ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 14ην ΙΟΥΛΙΟΥ

Του Παν. Μαρίνη

14η Ιουλίου, η εθνική εορτή της Γαλλίας όπου εορτάζεται λαμπρά η ένδοξος «Γαλλική Επανάστασις» με παρελάσεις και δεξιώσεις! Συμμετέχοντες στην εορτήν αφιερώνομε ένα ενσταντανέ από τα ηρωϊκά κατορθώματα της Επαναστατικής Γαλλίας:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ BÉDOIN

---------

Η Bédoin (département de Vaucluse en région Provence-Alpes-Côte d'Azur) είναι μία κωμόπολις της Προβηγκίας, 2.000 κατοίκων το 1794, 3.000 σήμερον.

Εκεί, την νύκτα της 1-2ας Μαΐου 1794 κάποιοι ξερίζωσαν το "Δένδρον της Ελευθερίας". Εις κάθε κοινότητα εφυτεύετο εις κεντρικόν σημείον ένα δένδρον που αντiπροσώπευε το καθεστώς και με τρόπον μαγικόν ως λέγουν αφ' ενός ήτο το εμψυχωμένον άγαλμα του καθεστώτος και αφ' ετέρου μετέφερε εις αυτό προς ενδυνάμωσίν του την ενέργειαν της κοινότητος. Η Επανάστασις λατρεύεται ως ο θρίαμβος του Διαφωτισμού όμως είναι επίσης παραγεμισμένη από πλήθος μαγικών συμβόλων, πράξεων, τελετουργιών και επικλήσεων περιέργων δυνάμεων! 

Αμέσως κατέφθασε εκεί ως εκπρόσωπος του καθεστώτος ο Étienne Christophe Maignet, επιφανής Ιακωβίνος, συνοδευόμενος από το 4ον τάγμα εθελοντών του Ardèche (4e bataillon de l'Ardèche = département νοτίως της Λυών) δυνάμεως 750 ανδρών. 

Εξεδόθη ένταλμα συλλήψεως εναντίον της πόλεως καθεαυτής, εναντίον του τόπου δηλαδή! Τούτο έλεγε μεταξύ άλλων: «que le pays qui a osé renverser le siège auguste de la Liberté est un pays ennemi que le fer et la flamme doivent détruire»! Ο Étienne Christophe Maignet κατεδίκασε την πόλιν ως «l'infâme» και ώρισε να καή, να εξαφανισθή, να ισοπεδωθή και εκεί να υψωθή ένα μνημείον που αιωνίως θα διαλαλεί την ατιμίαν της! 

Συνελήφθησαν επίσης πολλά άτομα που ήσαν οι προσωπικότητες της κωμοπόλεως, όλοι οι ιερείς, οι ευγενείς, ιατροί, δικηγόροι, επαγγελματίες.

Εν τω μεταξύ έφθασε το Επαναστατικόν δικαστήριον με μίαν λαιμητόμον και τρεις δημίους! Εξήντα τρία άτομα κατεδικάσθησαν εις θάνατον και εξ αυτών 35 εκαρατομήθησαν και 28 ετυφεκίσθησαν! Αυτοί δεν επετράπη να ταφούν κανονικώς αλλά τους έρριψαν όλους ομού εις έναν κοινόν λάκκον ως μία επιπλέον τιμωρία! 

Εξήντα πέντε άτομα κατεδικάσθησαν εις ποινάς φυλακίσεως και ωρισμένοι άλλοι εις άλλας ποινάς! 

Εδόθη προθεσμία 48 ωρών στους κατοίκους να φύγουν από την πόλιν και την 4ην Ιουνίου 1794 έλαβε χώραν η τελετουργία της καύσεως της πόλεως! 

Αρχικώς οι στρατιώτες εκρήμνισαν τον καθεδρικόν ναόν και κατόπιν εφρόντισαν να καή κάθε οίκημα της πόλεως! Επυρπολήθησαν συνολικώς πεντακόσιες ιδιωτικές οικίες, οκτώ εκκλησίες και όλα τα δημόσια κτήρια!

Όταν εγένετο η Παλινόρθωσις στην Γαλλίαν ο Étienne Christophe Maignet δεν κατεδικάσθη, ούτε διά το μέγα τούτο κακούργημα, ούτε διά τις άλλες εγκληματικές πράξεις του! Κακώς νοουμένη επιείκεια!

RV

Νίκος Καζαντζάκης: «Οι μπολσεβίκοι έχουν δίκιο»

Μέρος β

Γράφει ο Théo

Ως προανεφέρθη, τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός “εθνικός χώρος” γίνεται μάρτυρας ενός πρωτοφανούς φαινομένου, μιας αδιανόητης, τραγελαφικής καταστάσεως, η οποία πραγματικά συνιστά αφορμή για πολύτομη διατριβή.

Γλίσχρες, κίβδηλες υπάρξεις του ακροδεξιού “χώρου” που αυτοαποκαλούνται  “εθνικιστές ” πασχίζουν να επιβάλουν ως ιδεολογικούς καθοδηγητές του “ελληνικού εθνικισμού” διάφορες παρακμιακές φιγούρες της σάπιας νεοελληνικής ψευτοδιανόησης.

Τα άτομα αυτά δεν ορρωδούν προ ουδενός· δεν διστάζουν να “ξεπλύνουν” και να συμπεριλάβουν στον οικτρό, ετερόκλητο κυκεώνα που ονομάζουν “ελληνικό εθνικισμό,” ακόμη και σεσημασμένους μπολσεβίκους, θιασώτες του κομμουνισμού και του ιουδαϊσμού, σαν τον Νίκο Καζαντζάκη.

Μπολσεβίκοι και “εθνικιστές” πλασάρουν στο κοινό τους τα ίδια σκουπίδια!

Ισχυρίζονται ότι ο Καζαντζάκης , καίπερ “θαυμαστής” του Λένιν και των μπολσεβίκων –όπως παραδέχονται κι οι ίδιοι ελαφρά τη καρδία –, δεν υπήρξε… ποτέ κομμουνιστής, καθώς, όντας άνθρωπος του “πνεύματος ” και της διανόησης δεν μπορούσε να “περιοριστεί” σε μία μόνο πολιτική ιδεολογία.  Εν άλλοις λόγοις, μαζί με τα ιταμά ψεύδη, αναμασώνται και οι γνωστές, φθηνές, αριστερίστικες δικαιολογίες και υπεκφυγές περί “απελευθερωμένων” διανοούμενων και καλλιτεχνών που, έχοντας κατά κάποιον τρόπο το ακαταλόγιστο, δύνανται “δυσί κυρίοις δουλεύειν! ”

Ένα είναι βέβαιο· ότι, στην άπελπι προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τα χθαμαλά αυτά άτομα του “χώρου” υποτιμούν πρωτίστως την δική τους -ούτως ή άλλως υποτυπώδη- νοημοσύνη και κατόπιν την νοημοσύνη και αντίληψη των υπολοίπων.

Ως απάντηση στην αγύρτικη παραπληροφόρηση της ακροδεξιάς, πρόκειται να εκθέσουμε μερικά εν πολλοίς άγνωστα γραπτά του ιδίου του Καζαντζάκη, τα οποία όχι μόνο καταρρίπτουν το γελοίο και σαθρό αφήγημα περί “αντικομμουνισμού,”  αλλά επίσης αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο ίδιος υπήρξε πράγματι στρατευμένος μπολσεβίκος, και μάλιστα  σε αγαστή κοινωνία με τον σκληρό πυρήνα του διεθνούς κομμουνισμού.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι ειλημμένα από επιστολές του Νίκου Καζαντζάκη προς την Έλλη Λαμπρίδη και εμπεριέχονται στο βιβλίο “Νίκος Καζαντζάκης - Αλληλογραφία με τη Μουντίτα, 1927-1957,” σελ. 195-234 (η έμφαση δική μας).

 

25 Οκτωβρίου 1927, Οδησσός

“Λίγη ώρα στην Οδησο και βιαστικά στο τραίνο για Μόσχα. Ξανάδα βίαια όλες τις αγαπητές εβραίικες μορφές —μάτια μάβρα, μύτες γρυπές, χείλια χοντρά— νιόθω μια αλόκοτη συγκίνηση πατώντας το χώμα της Ρουσίας, όταν απο μακριά είδα τη ροζ, φωτεινή γραμη της Ρουσίας, η καρδιάμου σκίρτησε, σα να γύριζα στην πατρίδα. Υποβολή κτλ. μα τί σημαίνει; Η καρδιάμου σκίρτησε. Τόρα Σου γράφω απο το βαγόνι όπου με πάει στη Μόσχα. Νύχτα πια, η μέρα είταν ωραιότατη, ήλιος, δροσιά αλαφρα και άβριο ανυπομονώ να φέξει η μέρα και να δω πάλι τα κατάμαβρα χώματα της Ουκρανίας. Αχ! νάμαστε μαζί! Θέμου ποτέ δε θα κάμουμε άραγε το ιερό τούτο προσκύνημα σ’ Μόσχα μαζί; Γιατί έχω το προαίστημα πως θα την ξαναδω για τρίτη και στερνή βολα. Θάμαι στη Μόσχα την Πέμτη και αμέσως θα Σου στείλω το τόσο καθυστερημένο τούτο γράμα. Η ράτσα η ρούσικη μούκαμε πάλι καταπληχτική εντύποση: άγρια, πρωτόγονη, brutale, οι άντρες όλο σκοτάδι, οι γυναίκες όλο λαγόνια. Πώς περπατούν, σα γελάδες, βαριά και μουντά και πλήθος μαζί, κοπάδια και πάνε. Τι διαφορά με τα λιγνά ανεμώλια χωρίς φως και σκοτάδι, τους Έληνες! Αχ! νάμουν γενημένος ρούσος! Αχ! νάμουν απο τις ράτσες που έρχουνται και όχι απο τις βαριοφορτομένες, décadentes [παρηκμασμένες], vieilles cocottes [γερασμένες πόρνες], τις ελληνολατινικες! Μα τόρα πια είναι πολύ αργα και άλη ζωη δεν υπάρχει. Raté. Αχ! νάμουν ρούσος θάκανα μεγάλα πράματα, θα γινόμουν αρχηγός σε αρίφνητά κοπάδια. Τόρα έχω τεράστιες ρίζες — στον αέρα Κτλ. κτλ. Σου γράφω στο βαγόνι και τρέμει το χέρι απο την κίνηση του τραίνου. Καληνύχτα daragaya maya! Άβριο πάλι θα Σε ξαναδω.”

Τι να πρωτοσχολιάσει  κανείς από όλα τα παραπάνω; Τις «αγαπητές εβραίικες μορφές»; Το «ιερό προσκύνημα» στην Μόσχα; Την επιθυμία να γίνει «αρχηγός σε αρίφνητα κοπάδια» μπολσεβίκων υπανθρώπων; Την χαρακτηριστική των απανταχού μπολσεβίκων ρωσολαγνεία που υπερβαίνει το όριο της γραφικότητας; Δεν μας είπαν οι “εθνικιστές” λάτρεις του Καζαντζάκη ότι όταν το ίνδαλμά τους έγραφε «Να κρατήσουμε ψηλά το εγώ της φυλής» εννοούσε της… σλαβικής.

Εντύπωση προξενεί, επίσης, το πόσο έντονα ταυτίζονται οι παραπάνω κατάπτυστες απόψεις του Καζαντζάκη περί φυλής και πολιτισμού, με εκείνες του έτερου μπολσεβίκου “πατρός του ελληνικού εθνικισμού,”  Ίωνος Δραγούμη, όστις έγραφε για τους Σλάβους-Ρώσους ομόφυλούς του τις ίδιες ακριβώς αθλιότητες:  Ότι είναι  «πιο νέοι, πιο ακατέργαστοι, πιο μελλοντικοί» , καθώς «δεν  τους βαραίνουν τόσο παλιοί  πολιτισμοί μέσ’ την ψυχή τους», όπως τους Έλληνες. Τελικά, φαίνεται ότι -τουλάχιστον ως προς τον μπολσεβικισμό- υπάρχει και κάποια ιδεολογική συνοχή στην ελληνική ακροδεξιά…

1 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

“(…)Η ζωήμου εδω είναι έτσι ορμητική και bunt. Τη νύχτα πηγαίνω σε θέατρα, γνώρισα πλήθος εγγλέζους, γιαπονέζους, συγγράφεις, έκαμα ένα Mémorandum και πρότεινα την ίδρυση ενός διεθνούς Bund απο πνεματ[ικούς] ανθρ[ώπους] με Kampforgan όχι κομουν[ιστικό] μα φίλοκομουν[ιστικο] με έδρα έξω απο Ρουσία, με ομιλίες, έκθεσες κλπ. Σήμερα θα γίνει συνεδρία για να συζητηθεί. Η Μόσχα είναι τόρα θάμα μεγάλο. Χιλιάδες «προσκυνητές» έρχουνται απ’ όλο τον κόσμο, εργάτες του χεριού και του μιαλου, γυρίζουν τις φάμπρικες, τις Ακαδημίες, έρχουνται σ’ επαφή, φιλοξενούνται άνετα απο τη Ρουσία και έτσι χωρίς οικον[ομικες] έγνιες, είναι όλο πνεματ[ικη] απασχόληση. (…)Εδω στη Μόσχα θα μπορούσα να μείνω για πάντα' υπάρχει τρόπος. Μα... etc.”

4 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

“Ετοιμασίες μεγάλες στη Μόσχα. Όλοι οι δρόμοι κοκκίνισαν, χιλιάδες πρεσβείες απ’ όλη τη γης, ένα Προσκύνημα άπληστο, επικίντυνο, που θάχει μεγάλα πνεματικα αποτελέσματα στη γης. Όσο πάει δυο πράματα τονόνουνται μέσαμου: 1) πως οι Ρούσοι Μπολσ[εβίκοι] έχουν δίκιο, ως hommes d’action, 2) πως εμείς έχουμε δίκιο, ως ψυχές που ετοιμάζουν το μελούμενο. Παράληλα μπορούμε να δουλέψουμε.”

Το “μελούμενο”(sic), που “ετοίμαζε” στην Μόσχα με τόση ζέση ο Νίκος Καζαντζάκης και οι συν αυτώ, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η παγκόσμια επικράτηση του μπολσεβικισμού, ενώ τα “πνευματικά αποτελέσματα” προφανώς κωδικοποιούσαν την βαρβαρότητα, τον εκφυλισμό, τον πρωτογονισμό, και  εν γένει την υποβάθμιση του ανθρώπου που νομοτελειακώς θα ακολουθούσε.

Μια πρόγευση αυτού του αταβιστικού χάους επρόκειτο να απολαύσει και ο ίδιος, τρείς ημέρες αργότερα, στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, ανήμερα των εκδηλώσεων για την 10^η επέτειο της Οκτωβριανής Επαναστάσεως:

7 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

“Η μέρα τούτη ήταν θαμαστη. Μια απο τις καλύτερες της ζωής μου. Δεν μπορώ ποτέ να περιγράφω τί συνέβη. Μπροστά απο το Κρεμλίνο, στην τεράστια «Κόκινη πλατεία» ο Ερυθρός στρατός, παρέλαση, το φοβερο ιπικο των Κοζάκων με γυμνά τα σπαθια, τ’ άλογα με τα κανόνια, οι εργάτες κ’ εργάτριες οπλισμένες, ο λαός, απο το πρωί στις 9 έως στις 6 το βράδι — πάνου απο 600,000 άνθρωποι. Κινέζοι, μάβροι, ασιάτες με λοήσιμα χρώματα, καμήλες, όλη η παρδαλή πολυτέλεια της Ανατολής, Γερμανοί ξανθοί, Εγγλέζοι, όλη η Γης. Η Μόσχα ολόκληρη τη μέρα είταν ένα φοβερο στρατόπεδο, τα άλογα χλιμιντρούσαν, οι άντρες άναψαν φωτιές, άρχισε το τραγούδι, οι Καφκάσιοι άρχισαν το χορο, ήρθαν οι ανατολίτες με τα νταούλια και τις πίπιζες — η ζωη μου παρουσιάστηκε πάλι σαν ένα πράμα που πρέπει κάνεις να το πετάξει με χαρα, για να γλιτόσει απο το σώμα που μας εμποδίζει να σμίξουμε με τη φοβερή πνοή. Τίποτα, ανάξια είναι η ζωή μας στην Ελάδα, δεν μπορώ πια να την υποφέρω. Η μέρα τούτη πρέπει να με αναγκάσει επιτέλους να σωθω —”

Παρένθεση: Τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι “έλληνες εθνικιστές,” που εξανίστανται με στόμφο και δράμα για την δήθεν “ξενομανία” του εθνικοσοσιαλισμού και καταγγέλλουν τους εθνικοσοσιαλιστές ως “γερμανόφιλους ;” Η ξενομανία –και μάλιστα υπέρ των Σλάβων μπολσεβίκων– του Καζαντζάκη δεν τους ενοχλεί; Μα, ασφαλώς και όχι. Αν είχαν όντως πρόβλημα με την “ξενομανία,” θα είχαν πρόβλημα πρωτίστως με τα δικά τους νοσηρά ιδεολογικά πρότυπα. Θα είχαν πρόβλημα με τον –αραβικής καταγωγής– μπολσεβίκο ψευτολογοτέχνη Καζαντζάκη, που έγραφε ύμνους για τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό. Θα είχαν πρόβλημα με τον –σλαβικής καταγωγής– Δραγούμη,  που οραματιζόταν  ελληνοτουρκικές συνομοσπονδίες και “ανατολίτικους” ελληνικούς πολιτισμούς. Θα είχαν πρόβλημα με τον –αγγλόδουλο, συνεργό των Ισπανών κομμουνιστών– Μεταξά, που θρηνούσε γοερώς, σε κοινή θέα,  για τον Εβραίο εγκληματία Μουσταφά Κεμάλ και μετονόμαζε ελληνικές οδούς προς τιμήν του! Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να “αγγίζει” τα υλακτούντα κνώδαλα του ακροδεξιού “χώρου,” τα οποία ευαισθητοποιούνται ενάντια στην “ξενομανία” όλως περιέργως μόνο όταν πρόκειται για τον Αδόλφο Χίτλερ και τον εθνικοσοσιαλισμό. Σαφώς και το πρόβλημά τους δεν είναι η… “ξενομανία. ”  Το πρόβλημά τους βρίσκεται αλλού, και το γνωρίζουν πολύ καλά.

Όμως, ας επιστρέψουμε στον Καζαντζάκη.

21 Νοεμβρίου 1927, Bakou

“Χίλια σχέδια, η ζωή μου βρίσκεται σε απότομο tournant. Εχω πολες δυνάμες να μείνω και να δουλέψω με τρόπο έντονο και διεθνή. Ίσως να μην μπορέσω να φύγω στις 8 Δβρη μα ένα μήνα αργότερα. Έχω απόλυτη ανάγκη να μου στείλεις το άρθρο* που έγραψα στα Ηλύσια για τη Rosa Lux[emburg]. Μου το ζητουν εδω να δημοσιεφτει ρούσικα και θα πάρω 10 £ που πολύ μου χρειάζουνται.(…) ”

*«Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ».

Λίγες εβδομάδες αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί με τον διαβόητο Ρουμάνο μπολσεβίκο συνωμότη Παναΐτ Ιστράτι , ο Νίκος Καζαντζάκης φαίνεται πως έκανε την αρχή της «έντονης και διεθνούς» , υπονομευτικής μπολσεβίκικης δράσεώς του, επισκεπτόμενος την εν Αθήναις σοβιετική πρεσβεία όπου ήταν επισήμως προσκεκλημένος σε γεύμα .

2 Ιανουαρίου 1928, Αθήνα

“Άβριο, 3 του Γενάρη, στις 6, πρέπει να πάω στη Ρ[ούσικη] πρεσβεία με τον Ιστράτη, όπου θα μας έχουν τραπέζι. Δεν ξέρω πότε θα γυρίσουμε κι αν θα μπορέσουμε να ιδοθούμε. Πάντως θ’ αφίσω το κλειδί, στη γνωστή θέση κι αν θες έρχεσαι, καθίζεις, διαβάζεις — ωσότου γλιτόσω. Daragaya, μαζί Σου”

Το τι περίπου ειπώθηκε σ’ εκείνο το «τραπέζι» μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς με βάση τα όσα επακολούθησαν.

Μία μόλις εβδομάδα μετά την επίσκεψη και το γεύμα στην σοβιετική πρεσβεία, στις 11 Ιανουαρίου 1928, αμφότεροι οι Καζαντζάκης και Ιστράτι συμμετείχαν ως ομιλητές σε προπαγανδιστική εκδήλωση που διοργάνωσε ο διαβόητος αρχικομμουνιστής –και μετέπειτα ιδρυτής του ΕΑΜ– Δημήτριος Γληνός, με τη στήριξη του Κ.Κ.Ε., στο θέατρο «Αλάμπρα».

Λόγω της μαζικής διαφήμισης της εκδηλώσεως από σύμπασες τις κομμουνιστικές φυλλάδες της εποχής, στο θέατρο έσπευσε πλήθος μπολσεβίκων και συμπαθούντων, με αποτέλεσμα η αίθουσα να γεμίσει ασφυκτικά. Η δε ομιλία φαίνεται πως γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν αληθινό κομμουνιστικό παροξυσμό, ενώ στο τέλος της τραγουδήθηκε η «Διεθνής» και εκτοξεύτηκαν συνθήματα του τύπου: «Ζήτω η προλεταριακή μας πατρίδα! Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!» Κατόπιν, οι εξερχόμενοι από το θέατρο εκστατικοί μπολσεβίκοι ολοκλήρωσαν  την φιέστα τους με μια μεγάλη, ξέφρενη πορεία υπέρ του μπολσεβικισμού και των σοβιέτ, η οποία -κατά τα ειωθότα- κατέληξε σε βίαια επεισόδια και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το θέατρο «Αλάμπρα»

Την επομένη ημέρα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδος «Εμπρός» έγραφε: «Υπό την σκέπην του Εκπαιδευτικού Ομίλου ο Π. Ιστράτι ύμνησε τον κομμουνισμόν και καθύβρισε τους διανoούμενους πλέξας το εγκώμιον της Τσέκας. Το χθεσινόν αίσχος».  Άρθρο της ίδιας εφημερίδος με τίτλο «Υπό την σημαίαν της ανταρσίας» ανέφερε τα εξής: «Ό,τι ήρχισεν προ ετών πολλών εις τον Βόλον με τον Δελμούζον κηρύσσοντα την αθεΐαν, συνεπληρώθη χθες εις την Αλάμπραν με τον Γληνόν και τον Καζαντζάκην ψάλλοντας την τρίτην Διεθνή ομού μετά του Γαλλορουμάνου αλήτου, του τολμήσαντος εις στιγμήν κραιπαλώδους ενθουσιασμού δια τους βρυχηθμούς των μαινομένων “συντρόφων” νʼ αποκαλέση “πουλημένα τομάρια” τους Έλληνας διανοουμένους οίτινες δεν ηθέλησαν να χειροκροτήσουν τας σφαγάς τας διαπραχθείσας εις την Ρωσίαν εν ονόματι δήθεν των ελευθεριών του ανθρώπου.»

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Εμπρός" στις 13/1/1928

Κατόπιν όλων αυτών και λόγω του τεράστιου σάλου που προκλήθηκε, ο Καζαντζάκης, ο Ιστράτι και ο Γληνός παραπέμφθηκαν σε δίκη από τις αρχές με την κατηγορία ότι αποσκοπούσαν σε υποκίνηση ταραχών και υπονόμευση του αστικού καθεστώτος. Η δίκη έλαβε χώρα την 1η Ιουνίου 1928, αλλά ως μοναδικός κατηγορούμενος εμφανίστηκε ο Γληνός, καθώς ο Ιστράτι είχε απελαθεί και ο Καζαντζάκης είχε ήδη επιστρέψει στην Σοβιετική Ένωση. Αμφότεροι, ωστόσο, απέστειλαν στο δικαστήριο απολογητικό υπόμνημα, το οποίο μεταξύ άλλων περιείχε και την εξής κυνική ομολογία:

“(…)ουδεμία μεταξύ ημών και της Μόσχας υπάρχει σχέσις πλην της πνευματικής τοιαύτης. Θεωρούμεν μάλιστα αναγκαίον να κάμωμεν ταύτην την διασάφησιν. Οτι μολονότι είμεθα ορθόδοξοι Μαρξισταί, και πιστεύομεν απόλυτα εις την Μαρξιστικήν αρχήν της πάλης των τάξεων, δεν ανήκομεν εν τούτοις δυστυχώς εισέτι εις το επίσημον Κομμουνιστικόν Κόμμα. Σκοπός της διαλέξεώς μας ήτο να διαφωτίσωμεν επιστημονικά επί τη βάσει εντοκουμέντων και αριθμών τον ελληνικόν λαόν και τον διανοούμενον κόσμον δια την συντελουμένην εις την Ρωσσίαν ανθρωπιστικήν αναγέννησιν που κατά την γνώμη μας αποτελεί την χαραυγή μιας δικαιοτέρας αύριον.(…) Οι κατήγοροί μας μας χαρακτηρίζουν ως ανατροπείς. Ναι. Τον χαρακτηρισμόν αυτόν δεν τον αποκρούομεν. (…)Αυτοί είνε εν συντομία οι λόγοι, κ. ανακριτά, δια τους οποίους πιστεύομεν απολύτως εις τον αγώνα της εργατικής τάξεως, η νίκη της οποίας θα έχη ως αποτέλεσμα την επικράτησιν μιας νέας ηθικής και πνευματικής τάξεως ομοίαν της οποίας δεν αναφέρει έως τώρα η ιστορία.”

Παρ’ όλα αυτά, το δικαστήριο εν τέλει αθώωσε τους τρείς μπολσεβίκους, αποδεχόμενο τον ισχυρισμό τους πως η επίμαχη διάλεξη είχε χαρακτήρα …«ενημερωτικό», ενώ καταλυτική για την τελική ετυμηγορία υπήρξε η παρέμβαση υπέρ των κατηγορουμένων του ιδίου του πρώην πρωθυπουργού -και επιφανούς  μασόνου- Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (τον οποίον επίσης “σερβίρουν” οι εθνικιστές στο αφελές κοινό τους ως “θεωρητικό του ελληνικού εθνικισμού”).

Όσο για τον Καζαντζάκη, οι μπολσεβίκικες δραστηριότητές του ουδόλως περιορίστηκαν σ’ αυτό το γεγονός. Τουναντίον, συνέχισε ακάθεκτος την προώθηση και την στήριξη του κομμουνισμού μέχρι το τέλος της ζωής του, μέσω βιβλίων (ιδέ «Τόντα-Ράμπα»,  «Ταξιδεύοντας-Ρουσία» κτλ.), ομιλιών, άρθρων, αλλά και δια της ιδρύσεως της κομμουνιστικής «Σοσιαλιστικής Εργατικής Ενώσεως», του «Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου» κτλ.

Αυτόν τον καθ’ ομολογίαν και εν τη πράξει μπολσεβίκο προπαγανδιστή πασχίζουν ορισμένοι να αναδείξουν σε ιδεολόγο του “ελληνικού εθνικισμού,”  ξεπλένοντάς τον στην ίδια “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” όπου ξεπλύθηκαν σε προηγούμενο χρόνο ο Ι. Δραγούμης, ο  Ι. Μεταξάς και διάφορες άλλες μίζερες φιγούρες που συμπρωταγωνιστούν στο θλιβερό τσίρκο, όπερ καλείται  “ελληνικός εθνικισμός.”

Εμείς πάντως, αντιλαμβανόμενοι την απόγνωση των  “εθνικιστών” που αναζητούν μανιωδώς νέα ιδεολογικά πρότυπα, και προσμένοντας με ανυπομονησία την επόμενη ρηξικέλευθη κατάκτηση του “χώρου,” προτείνουμε στα συγκεκριμένα άτομα να ανακηρύξουν ως ιδεολόγους του “ελληνικού εθνικισμού” τους κάτωθι διάσημους  ποιητές της “Ρωμιοσύνης”:

Τάσος Λειβαδίτης - Γιάννης Ρίτσος

Διαβάστε εδώ το Α μέρος

Ristorante Verona

Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

Του Παν. Μαρίνη

Ο λεγόμενος ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, είναι αυτός στον οποίον καταλήγουν όλοι όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν την πολυφυλετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα (διάβασα π.χ. ένα βιβλίο δύο Γάλλων συγγραφέων με τίτλον «ALTER EGO» που μετά από εκτενή ανάλυση καταλήγει ότι απαιτείται μόνον ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ γιά να ζη καλά μία χώρα).

Τί σημαίνει ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ;; Ότι έχει ο καθείς από εμάς διαφορετικές αντιλήψεις ΟΜΩΣ συμφωνούμε όλοι να έχουμε ΚΟΡΩΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ το βιβλιαράκι που λέγεται "ΣΥΝΤΑΓΜΑ" - Στην Ιταλία μάλιστα δίδουν υπηκοότητα/ιθαγένεια στους Μωαμεθανόπαιδες σε επίσημη τελετή όπου ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους κάνει δώρο και το εν λόγω βιβλιαράκι που στο εξής θα είναι το εγκόλπιόν τους και το προσκυνητάρι τους! 

Το αστείον του πράγματος έγκειται ότι ΟΥΔΕΙΣ ερωτώμενος θα σας ειπή (υποκριτικά έστω) ότι έχει "κορώνα στο κεφάλι του" το Ιταλικόν Σύνταγμα! Όλοι οι Μωαμεθανοί, από τους μικρούς που παίρνουν υπηκοότητα/ιθαγένεια έως τον Γκραν Μουφτή, θα ομολογήσουν και μάλιστα με ζοριλίκι ότι "κορώνα στο κεφάλι τους" έχουν το Κοράνιον! Οι Χριστιανοί, λίγο ντροπαλά αυτοί, θα ειπούν ότι έχουν την Αγία Γραφή κι οι πιό μορφωμένοι θα προσθέσουν την Β΄ Βατικανή Σύνοδο! Οι Αριστεροί θα σας ειπούν με αυτοπεποίθησιν ότι έχουν τα ΑΠΑΝΤΑ των Μαρξ, Εγκελς και Λένιν! Βεβαίως, όλη η μεγάλη μάζα του πληθυσμού αν τους ερωτήσετε περί αυτού θα νομίζουν ότι λέτε αστεία! Ουδείς δεν θα ευρεθή που να είναι τόσον "κοσμικός" και οπαδός της Μεταπολεμικής ορθότητος αλλά και της σοφίας του "συνταγματικού νομοθέτη" ώστε να έχη ως ιερόν βιβλίον του το Ιταλικόν Σύνταγμα!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ιδέα του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ είναι πολύ καλή διά ΓΕΛΩΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!!!

RV

Ο ρόλος της ελληνικής ''Aκροδεξιάς''

   Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από το 1974 με την ελληνική Ακροδεξιά να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται με διαφορετικά πρόσωπα αλλά πανομοιότυπο τρόπο και σε πολύ συγκεκριμένες χρονικές στιγμές.

Η πρώτη αξιόλογη εκλογική εμφάνιση έγινε το 1977 με το κόμμα Εθνική Παράταξη το οποίο είχε επικεφαλής τον  Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος προερχόταν από την Ένωση Κέντρου, και δεύτερο στην ιεραρχία τον Σπύρο Θεοτόκη, ο οποίος προερχόταν από την ΕΡΕ του Καραμανλή! Η Εθνική Παράταξη εμφανίστηκε ως φιλοβασιλικό-εθνικιστικό κόμμα και  έλαβε ποσοστό 6,82% και 349.988 ψήφους. Ακολούθως, το κόμμα διαλύθηκε αφού οι βουλευτές του προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία!

Το 1984 εμφανίζεται ένα άλλο κόμμα, η ΕΠΕΝ, η οποία στις Ευρωεκλογές του 1984 έλαβε το 2,3% των ψήφων και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή. Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι ψηφοφόροι της στήριξαν τη ΝΔ. Έκτοτε το κόμμα ουσιαστικά εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη αφού ελάμβανε ασήμαντα ποσοστά ψήφων.

Το 1989 ο Μητσοτάκης κερδίζει τις εκλογές. Μέχρι το 1993 που παραμένει πρωθυπουργός δεν υπάρχει τίποτε στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Το 1993 εμφανίζεται η Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛ.ΑΝ.) του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, όταν αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών. Ο Σαμαράς εθεωρείτο υπερασπιστής της σκληρής γραμμής απέναντι στα Σκόπια και την Τουρκία.Στις εκλογές του 1996, το κόμμα του θα λάβει 336.460 ψήφους και ποσοστό 4,88%. Στις εκλογές του 1996 η Πολιτική Άνοιξη με 199.463 ψήφους και ποσοστό  2,94% θα μείνει εκτός βουλής. Η ΝΔ θα παραμείνει αντιπολίτευση μέχρι το 2004.

Ο Σαμαράς και τα στελέχη στήριξαν επίσημα την ΝΔ το 2004 και προσχώρησαν σε αυτή.

Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) ιδρύθηκε από τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γεώργιο Καρατζαφέρη. Το 2007 πήρε 271.764 και ποσοστό 3,80% εκλέγοντας 10 βουλευτές. Το 2009 με 386.205 ψήφους και ποσοστό 5,63% εξέλεξε 15 βουλευτές ενώ στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους έλαβε 366.615 ψήφους και ποσοστό 7,15%. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά για το κόμμα Καρατζαφέρη μέχρι που ήρθε το μνημόνιο. Το κόμμα του στήριξε την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και τα μνημόνια με αποτέλεσμα στις εκλογές του Μαΐου 2012 να λάβει 183.466 ψήφους και ποσοστό 2,90% και να μείνει εκτός βουλής. Ένα μήνα μετά στις εκλογές του Ιουνίου πήρε 97.099 (ποσοστό 1,58%). Οι βουλευτές του Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης προσχώρησαν στη ΝΔ.

Τον αντικαθιστά η Χρυσή Αυγή, ως αντιμνημονιακή, η οποία στις εκλογές του 2012 παίρνει 425.990 (σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ) και ποσοστό 6,92%, εκλέγοντας 18 βουλευτές.  Το 2014 στις ευρωεκλογές πήρε 536.913 ψήφους και ποσοστό 9,39%.

Στις εθνικές εκλογές του 2015 με 379.581 ψήφους πήρε 6,99%, ενώ στις ευρωεκλογές του 2019 με 275.821 και ποσοστό 4,88% ουσιαστικά χάνει την μισή της εκλογική δύναμη.

Έχει έρθει όμως η ώρα για τον Μητσοτάκη τον νεώτερο και τη ΝΔ. Η Χρυσή Αυγή στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 ακολούθησε ακριβώς την ίδια πορεία των προκατόχων της. Με ποσοστό 2,93% έμεινε εκτός βουλής. Η Πολιτική Άνοιξη είχε μείνει εκτός βουλής με ποσοστό  2,94% και το ΛΑΟΣ με ποσοστό 2,90%. Στη θέση της ΧΑ προωθήθηκε ο Βελόπουλος, ο οποίος φυσικά συνεχίζει την αντιφασιστική, αντιευρωπαϊκή ρητορική.Ήδη, στον "χώρο", έχουν αρχίσει οι σκέψεις και τα πλάνα ορισμένων που επιθυμούν στις επόμενες εκλογές να πάρουν ένα κομμάτι  από την ακροδεξιά πίτα, αντικαθιστώντας τον Βελόπουλο. 

Οι αποκαλύψεις ενός πρωθυπουργού 

Η συνέντευξη Μητσοτάκη στην κυπριακή τηλεόραση 

Παρακολουθήστε από το 23: 44 του βίντεο έως το 24:24

Όταν εγώ ήμουνα πρωθυπουργός, δεξιά της ΝΔ δεν υπήρχε κανένα κόμμα. Τους είχα απορροφήσει όλους. Και ήμουνα και φιλελεύθερο κόμμα δεν ήμουνα δεξιός ποτέ εγώ. Εγώ ήμουνα και μένω φιλελεύθερος. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι ακροδεξιοί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Τους φτιάχνει το πολιτικό μας σύστημα. Σε τελική ανάλυση και η Χρυσή Αυγή θα είναι ένα φαινόμενο παροδικό. 

Τι ακριβώς είπε ο πρώην πρωθυπουργός, λίγο πριν πεθάνει; Ότι το πολιτικό σύστημα φτιάχνει ακροδεξιά σχήματα! 
Παρατηρώντας την εμφάνιση και εξαφάνιση των ακροδεξιών κομμάτων από το 1974 μέχρι και σήμερα επιβεβαιώνεται πλήρως. Και γεννιέται η απορία: Πώς δηλαδή τα ''φτιάχνει'' το πολιτικό σύστημα; Προφανώς προωθεί ανθρώπους που ελέγχει. Και στη συνέχεια το σύστημα τους απορροφά.... Πώς τους απορροφά; Διότι, όπως λέει, δεν υπάρχει Ακροδεξιά στην Ελλάδα. Πολύ σωστά, διότι δεν υπάρχει το άλλο αφήγημα της  ιστορίας. Αυτός είναι και ο λόγος που όλα αυτά τα κόμματα προβάλλουν πρόσωπα όπως είναι ο Μεταξάς, όπως είναι ο Δραγούμης κ.ά. πρόσωπα τα οποία αποδέχεται πλήρως και η Δεξιά, αν όχι και η Αριστερά. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι υπουργοί και τα στελέχη του καθεστώτος Μεταξά με πρώτον και καλύτερο τον Μανιαδάκη, πολιτεύτηκαν με την ΕΡΕ του Καραμανλή... 
Έτσι, οι απόψεις που εκφράζονται  από την "Ακροδεξιά", είτε επί ιδεολογικών, είτε επί ιστορικών ή κοινωνικών θεμάτων, ουσιαστικά σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτές της Δεξιάς. Διαφέρει λίγο ο τρόπος διατύπωσης. Το αφήγημα είναι το ίδιο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχει πραγματικός αντίλογος στην Ελλάδα. Έτσι, στη δύσκολη στιγμή, στην κρίσιμη στιγμή (είτε είναι πραγματικά είτε απλώς φαίνεται δύσκολη και κρίσιμη) οι ακροδεξιοί προσχωρούν στη Δεξιά, δηλαδή στη ΝΔ, χωρίς να αισθάνονται ότι προδίδουν κάτι. 
Αυτοί, δε, που ηγούνται των ακροδεξιών ομάδων, οργανώσεων, κομμάτων γνωρίζουν ποια θα είναι η  εξέλιξη και η κατάληξη -μια εξέλιξη και κατάληξη, εξάλλου, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Αλλά επιλέγουν να είναι ελεγχόμενοι και να κρατούν υπό έλεγχο και τα μέλη και οπαδούς τους, να αντικαθιστούν για λίγα χρόνια τους προηγούμενους, να  χρησιμοποιούν την ίδια αντιφασιστική, και ως εκ τούτου αντεθνική και αντιφυλετική, ρητορική, για τη δόξα αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα για τα χρήματα. Πόσες φορές δεν ακούσαμε από χρυσαυγίτες να κατηγορούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους για "φασισμό"; Ο αντικομμουνισμός τους περιορίστηκε στην αναφορά των κομμουνιστικών εγκλημάτων, χωρίς ιδεολογική αντιπαράθεση. Επανειλημμένως εξέφρασαν έναν πολύ κουραστικό αντιγερμανισμό, και βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι από το 1945 και μετά "αντιγερμανισμός" σημαίνει "αντιναζισμός". Την ίδια ημέρα των εθνικών εκλογών και ενώ διεπίστωναν ότι δεν μπαίνουν στη Βουλή, είχαν την όρεξη να ανεβάσουν σε δικό τους σάιτ, άρθρο στο οποίο αναφέρονταν στα "γερμαναριά του 4ου Ράιχ" (είναι προφανές ότι κατ' αυτούς υπήρχαν και τα γερμαναριά του 3ου Ράιχ). Όλα αυτά -και όσα όλοι γνωρίζουμε ότι συνέβησαν αυτά τα 7 χρόνια που η Χρυσή Αυγή ήταν στη Βουλή υιοθετώντας πλήρως τη στάση των προηγούμενων ακροδεξιών κομμάτων και κυρίως τη στάση που το Σύστημα απαιτεί να έχει η Ακροδεξιά- έγιναν, λοιπόν, κυρίως για τα χρήματα (που ήταν πάρα πολλά). Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο, όπως είναι και του Βελόπουλου και οποιουδήποτε άλλου παρουσιάζεται λίγο ή πολύ ως ακροδεξιός, χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη, από το κυρίαρχο "αφήγημα". 

Ristorante Verona

Αντιρατσιστικές δηλώσεις από τον Εβραίο υποφήφιο της Χρυσής Αυγής

Δείτε από το 32:22 έως το 33:12

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε· αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε· και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει τουλάχιστον να το γνωρίζουμε…

Αποσπάσματα από το Mein Kampf

Σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, η δημοκρατία θεωρείται ο πρόδρομος του μαρξισμού, ο οποίος δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα χωρίς αυτήν. Η δημοκρατία αποτελεί το πεδίο καλλιέργειας της επιδημίας αυτής της πανούκλας και βρίσκει τη σωστή της έκφραση με το έκτρωμα του κοινοβουλευτισμού. Ό,τι θείο υπάρχει μέσα στη δημοκρατία πνίγεται δυστυχώς στον βούρκο του κοινοβουλευτισμού… 

…Ένα πράγμα δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνούμε: η πλειοψηφία δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει το άτομο. Αντιπροσωπεύεται πάντα όχι μονάχα από ηλίθιους αλλά και από δειλούς. Και είναι αλήθεια πως εκατό τρελά μυαλά δεν αξίζουν όσο ένα σωστό, και εκατό δειλοί δεν θα πάρουν ποτέ ούτε μία ηρωική απόφαση… 

…Αυτοί οι κύριοι χειρίζονται και λαμβάνουν αποφάσεις με μια ελαφρότητα συχνά απίστευτη, προβλήματα για τα οποία και τα πιο μεγάλα μυαλά θα χρειάζονταν να συλλογιστούν πολύ. Και όμως, τους βλέπεις να αντιμετωπίζουν τα πιο σοβαρά ζητήματα, αυτά που κρίνουν την τύχη ενός κράτους, σαν μια παρτίδα χαρτοπαίγνιου και όχι σαν το μέλλον της φυλής... 

…Αρκεί να δεις μία και μόνη φορά αυτούς τους λωποδύτες της πολιτικής να εκλιπαρούν με αγωνία, προτού λάβουν μία απόφαση, για την έγκριση της πλειοψηφίας, προκειμένου να αποκτήσουν τους αναγκαίους «συν-ενόχους» και να μπορέσουν αργότερα να πλύνουν τα χέρια τους από κάθε ευθύνη· ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας τίμιος δεν θα αισθανθεί παρά αηδία και απέχθεια μπροστά σε τέτοιες μεθόδους πολιτικής πρακτικής. Αυτός που αρνείται να πάρει πάνω του τις προσωπικές ευθύνες για τις πράξεις του και που ζητεί πάντα να καλύπτεται, δεν είναι παρά ένας άθλιος δειλός… 

…Η δυσκολία στο να επανορθώσεις με όλα τα μέσα ακόμα και με τα πιο σκληρά, μια εγκληματική κοινωνική κατάσταση, ολέθρια για ένα έθνος, οφείλεται στους δισταγμούς ως προς τις αιτίες. Και διστάζουν εκείνοι που ποτέ δεν ένιωσαν το συναίσθημα της σωτηρίας, που δεν ένιωσαν βαθιά εντός τους ότι μπορεί να είναι και οι ίδιοι υπεύθυνοι για τη διαφθορά της τάξης τους. Αυτός ο δισταγμός παραλύει κάθε σταθερή απόφαση για δράση· δεν ξέρουν τίποτε άλλο παρά να επιφέρουν χλιαρές μεταρρυθμίσεις και μόνο όσες είναι απαραίτητες για την προσωρινή διατήρηση της ομαλότητας. Αλλά τα πράγματα και η εποχή δε θα έχουν πάντα αυτό το φαντασμαγορικό χρώμα. Θα 'ρθει μια μέρα που η συνείδηση της ευθύνης με την ανάγκη της εσωτερικής γαλήνης, θα διασκορπίσει αλύπητα και θα ξεριζώσει την παρασιτική βλάστηση και την ήρα από το σιτάρι… 

…Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία κατάλληλων υγιεινών συνθηκών διαμονής, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει, στο σπίτι ή στο σχολείο, να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον φιλολογικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί– την περηφάνια ότι ανήκει σε αυτή τη χώρα. Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε· αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε· και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει τουλάχιστον να το γνωρίζουμε… 

…Όταν οι ανάξιοι υπεύθυνοι αισθάνονται αποξενωμένοι από την εθνική συνείδηση και παρεμποδίζουν τη φυσική και ηθική υγεία μιας τάξης, με την αδιαφορία ή την αδηφαγία τους, είναι το ίδιο σαν να στρέφονται κατά του έθνους… 

…Όταν η κυβέρνηση οδηγεί από όλους τους δρόμους έναν λαό στην καταστροφή, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών αλλά καθήκον… 

…Για όποιον δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει για την ύπαρξή του, ή δεν είναι ικανός να το κάνει, είναι ήδη προδιαγεγραμμένος από την αιώνια και δίκαια Θεία Πρόνοια ο χαμός … 

…Αν ο αγώνας για την επικράτηση μιας φιλοσοφικής θεωρίας δεν κατευθύνεται από ήρωες έτοιμους να θυσιαστούν, σε λίγο δεν θα βρίσκεται ούτε και οπαδός που να τολμά να αντιμετωπίσει τον θάνατο. Όποιος αγωνίζεται να σώσει μόνο τη δική του υπόσταση δεν διαθέτει παρά λίγο μόνο δυναμικό για τους άλλους… 

…Ένα κίνημα που ξεκινάει για να ανεβεί ψηλά, πρέπει πάντα να φροντίζει ώστε να μη χάσει ποτέ την επαφή με τον λαό. Υπό αυτό το πρίσμα ρέπει να εξετάζει κάθε ζήτημα που θα ανακύψει και να προσανατολίζει πάντα προς τα εκεί τις αποφάσεις του. Πρέπει κατόπιν να αποφύγει κάθε τι που θα μπορούσε να απομακρύνει ή να αποδυναμώσει αυτούς τους δεσμούς του και τις δυνατότητές του πάνω στις μάζες, όχι για λόγους «δημαγωγικούς», αλλά κατανοώντας βαθιά πως καμιά μεγάλη ιδέα, όσο ιερή και υψηλή αν φαίνεται, δεν μπορεί να γίνει πράξη χωρίς τη δύναμη των λαϊκών μαζών…

Αδόλφος Χίτλερ

RV

361 Τάγμα Πεζικού - Χρονικό προάσπισης προδομένης πατρίδας

Το βιβλίο «361 Τάγμα Πεζικού: Χρονικό προάσπισης προδομένης πατρίδας» αποτελεί μια καινοτόμα μονογραφία. 

Η πρωτοτυπία είναι διπλή. Αρχικά έγκειται στο γεγονός ότι ο Χαράλαμπος Αλεξάνδρου δεν στηρίζει τα συμπεράσματά του μόνο στις πολύωρες προσωπικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών αλλά τις συνδυάζει, τις διασταυρώνει και τις εμπλουτίζει με πλούσιο αρχειακό υλικό από στρατιωτικά αρχεία που πρώτη φορά τυγχάνουν συστηματικής μελέτης. 

Κατά δεύτερον, ο συνδυασμός των πηγών, η επαρκής τεκμηρίωση, η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των γεγονότων και η επιστημονική προσέγγιση έχουν ως αποτέλεσμα να προσφέρεται στον αναγνώστη για πρώτη φορά μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη δράση του 361 Τάγματος Πεζικού το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο. 

Η δράση του 361 ΤΠ βρίθει γεγονότων. Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειωθεί ότι μέσω της δράσης του Τάγματος παρουσιάζεται μεγάλο κομμάτι των συμβάντων στο «ανατολικό μέτωπο» του πολέμου καθ’ όλη τη διάρκειά του, από τις 20 Ιουλίου μέχρι και μετά τις 14 Αυγούστου. Σταθερή άμυνα και σημαντικές μάχες, αλλοπρόσαλλες διαταγές και οπισθοχωρητικές κινήσεις, αγωνιώδεις προσπάθειες επιβίωσης και φρικτές στιγμές αιχμαλωσίας είναι ζεύγη εννοιών που διατρέχουν το βιβλίο. 

Το βιβλίο θέτει τα γεγονότα στις πραγματικές ιστορικές τους διαστάσεις χωρίς συνωμοσιολογική διάθεση. Η ανάγνωσή του είναι βέβαιο ότι θα δώσει σημαντικές απαντήσεις στα διάφορα «γιατί» που γεννιούνται σε όποιον τολμά να αντικρίσει την κυπριακή τραγωδία του 1974.

Το 361 Τάγμα Πεζικού με έδρα το Σιχαρί της επαρχίας Κερύνειας κάλυπτε με τα φυλάκιά του ένα ευρύ μέτωπο 20 περίπου χιλιομέτρων που ξεκινούσε από την Άσπρη Μούττη επί του Πενταδακτύλου, περνούσε από το Δίκωμο και κατέληγε στη Μια Μηλιά. Αυτό το εκτενές μέτωπο κλήθηκε να υπερασπιστεί από τις 20 Ιουλίου, έχοντας απέναντί του επίλεκτες τουρκικές δυνάμεις.

Οι άνδρες του Τάγματος κράτησαν τις θέσεις τους, έδωσαν άνισες μάχες και δέκτηκαν τις τουρκικές επιθέσεις. Υποχώρησαν κατόπιν διαταγών. Η μάχη που έδωσε ομάδα 17 ατόμων του Τάγματος στις 24 Ιουλίου στην περιοχή του Κουτσοβέντη ήταν καθοριστική για την ανακοπή της τουρκικής προέλασης εν καιρώ εκεχειρίας. Η τραγωδία για το προσωπικό του Τάγματος κορυφώθηκε στις 14 Αυγούστου όταν βρέθηκε να υπερασπίζεται ένα άλλο ευρύ μέτωπο, στα βόρεια του Πενταδακτύλου αυτή τη φορά, από τον Παχύαμμο Κερύνειας, μέχρι τους πρόποδες του Πενταδακτύλου.

Η διοίκηση του Τάγματος, κατόπιν διαταγής από το 9ο Τακτικό Συγκρότημα, διενήργησε εσπευσμένη οπισθοχωρητική κίνηση υπό την πίεση του εχθρού. Αποτέλεσμα αυτής ήταν να εγκαταλειφθούν στο πεδίο της μάχης δύο περίπου λόχοι του Τάγματος. Συνολικός τραγικός απολογισμός της έντονης πολεμικής δράσης του 361 ΤΠ, 87 πεσόντες και αγνοούμενοι, 45 αιχμάλωτοι και 42 τραυματίες.

Το βιβλίο, δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμη βιβλίο για το 1974. Πρόκειται για μια επιστημονική μονογραφία που στηρίζει την αφήγηση και τα συμπεράσματα σε 163 προσωπικές συνεντεύξεις αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του Τάγματος, σε πολύωρη έρευνα στο αρχείο της Εθνικής Φρουράς και στις εφημερίδες. 

Το βιβλίο ''361 Τάγμα Πεζικού - Χρονικό προάσπισης προδομένης πατρίδας'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

''ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ'', Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΙΣ

Του Παν. Μαρίνη

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ:

Αντίθετα, τα κεντροαριστερά κόμματα της Ευρώπης πρέπει να επιτύχουν μια ισορροπία μεταξύ εθνικής και διεθνούς αλληλεγγύης με μια τριπλή στρατηγική που να περιλαμβάνει αποτελεσματικά όρια για τη μετανάστευση, έμφαση στην ένταξη των μεταναστών και ανθρωπιστικές προσπάθειες για τη μείωση της ταλαιπωρίας των ανθρώπων αυτών. 

ΑΥΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:

1) αποτελεσματικά όρια για τη μετανάστευση = Να αποφασίσουν πόσους θα πάρουν και γιατί;; Εφ' όσον η Ερυθραία μαστίζεται από την πείνα γιατί να πάρω τον τολμητία που ανερριχήθη στο σκάφος της ΜΚΟ κι όχι αυτόν που έμεινε και πεινάει στο χωριό του;; Η επιβίωσις του ισχυροτέρου;; Εφ' όσον η Ερυθραία μαστίζεται από την πείνα και αδυνατεί να περιθάλψει τον πληθυσμό της και καν να προστατεύει τα σύνορά της και να μην έχομε μαζική έξοδο, τότε πληροί τον ορισμόν του failed state και οφείλει η Ευρώπη αντί να δέχεται όποιον κατάφερε να φθάση στις ακτές της η λύσις είναι απλουστάτη, να δορίση έναν Ιταλό νομάρχη, οπότε η Ερυθραία θα ξαναγίνη ο επίγειος Παράδεισος που ήτο προπολεμικώς ότε εκτίσθη η ωραιοτέρα πόλις του κόσμου, η Ασμάρα! 

Μας λέγουν (π.χ. ο κ. Σαλβίνι) να ιδρυθούν κέντρα υποβολής Ασύλου στις χώρες τους! Συγγνώμην, είμαστε σοβαροί; ΑΣΥΛΟΝ σημαίνει Πολιτικόν Άσυλον, τουτέστιν ένας τύραννος με κυνηγάει με μία χατζάρα διά πολιτικούς λόγους! ΟΥΔΕΙΣ από τα εκατομμύρια αυτά των λαθρομεταναστών είναι γνήσιος αιτητής Ασύλου (κι όταν ευρεθούν κάποιοι γνήσιοι, όπως εδώ οι ΟΚΤΩ, τότε αρχίζουν τα προβληματάκια)! Αυτοί το μόνον που έχουν να μας ειπούν είναι ότι πεινούν, αλλά όλη η Ερυθραία πεινά, επομένως εκάναμε έναν κύκλο! Πάλι στα ίδια! 

Επομένως η μόνη λύσις: δεν παίρνω κανέναν, αλλά διορίζεται Ιταλός προβλεπτής στην Ερυθραία!

---- 

2) έμφαση στην ένταξη των μεταναστών = Η ένταξις έχει δοκιμασθεί και έχει αποτύχει! Σε όλες τις χώρες, και στην Βρετανία και στην Γαλλία και στην Σουηδία! Μάς λέγουν: "Αν όχι αυτή η γενιά, η άλλη!" Συγγνώμην, είναι η ΤΡΙΤΗ γενιά που ανετίναξε το μετρό στο Λονδίνο (7 July 2005 London bombings) και αυτή που εδολοφόνησε τους δημοσιογράφους του Charlie Hebdo! Είναι η ΤΡΙΤΗ γενιά που αρνείται και να ενταχθή και να εργασθή κι αντίθετα επανδρώνει την παρα-Αστυνομία των No-go zones! Εδώ στην Ελλάδα, πολλές γενιές ζουν ως Έλληνες πολίτες οι Μωαμεθανοί της Θράκης, έχουν ενταχθεί;; Έχουν ενταχθεί;; 

Ας μην εξαπατούμε τον εαυτόν μας ο Αλλογενής ΔΕΝ εντάσσεται διότι απλούστατα είναι Αλλογενής!

----- 

3) ανθρωπιστικές προσπάθειες για τη μείωση της ταλαιπωρίας των ανθρώπων αυτών = Μία είναι δυνατόν να είναι αυτή! Ο άνθρωπος να καθήση στο σπίτι του στην Ερυθραία και να φροντίση δι' αυτόν ο Ιταλός προβλεπτής!

-----

4) Πόσοι;; Ο ΟΗΕ λέγει ότι στην Ευρώπην είναι δυνατόν να έλθουν ΔΙΑΚΟΣΙΑ εκατομμύρια Νεγρίδες της Υποσαχαρίου Αφρικής! Εντάξει, ήλθαν! Η κάθε χώρα απέκτησε πλειονότητα Νεγριδών! Έγινε "άλλη πόλις"! Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα;; Απλούστατα, η Ιταλία, η Δανία, η Σουηδία, η Γαλλία και οι άλλες (πρώτη η Ελλαδάρα μας) θα μεταμορφωθούν και θα γίνουν Υποσαχάριος Αφρική! Θα τελειώσουν τα χρήματα και τα επιδόματα, οι γηγενείς θα ψοφήσουν "σαν το σκυλί στ' αμπέλι" και αυτοί που μετέτρεψαν τον επίγειο Παράδεισο Africa Orientale που τους κληροδότησαν οι Ιταλοί στις επίγειες κολάσεις Σομαλία, Αιθιοπία, Ερυθραία, θα κληθούν να διαχειρισθούν την γη της Ευρώπης! Τί θα συμβή τότε;; Απλούστατα, όλη η Ευρώπη θα γίνη Υποσαχάριος Αφρική, Σομαλία, Ζιμπάμπουε (ο άλλοτε επίγειος Παράδεισος ονόματι Ροδεσία)!!! 

RV

22 Ιουνίου 1941 - Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα

«Στις 22 Ιουνίου 1941 η Eθνικοσοσιαλιστική Γερμανία επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τα ηρωικά φινλανδικά και ρουμανικά στρατεύματα. Η κωδική ονομασία της επίθεσης είναι γνωστή: Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Η επίθεση αυτή συνήθως παρουσιάζεται, σκοπίμως είτε αφελώς, ως τραγικό λάθος αλλά και ως άδικη και αδικαιολόγητη πολεμική ενέργεια. Αμφότερες οι λίαν διαδεδομένες από την προπαγάνδα των “νικητών” απόψεις αποσκοπούν στο να αποκρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα αυτής της επιβεβλημένης ενέργειας, που δεν ήταν απλώς μια επίθεση αλλά μια Σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού και υπέρ της Ευρώπης και του Πολιτισμού.»

Το βιβλίο ''Γιατί επιτέθηκα στη Σοβιετική Ένωση'' είναι ένα μοναδικό ντοκουμέντο σχετικά με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, στο οποίο αποκαλύπτονται οι λόγοι που οδήγησαν τον Χίτλερ στην επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενώσεως. Συγχρόνως αποκαλύπτεται η  συνεργασία Μ. Βρετανίας και Ε.Σ.Σ.Δ. και οι μυστικές διεργασίες μεταξύ της τελευταίας και διαφόρων βαλκανικών κρατών (Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία) και ο ρόλος της Ελλάδας. 

πηγή

Το βιβλίο ''Γιατί επιτέθηκα στη Σοβιετική Ένωση'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV