Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Έζρα Πάουντ, και είναι πολύ σημαντικό ότι την άποψη αυτή εξέφρασε (στον δημοσιογράφο Ed Johnston) στις 8 Μαΐου 1945, την ημέρα της ήττας της Γερμανίας, και ενώ ήταν ήδη κρατούμενος των Αμερικανών, λίγες ημέρες πριν μεταφερθεί προς κράτηση σε ένα κλουβί στην Πίζα. Το προηγούμενο βράδυ, την ημέρα που έπεσε και η Νορβηγία, ο νομπελίστας Νορβηγός λογοτέχνης Κνουτ Χάμσουν δημοσίευσε στη νορβηγική εφημερίδα Aftenposten τη γνωστή νεκρολογία του για τον Αδόλφο Χίτλερ, στην οποία μεταξύ άλλων Τον χαρακτήριζε Απόστολο του Ευαγγελίου για τα δικαιώματα όλων των εθνών, πολεμιστή για την Ανθρωπότητα, ενώ κατέληγε: Έτσι ατενίζει ο κοινός Δυτικοευρωπαίος τον Αδόλφο Χίτλερ. Εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του, σκύβουμε το κεφάλι μπρος στη σορό Του.
Έχει μεγάλη σημασία το ότι τα παραπάνω λέχθηκαν από δύο από τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα και μάλιστα υπό συνθήκες δίωξης. Η ανώτερη νοημοσύνη τους, η διορατικότητά τους δεν τους άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για το τι σηματοδότησε για την ανθρωπότητα ο Θάνατος του Φύρερ το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945 στο μπούνκερ στο Βερολίνο. Η πίστη τους τούς έκανε να το δηλώσουν ανοιχτά, παρά το ότι η ζωή τους κινδύνευε. Πράγματι, όλες οι τραγωδίες, οι συμφορές, ο ξεπεσμός, η παρακμή που έκτοτε βιώνουμε έχουν την αφορμή τους σε εκείνο το ζοφερό απόγευμα.
Έκτοτε, όλοι οι λευκοί είναι σαν να στιγματιστήκαμε από αυτόν τον θάνατο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ειδικότερα, ζώντας σε απόλυτα εχθρικές συνθήκες, διώξεων, απαγορεύσεων, προδοσίας από δήθεν ομοϊδεάτες, συκοφαντιών και διαστρέβλωσης των λόγων και του έργου του Αδόλφου Χίτλερ, νιώθαμε συνεχώς επηρεασμένοι από τον Θάνατό Του, συχνά, δε, γίναμε ηττοπαθείς, απαισιόδοξοι, δειλοί. Όλα αυτά, επειδή από εκείνο το τραγικό απόγευμα και μετά, όσοι επέζησαν και όσοι έκτοτε γεννήθηκαν ένιωθαν μόνοι. Σίγουρα, όμως, δεν ήταν αυτή η παρακαταθήκη Του. 78 χρόνια μετά, στην επέτειο του Θανάτου Του, ας στρέψουμε το βλέμμα στην ηρωική Ζωή Του και ας αντλήσουμε θάρρος.
Δεν κάμφθηκε από τις μεγάλες αντιξοότητες που από νωρίς αντιμετώπισε, ούτε αυτές Τον οδήγησαν στον να επικεντρωθεί στον εαυτό Του. Το αντίθετο. Είχε πάντοτε αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής Του. Ούτε όμως η αίσθηση της αποστολής Του, Τον έκανε να έχει το βλέμμα στραμμένο μόνο στο μέλλον, και να υποτιμά το παρόν, όπως συμβαίνει σε πολλούς οραματιστές. Όχι! Είχε όραμα, αλλά πατούσε στη γη γερά. Αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η αίσθηση του καθήκοντος. Είχε την αυτοπεποίθηση, την ψυχραιμία, την υπομονή και την ενεργητικότητα εκείνου που γνωρίζει τον προορισμό του. Τα βήματά Του ήταν σταθερά αλλά συγχρόνως γρήγορα. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα δράσης, προσφοράς και θυσίας. Ζήτησε να προφυλάξει τον κόσμο, να τον βοηθήσει να διατηρηθεί, να προστατεύσει τον πολιτισμό, υπερασπίστηκε τη Δύση, τους προγόνους και τους απογόνους. Είχε να αντιμετωπίσει το πανάρχαιο ψεύδος, την προαιώνια υποκρισία, τον αιώνιο εχθρό.
Η συνέχεια στην πηγή
RV
.jpg)
