβευτής Έρμπαχ-Σένμπεροχ. Ούτως αρχίζει η Γερμανική επίθεσις! 

Εφ' όσον τούτο, η ομαλή συνθηκολόγησις και λήξις του Ελληνοϊταλικού πολέμου, δεν εγίνετο κατορθωτόν, ώφειλε οπωσδήποτε ο Βασιλεύς και η νόμιμος κυβέρνησις να συνθηκολογήσουν αποδεχόμενοι την νέαν κατάστασιν και να φροντίσουν να συνεχίση η ομαλή λειτουργία του κράτους και η ζωή του πληθυσμού. Αντιθέτως έφυγαν χλευάζοντάς μας, ότι δεν συνθηκολογούν και θα συνεχίσουν τον πόλεμον στο εξωτερικόν! Τί έπρεπε να γίνη στην Ελλάδα; Άνευ συνθηκολογήσεως και με πόλεμον έως του τελευταίου στρατιώτου να αποσφαγούν άνευ λόγου και αιτίας όλοι οι εναπομένοντες νέοι της Ελλάδος! Επίσης η Ελλάς ώφειλε να ερειπωθή, να ισοπεδωθή, να πυρποληθή, να λιμοκτονήση, να πεθάνη, να γίνη κομμουνιστική, να εξαερωθή, όλα αυτά μαζί αρκεί να προξενούσε ολίγην ενόχλησιν στον Άξονα! Αίσχος ανθέλληνες!

Η "Leibstandarte SS Adolf Hitler" στην Ελλάδα

Τελικώς συντελεσθείσης της συντριβής υπέγραψε την συνθηκολόγησιν ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου, ο επικεφαλής της Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας, τουτέστιν των δυνάμεων στα μέτωπα, άνευ της εγκρίσεως των Άγγλων και του Βασιλέως, και δι' αυτήν την αυθαίρετον πράξιν του τον υβρίζει έως σήμερον ο Ελληνικός λαός! Στην «μακάβρια φάρσα» του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων ο Γεώργιος Τσολάκογλου κατεδικάσθη εις θάνατον και στρατιωτικήν καθαίρεσιν διά την πράξιν της συνθηκολογήσεως! Κατεδικάσθη επίσης και εις άλλας ποινάς διότι εσχημάτισε κυβέρνησιν και δεν άφησε την χώραν στο χάος! Ένα από τα υπερασπιστικά επιχειρήματα των κατηγορουμένων ήτο ότι «είναι αδιανόητον να υπάρξη κράτος, έστω υπό κατάληψιν, χωρίς να υπάρχη κυβέρνησις, χάριν τουλάχιστον των καθημερινών βιοτικών αναγκών του λαού»! Όμως η "εθνική ηγεσία" δεν ήθελε κυβέρνησιν, ήθελε ο λαός να πεθάνη ακυβέρνητος μέσα στο το χάος και την γενικήν ανομίαν και ακαταστασίαν! Διόλου δεν τούς άρεσε που όλα "λειτουργούσαν ρολόϊ", η Αστυνομία και η Χωροφυλακή, τα δικαστήρια, τα υπουργεία, οι οργανισμοί, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια! 

Άταφοι στρατιώτες στα αλβανικά υψώματα

Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος, όμως υπάρχουν και άλλες φυσικά και η κυριωτέρα είναι η εξής: Δεν φθάνει που οι νέοι της Ελλάδος πέθαιναν στην Πίνδο και στην Τρεμπεσίνα δι' έναν πόλεμον που δεν είχε ουδεμίαν σχέσιν με την Ελλάδα! Αντί η κυβέρνησις να τους αφήση να πεθάνουν κι οι οικογένειές τους να τους θρηνήσουν και ο λαός να συνεχίση την δυστυχισμένη ζωή του, αυτή εδηλητηρίασε την ψυχήν του λαού με μίαν εκκωφαντικήν και ανήθικον προπαγάνδα η οποία ακολουθούσε τις παρανοϊκές ιδέες του Τσώρτσιλ. Όλοι οι πόλεμοι έχουν αίτια, οικονομικά, εμπορικά, δυναστικά, επεκτατικά, θρησκευτικά και λοιπά συναφή, όμως ο Τσώρτσιλ επαρουσίαζε τον πόλεμον αυτόν με όρους "Βιβλικούς", θεολογικούς, θρησκευτικούς, Μανιχαϊκούς και Δαιμονολογικούς, ως τον πόλεμον του Αγαθού εναντίον του Κακού! Ομιλούσε διά την Γερμανίαν ως το μέγα Κακόν, ο Αδ. Χίτλερ ήτο ο ίδιος ο Διάβολος, ο Αρχέκακος Όφις, και διά την συντριβήν του, ετόνιζε ο Τσώρτσιλ, δικαιολογείται κάθε θυσία! Ο Τσώρτσιλ τα εκατάφερε καλά, η Γερμανία συνετρίβη και η Αγγλία επλήρωσε το βαρύ τίμημα, και η αυτοκρατορία της διελύθη και οικονομικώς και ηθικώς επτώχευσε και έγινε αυτό που βλέπομε σήμερον! Όθεν οι οπαδοί του Αδ. Χίτλερ ήσαν συνεργάτες του Διαβόλου, δεν τους άξιζαν ούτε οίκτος ούτε ανθρώπινα δικαιώματα και διά τούτο οι δίκες των Δοσιλόγων δικονομικώς δεν ήσαν δίκες αλλά «εξωτερική σκηνοθεσία προαποφασισθεισών εκτελέσεων», ως τας εχαρακτήρισε ο Δημήτριος Βεζανής! Αντιθέτως, οι ευρισκόμενοι στην άλλην πλευράν του πολέμου ήσαν οι Αρχάγγελοι του Καλού, οι ευλογημένοι από τον Θεόν, αυτοί και το πολιτικόν τους σύστημα! Ο Τσώρτσιλ από το επίσημον βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων ανελύετο εις δουλικούς επαίνους διά τον Στάλιν, τον απεθέωνε και τον γέμιζε κολακείες· κολακείες τοιαύτες που υπερέβαινον αυτές των Σοβιετικών υπηκόων του! Συγχρόνως η Συμμαχική προπαγάνδα απεθέωνε την ΕΣΣΔ και τον Κομμουνισμόν ως το άριστον πολίτευμα, όπου οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι και ευτυχείς με ευμάριαν, ευημερίαν, ευνομίαν και δικαιοσύνην! Αντιθέτως, ως πολίτευμα διαβολικόν και φορεύς παντός κακού εξυβρίζετο ο Φασισμός, διά τούτο σήμερον ότιδήποτε βδελυρόν και κακόν το λέγομε αυτομάτως "φασιστικό" π.χ. "φασιστική συμπεριφορά"! Αντιθέτως το καλόν κ' αγαθόν είναι η Αριστερή συμπεριφορά κι οι Αριστερές ιδέες· διά τον λαό "κομμουνιστής" κι "αριστερός" σημαίνει απλά "καλός άνθρωπος"! Ούτως η 28η Οκτωβρίου εγκαθίδρυσε και συντηρεί το «ηθικόν πλεονέκτημα» της Αριστεράς, το οποίον είναι πλήρως πραγματικόν, υπαρκτόν και δικαιολογημένον! 

Αφίσα του ΕΑΜ

Με αυτόν τον τρόπον ο κόσμος επολώθη και σήμερον 70 έτη μετά τον πόλεμον η πόλωσις όχι μόνον καλά κρατεί αλλά οσημέραι εμπεδούται και βαθαίνει ως ένας βαθμιαίως περιστρεφόμενος κοχλίας! Ήδη στα 1948 όλοι ήθελαν να λησμονηθούν η νομολογία και οι δίκες των Δοσιλόγων που ήσαν στίγμα και όνειδος διά την ιδίαν την έννοιαν της Δικαιοσύνης καθώς εθεσπίσθη κάτι ανήκουστον: Αναδρομικής ισχύος ποινικοί νόμοι! Παρά ταύτα,  70 έτη μετά τον πόλεμον, το 2014, η Ελληνική Κυβέρνησις (Σαμαρά-Βενιζέλου) και η Ελληνική Βουλή, με τον Αντιτρομοκρατικόν Νόμον ενεθρόνισαν αυτήν την νομοθεσίαν στην πρόσοψιν του δικαϊκού μας συστήματος, πρόχειρη διά να επαναχρησιμοποιηθή! Συγχαρητήρια συμπατριώτες βουλευτές, άξιος ο μισθός σας! 

Ο κόσμος επολώθη λοιπόν, από την μίαν πλευράν είναι οι καλοί, οι αγαθοί, οι ευλογημένοι από τον Θεόν, οι Κομμουνισταί, οι Μαρξιστές-Λενινιστές, οι συριζαϊκού τύπου οπαδοί του Πολιτιστικού Μαρξισμού και οι Συνοδοιπόροι, οι Κεντροαριστεροί, οι Πράσινοι και όλα τα μυριάδες άλλα δημοκρατικά κόμματα! Στην άλλην πλευράν δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι, ποιός άραγε τολμάει να ειπή ότι είναι οπαδός του Φασισμού; [...]

Ούτως έχουν τα πράγματα, όμως το αστείον είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που στέκονται στον ουδέτερον χώρον, στην No-man's land, ανάμεσα στις δύο πλευρές! Αυτοί είναι οι Δεξιοί και Κεντροδεξιοί που θέλουν να είναι κάπως αντικομμουνισταί και συγχρόνως να υπερασπίζονται την νομιμοφροσύνην τους προς τους Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! Αυτοί οι ατυχείς κραυγάζουν ότι αυτοί είπαν το ΟΧΙ, διά να τους απαντήσουν οι Αριστεροί ότι είναι απλώς κρυπτομοναρχοφασίστες! Ούτως ή άλλως οι Αριστεροί έχουν δίκιο! [...]

Κι όταν οι Δεξιοί προσπαθούν να τους αντιπαρατεθούν ομιλώντας διά τα απαίσια κακουργήματα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους έρχεται η απάντησις που τους κλείνει το στόμα: «ΝΑΙ, σκοτώναμε δοσιλόγους!»

Οι Έλληνες τα έχουν καταλάβει αυτά σήμερα και διά τούτο δεν λέγουν «πολεμήσαμε τον κατακτητή», αλλά «πολεμήσαμε τον Φασισμό»· ναί, έτσι είναι ακριβώς, όπως το είπε στην Νυρεμβέργην ο Εισαγγελεύς Ρουντένκο: «Διά πρώτην φοράν [στην ιστορίαν του Δικαίου] δικάζουμε εδώ μίαν ιδεολογίαν!» Εδίκαζαν την ιδεολογίαν του κακού, τον Φασισμόν, και ποίοι τον εδίκαζαν; Ο Εισαγγελεύς Ρουντένκο και ο Πρόεδρος Νικιτσένκο, οι έχοντες την ιδεολογίαν του Καλού, τον Μαρξισμόν-Λενινισμόν-Σταλινισμόν! Φυσικά αυτό εφάνη και στην Ιταλίαν: 

Λίαν ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωσις της Ιταλίας. Εκεί δεν υπήρξε "κατακτητής", όμως αυτό δεν ημπόδισε τους Αγγλους από τού να ιδρύσουν «Εθνική Αντίσταση»! Οι Ιταλοί «Αντιστασιακοί» διέφερον από τους άλλους· καθώς δεν υπήρχε "κατακτητής" αυτοί ήσαν αποκλειστικώς Αντιφασίστες, εχθροί της κυβερνήσεως της χώρας τους! Αυτοί έκαναν «αντίσταση» εναντίον της ιδεολογίας του Φασισμού! Κι όταν ενεφανίσθη ο πραγματικός κατακτητής, ο ξένος, με την απόβασιν των Αγγλοαμερικανών στην Σικελίαν, οι «Αντιστασιακοί» δεν ήσαν "κατά του κατακτητή", ήσαν υπέρ του κατακτητή, εγένεντο δοσίλογοι και δουλικοί συνεργάτες του Αϊζενχάουερ! Στην Μεταπολεμικήν Ιταλίαν αυτοί οι «Αντιστασιακοί» οι υπέρ του κατακτητού, «όσοι συνηργάσθησαν με τον εχθρόν κατά τρόπον ανάξιον [Ιταλού] πολίτη και έθιξαν την εθνικήν αξιοπρέπειαν, διευκολύνοντες το έργον των αρχών κατοχής», ως λέγει ο ελληνικός νόμος Α.Ν. 5333/1945, τιμώνται υπεράγαν και αυτή τους η δράσις αποτελεί πρώτης τάξεως διαβατήριον διά να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, όπως ο Σάντρο Περτίνι και προσφάτως ο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο! 

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα 

Στην Ελλάδα, οι Κομμουνιστές ήσαν ολίγοι άνθρωποι, ούτως ή άλλως το ΚΚΕ ιδρύθη από Εβραίους της Θεσσαλονικής, και οι Ρωσοέλληνες που κατόρθωσαν να φθάσουν στην Ελλάδα, εδιηγούντο πράγματα φρικτά και τον απάνθρωπον διωγμόν (ιδέ, Ελληνική επιχείρηση της Εν Κα Βε Ντε - Βικιπαίδεια) κι οι άνθρωποι ετρόμαζαν! Τώρα όμως, οι Άγγλοι εδημιούργησαν την «Εθνική αντίσταση» και την παρέδωσαν στο ΚΚΕ, καθώς μόνον το ΚΚΕ και την οργάνωσίν του το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εδέχοντο ως αντιστασιακόν εταίρον και το γέμιζαν πολεμικόν ύλικον, τενεκέδες λίρες και στρατιωτικούς συμβούλους και συνδέσμους! Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδος και η Κυβέρνησις του Καΐρου υπεχρεώθησαν από τους Άγγλους να αποδεχθούν την κατάστασιν και να συνεργασθούν με το ΚΚΕ, οπότε το ενομιμοποίησαν πλέον στα όμματα του συνόλου του πληθυσμού! Οι πανέξυπνοι σπουδασμένοι στις σχολές της Κομιντέρν ΚΚΕδες ινστρούχτορες εξεμεταλλεύθησαν την κατάστασιν εις το έπακρον δημιουργήσαντες μάλιστα το δόγμα: «συνεργασίες στην κορυφή, διείσδυσις στην βάσιν», οπότε όλες ο λαός εγένετο πιστός του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού! [...]

Ούτως λοιπόν εδημιουργήθη από την 28ην Οκτωβρίου το «ηθικόν πλεονέκτημα» της Αριστεράς! Είναι και θα παραμένει ηθικά ακλόνητη η αριστερά κι όποιος την θίγει έστω και λίγο αρκεί αυτή να ξεστομίση «είσαι φασίστας» για να τον στείλει στα τάρταρα! Και αυτό το «ηθικόν πλεονέκτημα» θα παραμένη ακλόνητον και ακέραιον όσον θα υπάρχη ο Μεταπολεμικός κόσμος! Γιά πόσο; Γιά τρία χρόνια ή γιά τρείς αιώνες, δεν γνωρίζομε! Κι όλα αυτά τα εδημιούργησε ένα υποτίθεται δικτατορικόν δεξιόν καθεστώς!

RV

22 Ιουνίου 1941

Στις 22 Ιουνίου 1941 ο πολιτισμός πήρε τα όπλα εναντίον της βαρβαρότητας

                                                                   Robert Brasillach, 20 Ιουνίου 1942 

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 1941

RV

ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

 

 

Όποιος λευκός γιορτάζει σήμερα ή είναι ανώμαλος που χαίρεται με την καταστροφή, ή είναι ανόητος και χωρίς σκέψη αποδέχεται ό,τι του σερβίρουν. Γιατί δεν χρειάζεται έρευνα αλλά κοινή λογική για ν' αντιληφθεί κανείς ότι η σημερινή δεν είναι μέρα γιορτής. Το έχουμε ξαναγράψει: Τι γιορτάζουν σήμερα οι Γερμανοί; Τι άρχισε στις 8.5.1945 για τη Γερμανία;  Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν ρόδινες ή ζοφερές; Και όχι μόνο για τη Γερμανία, πώς είναι ο κόσμος από τις 8.5.1945; Τι συνέβη σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο από τότε σταδιακά μέχρι σήμερα; Επετεύχθη η ειρήνη, η ευημερία, η ελευθερία των εθνών και των ανθρώπων, η ανεξαρτησία, η ασφάλεια, αναπτύχθηκε ο πολιτισμός; 

Απλή λογική χρειάζεται και ελεύθερο πνεύμα. Αλλά φαίνεται πως και τα δύο σπανίζουν σήμερα. 

Δεν γιορτάζουμε, δεν ξεχνούμε.

 

 

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση 

 

 RV

 

 

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

RV

ΟΜΑΔΑ ΜΑΧΗΣ

Το κύτταρο του γερμανικού στρατού 

στον Β’ Παγκόσμιο

Η γερμανική διμοιρία πεζικού αποτελείτο από τέσσερις ομάδες μάχης, ομάδα διοίκησης και ομάδα ελαφρού όλμου. Η ομάδα αποτελείτο από τον επικεφαλής ομαδάρχη, ο οποίος έφερε συνήθως τον βαθμό του λοχία ή του δεκανέα και εννέα άνδρες, εκ των οποίων ο ένας ήταν βοηθός του ομαδάρχη.

Ο ομαδάρχης ήταν οπλισμένος με υποπολυβόλο ΜΡ-38 και αργότερα ΜΡ-40. Έφερε έξι γεμιστήρες των 32 φυσιγγίων, κιάλια, κόπτη συρματοπλέγματος, πυξίδα και φακό. Ο ομαδάρχης διοικούσε την ομάδα, κατεύθυνε τα πυρά των ανδρών του και ειδικά του ελαφρού πολυβόλου, που αποτελούσε το βασικό της όπλο. Επίσης ήταν υπεύθυνος για την εκπαίδευση και την συντήρηση του οπλισμού των ανδρών του.

 

Η ομάδα χωριζόταν σε δύο ημιομάδες. Η ημιομάδα του πολυβόλου αποτελείτο από τρεις άνδρες, έναν πολυβολητή και δύο βοηθούς. Ο πολυβολητής έφερε επίσης πιστόλι, πτυοσκάπανο και φακό. Το πολυβόλο ήταν τύπου MG 34 ή αργότερα MG 42. Με το πολυβόλο φερόταν τυμπανοειδής γεμιστήρας των 50 φυσιγγίων ή οι αντίστοιχες ταινίες.

Ο πρώτος βοηθός έφερε επίσης πιστόλι, τέσσερις γεμιστήρες ή ταινίες για το πολυβόλο (200 φυσίγγια), ένα κυτίο με 300 επιπλέον φυσίγγια και πτυοσκάπανο και ανταλλακτική κάννη για το πολυβόλο. Ο δεύτερος βοηθός έφερε τυφέκιο, μια ακόμα ανταλλακτική κάννη για το πολυβόλο, πτυοσκάπανο και δύο κυτία έκαστο με 300 φυσίγγια.

Ο πολυβολητής ήταν υπεύθυνος για τον χειρισμό, αλλά και την συντήρηση του πολυβόλου του. Ο πρώτος βοηθός βρισκόταν πάντα στο πλευρό του πολυβολητή εξασφαλίζοντας την τροφοδοσία του όπλου με πυρομαχικά, αλλάζοντας την κάννη σε περιπτώσεις υπερθέρμανσης, αλλά και μικροεπισκευών. Ο δεύτερος βοηθός ήταν ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την τροφοδοσία του πολυβόλου με πυρομαχικά.

Η δεύτερη ημιομάδα, γνωστή ως ημιοάδα τυφεκιοφόρων, υποστήριξης ή ελιγμού, αποτελείτο από έξι άνδρες και διοικείτο από τον βοηθό ομαδάρχη. Κάθε άνδρες έφερε το ατομικό του τυφέκιο και τα ανάλογα πυρομαχικά, πτυοσκάπανο και χειροβομβίδες. Αναλόγως της αποστολής εφοδιάζονταν με καπνογόνες χειροβομβίδες, εκρηκτικά γεμίσματα, επιπλέον πυρομαχικά για τους ίδιους και το πολυβόλο ή και τρίποδα για το όπλο αυτό.

Αποστολή της ημιομάδας τυφεκιοφόρων ήταν, εκμεταλλευόμενη το πυρ του πολυβόλου, να προσεγγίσει τις εχθρικές θέσεις και να καταστρέψει τον αντίπαλο είτε με απευθείας έφοδο, είτε με κυκλωτικό ελιγμό. Ο βοηθός ομαδάρχη λειτουργούσε επίσης ως σύνδεσμος με τον διοικητή της οικείας διμοιρίας και με τις άλλες ομάδες.

Η ομάδα μάχης μπορούσε να αναπτυχθεί σε φάλαγγα κατ’ άνδρα, σε πυκνό σχηματισμό, σε διάταξη ακροβολισμού ή γραμμής και κλιμακωτά δεξιά ή αριστερά. Η φάλαγγα κατ’ άνδρα ήταν κυρίως σχηματισμός προσπέλασης, αλλά και διέλευσης από δύσκολο έδαφος ή κατοικημένη περιοχή. Με το πολυβόλο μπροστά, η ομάδα μπορούσε να αντιμετωπίσει άμεσα εχθρικές αντιστάσεις, ενώ οι τυφεκιοφόροι μπορούσαν να ελέγχουν τα πλευρά της μικρής τους φάλαγγας.

Ο ομαδάρχης βάδιζε πρώτος ακολουθούμενος από την ημιομάδα πολυβόλου με τον πολυβολητή αμέσως πίσω του ώστε, σε περίπτωση ανάγκης, να μπορεί να βάλλει εναντίον κάθε εχθρικής αντίστασης. Ακολουθούσε η ημιομάδα τυφεκιοφόρων με τον βοηθό ομαδάρχη να βαδίζει τελευταίος.

Σε πυκνό σχηματισμό η ομάδα βάδιζε σε τριάδες με την ημιομάδα του πολυβόλου να προηγείται. Ο πολυβολητής βάδιζε δεξιά ή αριστερά, αναλόγως της τακτικής κατάστασης, έχοντας στο πλευρό του πάντα τον ομαδάρχη ο οποίος κατεύθυνε τα πυρά του. Ακολουθούσαν σε δύο τριάδες οι τυφεκιοφόροι, με τον βοηθό ομαδάρχη να βαδίζει αντιδιαμετρικά με τον ομαδάρχη, ως ουραγός.

Ο σχηματισμός αυτός χρησιμοποιείτο για την εκτέλεση εφόδου και προσέδιδε βάθος στην ομάδα και άρα και ισχύ κρούσης. Σε διάταξη ακροβολισμού (γραμμή) η ομάδα μπορούσε να μεταπέσει κατευθείαν από τον σχηματισμό της φάλαγγας κατ’ άνδρα. Ο ομαδάρχης προηγείτο αναγνωρίζοντας το έδαφος.

Πίσω του ακριβώς ακολουθούσε η ημιομάδα του πολυβόλου και τρεις τυφεκιοφόροι κάλυπταν έκαστη πτέρυγα με τον βοηθό ομαδάρχη να καλύπτει το ένα από τα δύο άκρα της παράταξης. Με τον σχηματισμό αυτό η ομάδα μπορούσε να βάλλει κατά του εχθρού με το σύνολο των όπλων της.

Η κλιμάκωση της ομάδας δεξιά ή αριστερά αποτελούσε σχηματισμό κάλυψης του εκάστοτε πλευρού. Η ημιομάδα του πολυβόλου αποτελούσε το ένα πλευρό της διάταξης με την άλλη ημιομάδα να κινείται κλιμακωτά, στην επιλεγμένη κατεύθυνση. Σε αυτόν τον σχηματισμό η ομάδα επίσης μπορούσε να βάλλει με όλα της σχεδόν τα όπλα κατά του αντιπάλου, αναπτυσσόμενη, σε ελάχιστο χρόνο σε γραμμή.

Η μόνη διαφορά από τον κανονικό σχηματισμό γραμμής ήταν ότι το πολυβόλο ήταν ταγμένο σε ένα εκ των δύο πλευρών και όχι στο κέντρο της διάταξης.

Οι σχηματισμοί αυτοί ήταν οι βασικοί αλλά μπορούσαν να μεταβληθούν αναλόγως των τακτικών συνθηκών. Συνήθως οι άνδρες αναπτύσσονταν σε απόσταση 3,5-4 μ. ο ένας από τον άλλο κατά την κίνηση. Κατά την άμυνα η ομάδα αναπτυσσόταν, πάλι βάσει των τακτικών συνθηκών, με την ημιομάδα του πολυβόλου να αποτελεί το στήριγμα της άμυνας και τους τυφεκιοφόρους να την καλύπτουν.

Αρχικά στην ομάδα μάχης δεν διατίθεντο αντιαρματικά όπλα. Κατά περίπτωση πάντως μπορούσαν να διατεθούν αντιαρματικά τυφέκια, ή αργότερα φορητοί αντιαρματικοί εκτοξευτές, κοίλα γεμίσματα και νάρκες.
H γερμανική ομάδα μάχης, καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, μετεξελίχθηκε αναλόγως. To 1943 η ομάδα αποτελείτο πλέον από εννέα άνδρες.

Σε ορισμένες περιπτώσεις της διατέθηκε και δεύτερο πολυβόλο – κυρίως στις ομάδες μάχης των Γρεναδιέρων Πάντσερ – ενώ συγκροτήθηκαν και ομάδες μάχης «εφόδου» με τους άνδρες τους εξοπλισμένες μόνο με υποπολυβόλα και χειροβομβίδες. Επίσης οι τυφεκιοφόροι εφοδιάστηκαν και με τυφέκια εφόδου MP 43 και StG 44. Στις περιπτώσεις αυτές η διάκριση μεταξύ ημιομάδας πολυβόλου και τυφεκιοφόρων καταργήθηκε και η ομάδα, με δύναμη εννέα ανδρών, αποτελείτο από δύο ημιομάδες πυρός (πολυβόλα) και μια ημιομάδα μάχης.

πηγή

RV

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΕΟΡΤΑΣΕΙ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ

28 Οκτωβρίου, και η ελληνική δημοκρατία θα εορτάσει την είσοδο της Ελλάδος στον πόλεμο με την πλευρά των ''συμμάχων'' Στάλιν, Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ. Θα εορτάσει το αίμα που χύθηκε για να την νίκη επί του Φασισμού και του Ναζισμού. Για την επικράτηση του κομμουνισμού και του φιλελευθερισμού.  Γιατί περί αυτού επρόκειτο. Ήταν ένας πόλεμος που έκρινε ποιες αξίες θα επικρατούσαν στον κόσμο. Επικράτησαν οι αξίες των νικητών. 

Αυτό δεν κατάλαβαν ή ακόμη καλύτερα παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν οι διάφοροι επιτήδειοι που παρουσιάζονται ως εθνικόφρονες-αντικαθεστωτικοί και από τη μία και υμνούν την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο υπέρ των Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και από την άλλη υποκριτικά διαμαρτύρονται για την σημερινή κατάσταση. Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι θα επικρατούσαν οι μπολσεβίκοι και οι καπιταλιστές και θα παρέδιδαν έναν κόσμο ενάντια στις αρχές τους; 

Ο σημερινός κόσμος είναι ο κόσμος των νικητών. Είναι ο κόσμος της πολυπολιτισμικότητας, του αντιρατσισμού, του διεθνούς τραπεζίτου, της ισοπέδωσης των εθνικών αξιών.

Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι πολεμήσαμε στο πλευρό του Στάλιν και του Ρούζβελτ για ''εθνικά ιδανικά'';  Δηλαδή πολεμήσαμε ενάντια στους υπερασπιστές των Εθνικών Κρατών και ταχθήκαμε με την πλευρά των διεθνιστών μπολσεβίκων και καπιταλιστών διότι  με αυτούς θα υπερασπίζαμε τα εθνικά ιδεώδη; 

Όχι βέβαια! Αν θέλαμε να τα υπερασπιστούμε η θέση του Έλληνα στρατιώτη έπρεπε να είναι Ανατολικό Μέτωπο. Ναι η Ελλάδα έπρεπε να πολεμήσει. Έπρεπε όμως να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό και κάθε διεθνισμό. Έπρεπε να είχε συμμαχήσει με τις Δυνάμεις που μάχονταν για τη φυλή και την πατρίδα. Έπρεπε πρώτη να ενταχθεί στο  «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» ή Σύμφωνο 1.«Αντικομιντέρν». Μαζί με την Ιαπωνία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Ισπανία. Θέλησαν οι Εθνικοσοσιαλιστές να την εντάξουν. Προσπάθησαν.

Εις μάτην...

Μας δόθηκε η ευκαιρία στον Ισπανικό Εμφύλιο. Να πολεμήσουμε για την Ευρώπη των πατρίδων. Τι και αν ζητούσε ακόμη και ο Παλαμάς να στείλουμε εθελοντικό σώμα ενάντια στην Πασιονάρια; 

Το βρώμικο καθεστώς προτίμησε να λάβει μέρος ενεργά υπέρ των μπολσεβίκων (Ο Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΔΙΝΕ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ). Να παραδίδει πολύτιμο πολεμικό υλικό που έπαιρνε για τον ελληνικό στρατό στα όργανα του Στάλιν στην Ισπανία. Μια πράξη εθνικής προδοσίας για την οποία θα έπρεπε να τυφεκιστούν στα δέκα μέτρα όλοι οι προδότες. Ίσως γι αυτό ακόμη και ο αριβίστας Ζέρβας στο καταστατικό του ΕΔΕΣ ως σκοπό της ιδρύσεως είχε:  

•          Να αποκαλύψουμε κατά σαφή και αναμφισβήτητον τρόπον την προδοσία του τέως Βασιλέως Γεωργίου Β’ και της περί αυτόν σπείρας της αυτοκληθείσης, «Δικτατορία της 4ης Αυγούστου», επιβάλωμεν  εις πάντας τους στυγνούς εγλκηματίας  βαρύτατες κυρώσεις, δημεύοντες άμα τας περιουσίας τόσον αυτών, όσον και των συγγενών των και των μετ’ αυτών συναλλαγέντων οπωσδήποτε κατά την διάρκειαν της επαράτου πενταετίας.

Η Ιταλία του Μουσολίνι πολλάκις προσπάθησε επίσης να πείσει τους εγκληματίες της 4ης Αυγούστου για ειρήνη. Εις μάτην. Η δικτατορία των διεφθαρμένων αρνήθηκε την ανανέωση της 10ετούς Ελληνοϊταλικής συμφωνίας Βενιζέλου - Μουσολίνι το 1938. 

Όχι, το καθεστώς του Γεωργίου Β΄ ήθελε να πεθάνουμε για τους τραπεζίτες. Τι κέρδισε η Ελλάδα από τους ''συμμάχους''; Ποιο το αποτέλεσμα; Νικήσαμε λέγουν οι αφελείς. Νίκησαν οι μπολσεβίκοι και οι καπιταλιστές και το αποτέλεσμα είναι να γίνει η Ελλάδα μια πολυπολιτισμική αποικία χρέους και αν κάτι δεν αλλάξει θα εορτάζει πολύ σύντομα και το ραμαζάνι. Και σύντομα, αν κάτι δεν αλλάξει, θα γιορτάζουν την 28η και νέγροι και πακιστανοί ντυμένοι εύζωνες έξω από τον "ναό της δημοκρατίας".

Ο Μεταξάς έριξε την Ελλάδα στον πόλεμο, υπακούοντας στους Άγγλους και αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες, για τους νεκρούς, για τους ακρωτηριασμένους, τους αγνοούμενους και τις οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες, τις κακουχίες, την πείνα. Το καθεστώς όμως τις συνέπειες αυτές τις επεφύλασσε για τον "λαουτζίκο". Τους δικούς του τους έκρυψε, τους φυγάδευσε, τους προστάτευσε.
 

Εμείς θα συνεχίσουμε να συγκινούμαστε από τους στίχους του Έζρα Πάουντ, σε ένα ποίημα (Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ) που έγραψε για τον Α΄Ππ γιατί είχε αντιληφθεί ότι ήταν ένας άδικος πόλεμος.   

Μερικοί έπεσαν, pro patria,

                        non «dulce» non «et decor»…

βούτηξαν ως τα μάτια μέσα στην κόλαση

πιστεύοντας στα ψέμματα των γέρων, ύστερα δυσπιστώντας

επέστρεψαν στην πατρίδα, επέστρεψαν σ’ ένα ψέμμα,

επέστρεψαν σε αμέτρητες απάτες,

επέστρεψαν σε παλιά ψέμματα και νέους εξευτελισμούς∙

τοκογλυφία πωρωμένη και πανάρχαια

και στις δημόσιες θέσεις συκοφάντες.

Τόλμη όσο ποτέ άλλοτε, σπατάλη όσο ποτέ άλλοτε.

Νέο αίμα κι ευγενικό αίμα,

ρόδινα μάγουλα, κι ωραία σώματα∙

σθένος όσο ποτέ άλλοτε

ειλικρίνεια όσο ποτέ άλλοτε,

απογοητεύσεις ανείπωτες στο παρελθόν,

υστερίες, εξομολογήσεις χαρακωμάτων,

καγχασμός μέσα από νεκρές κοιλιές.

Πέθαναν μυριάδες,

Κι ανάμεσά τους, οι καλύτεροι,

Για μια φαφούτα γριά σκύλα

Για ένα μπαλωμένο πολιτισμό

Ristorante Verona

1. Το «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» ή Σύμφωνο «Αντικομιντέρν», υπογράφηκε αρχικά μεταξύ Γερμανίας και Ιαπωνίας το 1936. Στόχος του ήταν η αμοιβαία ανταλλαγή πληροφοριών, αναφορικά με τη δράση της Τρίτης Διεθνούς μεταξύ των συμβαλλόμενων μερών. Η αμοιβαία αυτή ανταλλαγή πληροφοριών στηριζόταν στη βάση της διαπίστωσης ότι η ανοχή στις επεμβάσεις της Τρίτης Διεθνούς στα εσωτερικά των Εθνών αποτελεί απειλή, όχι μόνο για την εσωτερική κοινωνική ευημερία και ειρήνη, αλλά πολύ περισσότερο για τη γενικότερη παγκόσμια ειρήνη. Στο σύμφωνο υπήρχε η πρόβλεψη, στο δεύτερο άρθρο του, για την πρόσκληση και άλλων κρατών που ασπάζονταν την παραπάνω ανάλυση με τους «υποβόσκοντες κινδύνους». Έτσι, η Ιταλία υπέγραψε και αυτή το «Αντι-Διεθνιστικό Σύμφωνο» στις 6 Νοεμβρίου του 1937 στη Ρώμη. Στις 24 του Φλεβάρη του 1939 μπήκε στο σύμφωνο και η Ουγγαρία. Στις 27 Μαρτίου του 1939 ακολούθησε η είσοδος της Ισπανίας στο σύμφωνο. Στα 1939-1940 το σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς μεταβλήθηκε σε ανοιχτή στρατιωτική συμμαχία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Στις 25 του Νοέμβρη του 1941 η ισχύς του συμφώνου παρατάθηκε για άλλα πέντε χρόνια και συνάμα διευρύνθηκε με τη συμμετοχή και άλλων κρατών. Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων δυνάμεων του αντιφασιστικού συνασπισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε στη διάλυση του συμφώνου κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΠΟΡΙΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕ ΤΗΝ 28ην ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Του Παν. Μαρίνη

Συμφωνούνε Δεξιοί, Κεντρώοι και Αριστεροί, από το 1940 έως της σήμερον, ότι ΝΑΙ, το ορθόν και σώφρον ήτο να πολεμήσωμε στο πλευρόν του εικονιζομένου εδώ, σ αυτήν την αφίσσα, Μεγάλου Συμμάχου μας [έτσι τον λέγαμε τότε] Στάλιν.

Ένα ιστορικόν ενσταντανέ: Όταν έφθασε στην Ελλάδα η Κυβέρνησις του Καΐρου, διόρισε στρατιωτικόν διοικητήν Αθηνών τον στρατηγόν Παυσανίαν Κατσώτα. Η πρώτη πράξις του στρατηγού Κατσώτα ήτο να συλλάβη έναν κακομοίρη που μέσα σε ένα καφενείον είχε σχίσει μίαν αφίσσα, σαν αυτήν εδώ, εικονίζουσαν τον Στάλιν!

[...]

Ο πόλεμος του 1940 αιφνιδίασε τους εθνικόφρονας! Η Ελλάς ευρέθη να πολεμά στο πλευρόν του επαράτου κομμουνισμού, σύμμαχος των Μπολσεβίκων και συγχρόνως του κοσμοπολιτικού αντεθνικού καπιταλισμού του Ρούσβελτ, τουτέστιν των δύο πλευρών του ιδίου κίβδηλου νομίσματος! 

Η ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΙΑ αυτή δεν μπόρεσε να επεξεργασθή, να χωνευθή, να ενταχθή στο νοητικόν πλαίσιον της ελληνικής Δεξιάς! Εφευρέθησαν θλιβερές και αστείες δικαιολογίες, όπως «πολεμήσαμε τον κατακτητή»! 

Πώς συνέβη και στην Ιταλία τα πράγματα συνέβησαν αντιθέτως; Ο κατακτητής Αϊνζεχάουερ εκηρύχθη "απελευθερωτής" και ενώ εδώ κατεδικάζοντο εις θάνατον οι δοσίλογοι, εις την Ιταλίαν αναζητούν δοσιλόγους, ως ο Σάντρο Περτίνι ή ο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, να τους κάνουν Προέδρους της Δημοκρατίας! Διατί και εδώ ο Μουσσολίνι να μην ήτο ο απελευθερωτής της Ελλάδος από την Αγγλοκρατίαν και τον Αγγλόδουλον βασιλέα;;; 

Εδώ ο Στάλιν και "απηλευθέρωσε" την Ρουμανίαν, Βουλγαρίαν, Ουγγαρίαν κ.λπ. από τον κακόν εαυτόν τους!! Σκέψου το φίλτατέ μου βουλευτή που σε άκουσα στην τηλεόραση να λές «πολεμήσαμε τον κατακτητή και καλά κάναμε»! Δηλαδή αν δεν είχε θιγεί η ουδετερότης τής Ελλάδος θα έλεγε σήμερα η εθνικόφρων Δεξιά ότι το Καλόν ήσαν οι ντεφένσορες του εθνικού κράτους Χίτλερ και Μουσσολίνι και το σατανικόν Κακόν οι Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν;; 

Ας χαμογελάσωμε πικρά μέσα στην ποντικοπαγίδα που μας έκλεισαν κάποιοι πιό έξυπνοι από εμάς!

RV

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ

Του Παν. Μαρίνη

Εξαιρετική η συνοπτική ανάλυσις της Μεταπολεμικής στάσεως των Άγγλων έναντι της Ελλάδος που επιχειρεί ο Δημήτριος Βεζανής εις το πονημάτιόν του «Εμείς και οι Άγγλοι», Μάρτιος 1947, εκ της οποίας αποσπώμεν:

[Ο Δημήτριος Βεζανής (1904-1968), από τις σπουδαιότερες πνευματικές προσωπικότητες της Ελλάδος του 20ου αιώνος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, ήτο υφηγητής στην έδραν της Γενικής Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού δικαίου στην 

Πάντειον, όπου και εδίδαξε έως τον θάνατόν του το 1968.] 

[Κατά την «Απελευθέρωσιν» τον Σεπτέμβριον 1944] Ενώ δε τότε η Αγγλική Διοίκησις εγνώριζε άριστα τί ήτο το ΕΑΜ και τί επεδίωκε εις βάρος των Ελλήνων, απεβίβασε εδώ ασήµαντα τον αριθμόν στρατεύματα ενώ ασφαλώς θα ηδύνατο διά της διαθέσεως περισσοτέρων και την φοβεράν σφαγήν του Δεκεμβρίου να προλάβη και το έδαφος να εκκαθαρίση αλλά και να οργανώση Ελληνικόν Στρατόν ο οποίος θα ανεκούφιζε τας συµμαχικάς δυνάµεις. Λόγω ακριβώς του κωµικού αριθμού των αποβιβασθέντων και της κωµικής Κυβερνήσεως Παπανδρέου ωδηγήθημεν εις την σφαγήν του Δεκεµβρίου.

Αν απεβιβάζοντο σημαντικώτεραι δυνάµεις και κατελάµβανον εγκαίρως τους στρατιωτικούς κόµβους ουδέν κίνηµα θα εξερρηγνύετο ή θα κατεπνίγετο εν τῇ γενέσει του χωρίς ελληνικήν αφαίµαξιν. Η τακτική της τότε Ελληνικής Κυβερνήσεως παρά τας σηµερινάς φωνασκίας των Κοµμουνιστών εβοήθησε ουσιαστικώτατα και προήγαγε την έκρηξιν του κινήµατος. Εάν δε οι Κοµμουνισταί τότε αντί να κηρύξουν επανάστασιν είχον δεχθεί τας παραχωρήσεις του Παπανδρέου δι' ὧν ολόκληρος ο Διοικητικός και Στρατιωτικός µηχανισμός της Χώρας είχε παραδοθεί εις χείρας των, θα είχον επιτύχει την νίκην. Ευτυχώς δι' ηµάς η πλεονεξία και η υπεροψία τούς εµώραναν και τους ωδήγησαν εις την ήτταν. […]

Διά πάντα ταύτα πταίει δυστυχώς οφείλομεν να το ομολογήσωμεν και αυτός ο κ. Τσώρτσιλ ο οποίος και τον αδύναµον και αλλοπρόσαλλον Παπανδρέου επέβαλεν και τους δεξιούς τελείως παρεγνώρισε και δεν έλαβε εν καιρῷ τ' αναγκαία µέτρα.

Αλλ' ο τρόπος της καταπνίξεως του κινήματος και η εν συνεχείᾳ µεταχείρισις των κινηµατιών βάσει της αισχράς δήθεν συµφωνίας της Βάρκιζας, ἣν επέβαλεν η Βρετανική Κυβέρνησις του κ. Τσώρτσιλ αποτελούν αψευδή τεκµήρια της ολίγης γνώσεως του ελληνικού λαού και τού χαρακτήρος του ἣν έχουν οι Βρετανοί. Ενώ οι στασιασταί πανικόβλητοι διελύοντο υπό τας αράς του λαού εις όλην την Ελλάδα, η Βρετανική Στρατιωτική Διοίκησις εσταµάτησε τα στρατεύματά της εις την Λεβάδειαν και εδέχθη  (ὦ ! του αίσχους και της κοροϊδίας) να υπογράψη ανακωχήν με τους σφαγείς. Και αυτά µεν αφορούν τους Βρετανούς. Αλλά περαιτέρω ούτοι επέβαλον εις το Ελληνικόν Κράτος να υπογράψη (άκουσον) συµφωνίαν µε κοινούς σφαγείς και δολοφόνους. Επέβαλον αµνηστίαν εκτεινοµένην και εις εγκλήµατα κοινού δικαίου (τα απαραίτητα διά την επιτυχίαν της στάσεως) αλλά και περαιτέρω απηγόρευσαν εις τας εκάστοτε ελληνικάς Κυβερνήσεις να εκτελέσουν τας ποινάς κοινών δολοφόνων (εκείνων που διέπραξαν εγκλήµατα κοινού δικαίου µη απαραίτητα διά την επιτυχίαν της στάσεως).

Αυτά τα αίσχη έγιναν πρωθυπουργούντος του κ. Τσώρτσιλ. […] Αλλά αν η ελληνική ψυχή και συνείδησις η τόσον τιµώσα τον κ. Τσώρτσιλ φρονεί ότι υπέπεσεν εις σοβαρώτατα λάθη εν τῇ πολιτικῇ την οποίαν εχάραξε έναντι της χώρας µας, τί να είπωµεν διά τα λάθη τα οποία διεπράχθησαν αφ᾽ότου η Κυβέρνησις των Εργατικών ανέλαβε την αρχήν;

Όταν η Κυβέρνησις των Εργατικών διεδέχθη τον κ. Τσώρτσιλ εις την Αρχήν εφρόντισε αµέσως να εγκαταστήση µίαν σκοτεινήν νοεμβριανήν νύκτα εις την αρχήν τον κ. Σοφούλην εν πλήρει επιγνώσει ότι τούτο αντέκειτο εις την σαφή, την εκπεφρασµένην θέλησιν του ελληνικού λαού, µε µόνον τον σκοπόν να δυνηθή ούτος να στρεβλώση και να µεταβάλη την θέλησιν του λαού µέχρι των εκλογών. Συγχρόνως τον εβίασαν και ηνέχθησαν να ψηφίση τον περίφηµον περί αποσυµφορήσεως νόµμον δι᾽οὗ απεδίδετο η ελευθερία εις εκείνους τους οποίους δεν επροστάτευεν η συνθήκη της Βάρκιζας και οι οποίοι εν συνεχείᾳ ήρχισαν τον κατά της Ελλάδος ανταρτοπόλεµον.

Ταυτοχρόνως διά «διπλωματικής οδού» απηγόρευσαν την εκτέλεσιν των νοµίµως εκ δεδοµένων και αµετακλήτων καταστασών αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Ούτως ουδεμία κύρωσις επεβλήθη διά το κίνημα του Δεκεµβρίου και ήνοιξεν ο δρόμος διά την προπαρασκευήν και άλλου κινήµατος.

Εκείνο το οποίον επίσης κατώρθωσε η Αγγλική πολιτική ήτο να µην εκκαθαρισθούν  αι Δηµόσιαι υπηρεσίαι, τα σώματα ασφαλείας και ο Στρατός, ώστε οιαδήποτε προσπάθεια του κράτους να προσκρούη εις την αντίδρασιν των εαµιζόντων και τον εαμοφίλων.

Η προς την Ελλάδα παρασχεθείσα οικονοµική βοήθεια υπήρξε γελοία. Μερικαί κονσέρβαι, ολίγα ενδύµατα και βοήθεια καθαρώς νομισματική. Ηµείς είχομεν την αξίωσιν να είχωµεν βοήθειαν παραγωγικήν και όχι δάνεια καταναλωτικά. Θα έπρεπε οι Σύµμαχοι να αναλάβουν αμέσως ως είχον υποχρέωσιν και διεκήρυσσον προ της απελευθερώσεως 1) Να επισκευάσουν αµέσως το σιδηροδρομικόν δίκτυον της Χώρας 2) να επισκευάσουν αμέσως τας γεφύρας και τας οδούς 3) να κατασκευάσουν αμέσως τας προϋποθέσεις της προόδου µας, τα µεγάλα υδροηλεκτρικά και αρδευτικά έργα τα οποία χρειάζεται ο τόπος. Και εδώ όμως επρωτοστάτησεν πνεύμα στενόκαρδον και αποικιακόν. […]

[Όταν οι κοµμουνισταί το 1946] εξαπέλυσαν τον ακήρυκτον και φοβερόν πόλεμον εναντίον μας, οι Άγγλοι μάς έδεσαν αρχικώς τα χέρια και μόνον με το σταγονόμετρον μάς εχορήγουν τα απαραίτητα διά την άμυνάν μας µέσα. Μάς απηγόρευσαν µέχρι πρό τινος [Ο Δ. Βεζανής γράφει τον Μάρτιον 1947] να προσφύγωμεν εις τον περίφημον ΟΗΕ διά να μην τούς χαλάσωµεν τας σχέσεις με την Ρωσσίαν. Τέλος, όπερ και σπουδαιότερον, µε τας διαφόρους εδώ αποστολάς των δεν άφηναν την Κυβέρνησιν να λάβη τα μέτρα που έπρεπε, αφού μέχρι προ ολίγου δεν επέτρεπαν την συµμετοχήν του Στρατού εις την καταστολήν της ανταρσίας.

Η οικτρά αυτή κατάστασις η οποία εξακολουθεί κατά μέγα µέρος υφισταµμένη οφείλεται όµως και εις την εσωτερικήν αδυναµίαν της Κυβερνήσεως η οποία ανεδείχθη κατά τας εκλογάς της 31ης Μαρτίου [Κυβέρνησις Π. Τσαλδάρη, Λαϊκού κόµματος]. Δεν ισχυριζόμεθα ότι ο δρόµος της Κυβερνήσεως ήτο εστρωµένος με άνθη. Ούτε φρονούμεν ότι εσηµείωσεν μόνον αποτυχίας.  Γεγονός όμως παραμένει ότι εν τῷ συνόλῳ της απηρτίζετο από πρόσωπα στερούμενα του απαραιτήτου διά τας περιστάσεις σθένους και της αναγκαίας βουλητικότητος. Αντί να εννοήση ότι απέναντι της διψώσης διά δύναµιν, αποφασιστικότητα και δικαιοσύνην µάζης του ελληνικού λαού η οποία την εψήφισε είχε υποχρεώσεις ἃς δεν ηδύνατο να αγνοήση, κατέστη θεραπαινίς των αγγλικών βλέψεων και επιθυμιών. Η µικροτέρα επιθυµία διατυπουµένη από τον µικρότερον και ασηµότερον Άγγλον απετέλει νόμον διά τους κεχηναίους της Κυβερνήσεως του Λαϊκού κόµματος.

Και ούτως η Κυβέρνησις αντί να στηρίζεται και να αντλή την δύναµίν της από την συνεχή επαφήν προς τον λαόν κατήντησε θεραπαινίς των Άγγλων. Η περίοδος αυτή της αναγκαστικής αγγλικής επικυριαρχίας εν συνδυασμῷ με την αχαρακτήριστην αγγλικήν στάσιν έναντι τού Ελληνισµού εχρειάζετο άνδρες ικανούς παρ᾽όλας τας δυσχερείας να τηρούν την λαϊκήν εντολήν και προθύµους να παραιτηθούν χάριν αυτής και να θυσιασθούν εν ανάγκῃ. Θα εχρειάζετο ακόµη να υπάρχουν  άνδρες ικανοί να λακτίσουν εις τα οπίσθια τους Άγγλους εφ᾽όσον ούτοι θα ανεμιγνύοντο υπέρ το δέον εις τα εσωτερικά µας και θα παρηµπόδιζον την λήψιν των αναγκαίων προς σωτηρίαν της Ελλάδος μέτρων. Αντ᾽αυτών κατέχουν την εξουσίαν άτομα προσκεκολληµένα ως όστρακα εις την αρχήν και έχοντα µέσην κεκαμένην από τας υποκλίσεις και την ξενοδουλείαν.

Τέλος το κυριώτερον ζήτημα των Εθνικών μας διεκδικήσεων. Εάν οι Άγγλοι είχον πραγµατικώς φιλότιµμον θα ώφειλον αμέσως και άνευ της μικροτέρας χρονοτριβής να αποδώσουν εις την Ελλάδα προτού αύτη την ζητήση την Ελληνικωτάτην μεγαλόνησον της Κύπρου. Ώφειλον αμέσως να καταλάβουν µε Ελληνοσυµμαχικάς δυνάμεις την Ελληνικωτάτην Βόρειον Ήπειρον μέχρι του Σκούμπι. Αντ᾽αυτού αναγνωρίζουν την Κυβέρνησιν του αιµοσταγούς Ληστάρχου Εμβέρ Χότζα και κηρύσσουν την Αλβανίαν σύµμαχον Χώραν αποκλείοντες εµμέσως την ικανοποίησιν των ελληνικών διεκδικήσεων και τούτο ενώ η Ρωσσία ανέτρεψεν τον χάρτην της Ευρώπης και προσήρτησε ουσιαστικώς όλας τας υπ' αυτής κατεχομένας περιοχάς. Ώφειλον να καταλάβουν στρατιωτικώς τας επιµάχους περιοχάς της Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας διά να τάς αποδώσουν εν καιρῷ εις την Ελλάδα. Αντ' αυτού αναγνωρίζουν τας ψευδοκυβερνήσεις του Βελιγραδίου και της Σόφιας και ανέχονται να διατυπώνουν οι ηττηµένοι και προδώσαντες τον Συµμαχικόν αγώνα αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδος.

Ώφειλον… εάν βεβαίως ήθελον να μάς υποστηρίξουν.

Η παρά του Συµβουλίου των τεσσάρων εν Ν. Υόρκῃ ομοφώνως ληφθείσα απόφασις περί του αμεταβλήτου των συνόρων Ελλάδος-Βουλγαρίας ως και η αναγνώρισις της αιµοσταγούς Αλβανίας ως συµμάχου Χώρας προδικάζουσα την απόρριψιν των ελληνικών διεκδικήσεων επί της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί την τραγικήν κατάληξιν της πολιτικής του συμβιβασµμού αλλά και τρανήν απόδειξιν ότι ουδεµμία φιλία, ουδέν αίσθηµα και ουδεμία ηθική υποχρέωσις ισχύουν εις την πολιτικήν, αλλά µόνον το συµφέρον. […]

Δυνάμεθα να τους είπωµεν παρρησίᾳ: με την άτιµον πολιτικήν των απεξενώθησαν κάθε συµπαθείας του Ελληνικού Λαού. Μάς εχρησιµοποίησαν σαν λεµόνι το οποίον απέρριψαν αφού το έστιψαν καλά. Έλληνες ! Μην  λησµονείτε την αχαρακτήριστον στάσιν των!

Διατί όµως όλη αυτή η δυστυχία θα ερωτήση ο καλός και αγαθός Έλλην πολίτης. Διατί η Ελλάς η οποία τόσα προσέφερε ποτίζεται σήμερον όξος και χολήν;

Μία µόνον ερµηνεία αληθεύει επιβεβαιουµένη από την εξέλιξιν των γεγονότων µέχρι σήµερον, η ερμηνεία ότι οι Σύµμαχοι µάς επώλησαν αντί πινακίου φακής διά να εξευµενίσουν την Ρωσσίαν. Ο συλλογισµός των υπήρξεν απλούς. Υποστήριξις του ΕΑΜ, συµμάχου των Σλαύων - παρεµπόδισις της δηµιουργίας μιάς άκρως Εθνικόφρονος Ελλάδος - απεµπόλησις των εθνικών µας διεκδικήσεων. Με μίαν λέξιν οι Σύµμαχοι ενδιαφέρονται διά την Ελλάδα ως γεωγραφικόν χώρον και όχι διά την τύχην του ελληνικού λαού. […]

Την νοοτροπίαν αυτήν απεικονίζει τελευταίον άρθρον των «Τάϊμς» εις το οποίον σαφώς και αναιδέστατα λέγεται ότι η Αγγλική επιρροή εν Ελλάδι θα ασκηθή προς την κατεύθυνσιν της ενότητος και του κατευνασµού. Εν συνεχείᾳ δε προτείνεται ο σχηµατισµμός κυβερνήσεως συνασπισµού παρά την θέλησιν του λαού µε συµμετοχήν των αριστερών και των Κοµμουνιστών.

Όχι ηλίθιε και άτιμε και παλιάνθρωπε τών Τάϊµς, οι Έλληνες δεν είναι τόσον ηλίθιοι ώστε να χάψουν αυτάς τας ατιµίας. Όταν οι Κοµμουνισταί ομιλούν περί ενότητος ζητούν να επικρατήσουν διά της σφαγής και της τροµοκρατίας. […] Η ρωσσική πολιτική σταθερώς αποβλέπει εις την διαγραφήν της Ελλάδος ως πολιτικής οντότητος από του χάρτου της γης.

Οι Αγγλοαµερικανοί δεν ανεγνώρισαν τας θυσίας μας. Η πολιτεία των απέναντί μας υπήρξεν αγνώμων και αισχρά. […]

Το συμπέρασµμα είναι ότι μάς εχρησιμοποίησαν κατά τον αισχρότερον τρόπον και μάς απέρριψαν όταν δεν ηδυνάµεθα κατά την γνώµην των να τους προσφέρωμεν τίποτε πλέον. Αυτό αποτελεί πολύτιµον δίδαγμα διά το μέλλον. Εφ' εξής μακράν από αισθηµατισµούς και φιλίας στηριζοµένας εις αισθήµατα. Η φιλία µας θα στηρίζεται επί του βάθρου των αµοιβαίων συµφερόντων. Οι ξένοι απεδείχθησαν άπιστοι, συµφεροντολόγοι και μικροί. Από την στάσιν αυτήν αποδεικνύεται πόσον δίκαιον είχε και πόσον καλά τους εγνώριζε ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ο οποίος εζήτει ουσιαστικάς εγγυήσεις διά την έξοδον της Ελλάδος εκ της ουδετερότητος το 1916 και πόσον τυχοδιωκτική υπήρξεν η πολιτική του Ελ. Βενιζέλου…

Εκείνο το οποίον εφ' εξής χρειαζόμεθα είναι πολιτική σαφής και ρεαλιστική µακράν από ευπιστίαν εις πλούσια λόγια και υποσχέσεις.

Εκείνο το οποίον ηµείς οι Έλληνες δεν θα λησµονήσωμεν και δεν θα χωνεύσωµεν ποτέ είναι ότι η ηττηµένη Βουλγαρία εξέρχεται μεγαλυτέρα από τον Πόλεμον (αφού προσήρτησε την Δοµβρουτσάν) ενώ εις την Ελλάδα την κατεστραµμένην και την δεδῃωμένην δεν δίδεται τίποτε.

Και διερωτώμεθα: Εις τί ωφέλησε ο πόλεµος και η «αντίστασις» αφού κατέληξε εις αυτήν την οικτρότητα; Πώς είναι δυνατόν να σταθούν ως τίμιοι άνθρωποι και να αντιµετωπίσουν τον Θεόν αυτοί οι οποίοι κατά τον πόλεμον και την Κατοχήν μάς έστελναν τας συμβουλάς και τας υποσχέσεις: «Έλληνες καταστρέψατε τα πάντα, µη φεισθήτε ουδενός. Εµείς θα τα ξαναφτειάξουμε και θα δηµιουργήσωμε μίαν µεγάλην και ευτυχισμένην Ελλάδα.» Ιδιαιτέρως ημάς μάς πληγώνει το γεγονός ότι ούτε ο Τσώρτσιλ ύψωσε την φωνήν του διά να διαµαρτυρηθή κατά της ατιµίας και εφάνη ούτω επιδοκιµάζων αυτήν. Με την στάσιν των αυτήν θέλουν καλά και σώνει να μάς αποδείξουν ότι η «αντίστασις» υπήρξεν μία τεραστία ηλιθιότης και ο πόλεµος μία ρωµαντική περιπέτεια. Εάν είχωµεν να κάνωµεν με Γερµανούς είµεθα βέβαιοι ότι θα ήσαν περισσότερον ιππόται και περισσότερον άνδρες. Τώρα δεν μπορούμεν να κάνωµεν τίποτε εις τους Συµμάχους μας, Μπορούμε όμως κάτι να κάνωµεν που βγαίνει από την ψυχήν του Λαού μας και να τους φωνάξουμε κατάµουτρα:

«Φτοῦ σας ἀπατεῶνες». 🞖

RV